Ann (52) werd slachtoffer van seksueel geweld: ‘Hij wist precies wat ik kwam doen en trok de gordijnen dicht. Iedereen wist het’
Na de moord op de Nederlandse Lisa eisten ook vrouwen in België massaal de nacht op. Maar dat geweld tegen vrouwen niet enkel in een donkere straat gebeurt, weet ook Ann (52). Ze dacht dat ze het geweldshoofdstuk had afgesloten. Op haar 38ste ontplofte het alsnog in haar gezicht. De moeilijkste periode moest toen nog komen.
Ann: “Ik was een kleuter en liep naar de politieagent in het dorp. Dat was iemand die het hele dorp kende en omgekeerd. Ik belde aan. Hij wist precies wat ik kwam doen en trok de gordijnen dicht. Iedereen wist het. Niemand deed iets. De buren niet, familie niet en dus ook de politie niet. Ik leerde al op heel jonge leeftijd dat ik er alleen voor stond. Ik heb de pech gehad dat mijn ouders nog maar tieners waren toen ze mij kregen. Ze wisten totaal niet hoe ze met elkaar moesten omgaan, laat staan met een klein kind. Ze namen mij mee op café waar uiteraard werd gedronken. Ruzies escaleerden snel. Mijn moeder kreeg heel veel te verduren, maar ook ik heb mijn portie gehad. Op mijn 23ste heeft mijn vader me zo erg toegetakeld dat ik in het ziekenhuis belandde. Daar werd mijn toestand geclassificeerd als poging tot moord. Maar ja, als de pleger de commissaris kent, belandt zoiets onderaan de stapel. Wat zich tussen vier muren afspeelde werd gezien als een gezinskwestie.”
‘Op mijn 23ste heeft mijn vader me zo erg toegetakeld dat ik in het ziekenhuis belandde’
“Mijn moeder heeft hem vele jaren later pas durven verlaten. Ik was 38 en dacht dat ik het geweldshoofdstuk had afgesloten. Toen is het alsnog volledig in mijn gezicht ontploft. Plots besefte ik in welke situatie ik was opgegroeid, welk trauma ik meedroeg en welke schade ik hierdoor had opgelopen. Die periode was achteraf gezien de meest heftige. Vzw Zijn, steunpunt voor slachtoffers van relationeel geweld, hielp me het leed uit mijn jeugd een plaats te geven. Vervolgens putte ik kracht uit het helpen van anderen door lezingen en vormingen te verzorgen voor lotgenoten en professionals in zorg en onderwijs.”
“Lotgenoten druk ik op het hart dat ze niet de enige zijn die dit overkomt. Ik weet hoe eenzaam huiselijk geweld kan zijn, maar de cijfers in België laten helaas zien dat het een maatschappelijk en wijdverspreid probleem is. Langzaamaan begon ik ook te beseffen hoe hypocriet ik naar mezelf toe was. Terwijl ik anderen vertelde dat ze er niet alleen voor stonden, was ik thuis ongelukkig door een partner met een drankprobleem. Steun of begrip voor mijn situatie of helingsproces vond ik niet bij hem. Twee jaar geleden ben ik bij hem weggegaan. Het is een van de redenen waarom ik hamer op snel ingrijpen bij relationeel geweld, zeker als er kinderen bij zijn. Hoe eerder zij ondersteuning en tools krijgen, hoe groter de kans dat ze voor zichzelf leren opkomen. Het herkennen van de vicieuze geweldscirkel is de eerste stap in het verlaten ervan. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik het nooit helemaal zal verwerken. Een luide stem, het geluid van een wijnglas dat op het aanrecht landt, daar kan ik zomaar totaal door van streek geraken. Maar sinds ik anderen het gevoel kan geven dat ze er niet alleen voor staan, schaven de scherpe kantjes van mijn verleden er wel af.”
DOOR MARLOES ZWAGERMAN. FOTO’S: ANNEKE D’HOLLANDER.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
