Eenzaamheid bij studenten: “die grote aula’s waren enorm overweldigend, ik viel overal buiten”

Feeling Redactie

26 nov 2019

Bijna de helft van de Belgen voelt zich vandaag eenzaam, ook al zijn ze niet alleen. Niet alleen oudere mensen worden door het gevoel overvallen, ook steeds meer jonge mensen hebben er last van. Hoe het toch mogelijk is dat steeds minder mensen zich verbonden voelen met anderen? Britt, studente aan de UGent en één van de initiatiefnemers van Start to Talk, een praatgroep voor en door studenten, vertelt over haar ervaringen met ‘eenzaamheid’.

Toen ik in Gent ging studeren, kende ik niemand, want de vrienden uit mijn dorp gingen bijna allemaal naar Leuven. Die eerste lessen in de grote aula waren enorm overweldigend, we zaten er soms samen met vijfhonderd studenten. Voor ik het wist, waren er groepjes gevormd en viel ik overal buiten. Ik raakte met niemand bevriend. Ik ging van de les naar mijn kot om te studeren en weer terug.

Grote groepen en kliekjes

In dat eerste jaar heb ik twee keer met iemand afgesproken. Soms vroeg ik wel aan mensen om samen iets te gaan doen, maar ze konden dan nooit. Iedereen had het te druk. Ik ben sowieso een beetje introvert, maar op de middelbare school had ik wel altijd twee of drie goede vrienden. Aan de unief miste ik dat contact enorm. Ik ruimde dan maar mijn kot op, studeerde, skypete met mijn ouders of mijn vriend en zo ging de dag voorbij. Maar dat is niet hetzelfde als plezier maken met medestudenten en iets gaan drinken.

“Elke maand zitten we in een kring: tien studenten en twee moderatoren. Een beetje zoals bij de AA, maar toch anders”

Het werd duidelijk dat ik een hobby moest zoeken, als ik niet helemaal wilde vereenzamen. Zo heb ik met enkele andere studenten Start to Talk opgericht. Het was een nieuw project waarvoor je je kon aanmelden en dat heb ik gedaan. Elke maand komen we samen voor een praatsessie. Er mogen maximaal tien studenten deelnemen per groep en er zijn twee moderatoren die het gesprek op gang trekken.

We zitten in een kring, gezellig in zeteltjes. Een beetje zoals bij de AA, maar toch anders (lacht). Elk onderwerp kan aan bod komen, maar je ziet dat veel studenten willen praten over hoe ze zich voelen, over de issues waarmee ze zitten. Ik heb daar gezien dat ik niet de enige student ben die contact mist. Er zijn veel mentale problemen. Er komen echt heel gewone studenten op af, mensen van wie je nooit zou denken dat ze dat allemaal meemaken.

Eenzaamheid en sociale media

De smartphone en sociale media spelen volgens mij ook een rol in het toenemen van eenzaamheid. Niemand komt nog buiten. Het is comfortabeler om lekker binnen te zitten voor je schermpje. Intussen heb ik zelf een groepje vrienden met wie ik vooral tijdens de lesuren veel optrek. Ik ben niet meer zo eenzaam als in het eerste jaar, maar de avonden zijn soms nog zwaar. Eenzaamheid valt ook niet zo makkelijk uit te leggen. Bij een depressie is er iets aantoonbaars mis, eenzaamheid is helaas onzichtbaar.

Waar ik nu een beetje spijt van heb, is dat ik niet gekozen heb voor een kot met een gemeenschappelijke keuken. Mijn ouders vonden het beter dat ik een eigen keukentje had, dan ben je zeker dat het altijd proper is. Achteraf gezien was dat een gemiste kans om contact te leggen. Ik heb het eigenlijk een beetje te goed.

Solo-reizen en contact leggen

Ik moet nog één jaar studeren en dan wil ik mijn zotte plannen waarmaken. Ik vermoed dat ik na mijn studies niet te veel ga werken. Ik wil genieten van het leven.

Daar heb je niet veel voor nodig. Een dak en een beetje eten. Ideaal is zes maanden werken en zes maanden vrij. Ik zou graag naar de VS gaan en een paar maanden gaan hiken. Maar voorlopig vind ik niemand om mee te gaan en mijn ouders zien het niet zitten dat ik zoiets alleen zou doen. Vorige zomer heb ik een wandeltocht gemaakt in Noorwegen. Daar heb ik eerst twee weken alleen gewandeld, daarna is mijn vriend gekomen en zijn we samen nog drie weken verder gegaan. Zulke lange tochten brengen mij rust. Je kunt eindeloos nadenken over wat je wilt doen.

Vreemd genoeg leg ik in het buitenland veel makkelijker contact met andere mensen. De reizigers die ik tegenkom, hebben vaak dezelfde visie op het leven, ze zijn even ruimdenkend als ik. Maar na die reis gaan ze spijtig genoeg allemaal gewoon weer naar huis.”