Elke Willemen (44) over haar donorkind: ‘Ik mis geen vader voor Sia, maar ik had het haar wel toegewenst’
Toen bij Elke Willemen (44) rond haar veertigste wel een kinderwens, maar nog geen partner kwam aankloppen, trok ze naar Nederland voor een baby. Dankzij haar bewuste keuze voor een openprofieldonor kan ze dochter Sia (4) van jongs af aan het hele verhaal meegeven.
Elke: “Toen ik eind de dertig in een burn-out terechtkwam, trok ik op yoga retreat. Daar werd – uiteraard – hard ingezet op zingevingsvragen en popte op een dag ook die van ‘kinderen of niet?’ op. Toen ook mijn gynaecoloog opmerkte dat ik haar wel iemand leek die achteraf spijt zou kunnen krijgen van een in de wind geslagen kinderwens, ging ik de piste ‘donorconceptie’ onderzoeken.”
“Omdat ik heel erg geloof in intergenerationele overdracht – bepaalde eigenschappen of ‘een manier van in het leven staan’ die ons via het DNA van onze voorouders wordt meegegeven, vond ik een openprofieldonor voor mijn kind heel belangrijk. Een idee dat nog werd aangewakkerd door het verhaal van twee vriendinnen. Eéntje daarvan werd op haar derde door haar vader met Afrikaanse roots in de steek gelaten, waardoor ze lange tijd bepaalde karaktertrekken, zoals haar assertiviteit en ondernemingszin, van zichzelf niet goed begreep, en ook niet kon appreciëren, omdat ze die met iets negatiefs associeerde. De andere ontdekte op haar twaalfde per ongeluk dat ze geadopteerd werd, waardoor ze fel ging rebelleren. Beide ervaringen maakten voor mij heel duidelijk hoe belangrijk het voor een kind is om te weten waar het vandaan komt.”
De uiteindelijke keuze liet ik afhangen van mijn buikgevoel. Een guitige kinderfoto in zijn dossier en het tekstje van de psycholoog waarin die uitlegt hoe de donor op hem overkwam, gaven de doorslag
“Om Sia dat van jongs af aan te kunnen vertellen, trok ik naar Nederland. Daar werken ze nu al met een systeem van openprofieldonoren. Als wensouder krijg je een heel dossier over je donor mee: van babyfoto’s tot een handgeschreven brief, audiofragmenten, een complete biografie en een karakterschets door vrienden en familie toe.”
“Via de European Sperm Bank kon ik online zelf op zoek naar een donor. Twee dingen waren daar voor mij belangrijk: de grootte – ik ben zelf 1,82 meter, als opgroeiend meisje niet altijd even fijn. En dus wilde ik zeker geen donor die nog eens veel groter was dan ik. Ten tweede: geen geschiedenis van depressie in de familie.”
“De uiteindelijke keuze liet ik afhangen van mijn buikgevoel. Een guitige kinderfoto in zijn dossier en het tekstje van de psycholoog waarin die uitlegt hoe de donor op hem overkwam, gaven de doorslag. Ik wilde dat dat min of meer accordeerde met hoe ik zelf in elkaar zit en met hoe ik in het leven sta.”
Wat ik misschien wel onderschat had, is de eenzaamheid waar je als alleenstaande donorouder in terechtkomt
“Een vader voor Sia mÃssen doe ik niet echt, maar ik had hem haar wel toegewenst. Op een moeilijk moment kan ik me daar nog weleens schuldig over voelen. Net als over het feit dat ze enig kind is, trouwens: ik kom zelf uit een gezin van vijf meisjes en ben veel drukte gewoon. Twee dingen die ik voor Sia wel probeer op te vangen door in andere relaties te investeren: zo regel ik regelmatig een play date met kindjes uit haar klas – ook fijn voor mij, want dan heb ik ook eens een volwassen babbel. En koos ik bewust voor een veel jongere meter – Willeke, de veertienjarige dochter van mijn zus, zodat ze toch nog iemand heeft om haar mee op sleeptouw te nemen als ik zelf wat ouder word en misschien niet meer helemaal mee ben met de wereld.” (lacht)
“Wat ik misschien wel onderschat had, is de eenzaamheid waar je als alleenstaande donorouder in terechtkomt. Voor ik Sia had, deed ik heel veel: ik sprak ’s avonds af met vrienden en ging naar de yogales. Maar met een klein kind in huis gaat dat niet. Je bent daar trouwens ook gewoon te moe voor.” (lacht)
“Bang voor vragen die Sia in de toekomst zou kunnen stellen, ben ik niet. Ik ben er vooral nieuwsgierig naar. Wel spannend: hoe gaat de donor reageren mocht Sia ooit besluiten om op zijn deur te gaan kloppen? Want je hebt als ouder dan wel je best gedaan om iemand uit te kiezen van wie je verwacht dat die fijn en open zal reageren, hélemaal zeker ben je nooit.”
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
