Getuigenis: Anna wil bewust geen carrière en geniet van het gezinsleven

Feeling Redactie

16 feb 2018

Het is niet evident voor alle vrouwen om thuis te blijven en voor de kinderen te zorgen. Anna heeft hier echter voor gekozen en is tot op de dag van vandaag nog altijd blij met haar keuze.

Anna (30): “Het is ongelooflijk, elke keer weer die vraag: ‘Wat doe je?’. Als je dan zou antwoorden: ‘Ik studeer talen en maak keramiek’, dan zeggen ze: ‘Dat zijn je hobby’s, maar wat doe je écht?’.

Geobsedeerd door carrières

Als je geen vaste job hebt, dan tel je in dit land niet mee, zo veel is duidelijk. Ik ben van Moskou, daar kan een jonge moeder drie jaar thuisblijven. Het behoort daar tot de normen, het is aanvaard. Misschien voel ik die druk sterker aan, maar Belgen – West Europeanen in het algemeen – zijn geobsedeerd door carrières. En door verbouwen. Je moet werken en geld verdienen, en dat moet je dan in je huis investeren. Daar gaan alle gesprekken over. Natuurlijk vind ik dat je een ‘nuttig’ lid van de maatschappij moet zijn, zo ben ik ook opgevoed, maar meedraaien in die maatschappij, hoeft niet per se in de vorm van een veeleisende baan te zijn. Je kunt ook vrijwilligerswerk doen, of je leven creatief en cultureel invullen. Je kunt zo veel meer keuzes maken dan alleen maar: een kantoorjob hebben. En je hoeft ook niet je hele leven hetzelfde te doen.

Ik blijf nu nog even thuis voor de jongste. Daarna ligt de wereld voor mij open en begin ik aan een nieuw hoofdstuk. Maar het zal geen baan van negen tot vijf zijn. Eerder iets creatiefs. Dan ga ik opnieuw fotograferen, lezen en schilderen. Mijn man heeft een goede job die hij met hart en ziel doet, maar het is niet zo dat we rijk zijn. Dat ik thuisblijf, heeft een financiële weerslag. Dat vind ik niet erg, maar je moet er wel rekening mee houden. Ik zou een soort van basisinkomen wel fijn vinden. Niet alleen omdat moeder zijn een belangrijke job is.

Is dat het belangrijkste in het leven: onafhankelijk zijn, maar doodmoe en opgebrand, zoals veel van mijn vriendinnen?

Onafhankelijkheid

De taken die ik doe, kosten geld als je ze uitbesteedt: babysitten, koken, strijken, poetsen... Daar betaal je andere mensen voor. Als je het zelf doet, krijg je niets. De niet-werkende vrouw wordt niet gewaardeerd, helemaal niet. Integendeel, iedereen probeert je een schuldgevoel aan te praten. ‘Je werkt niet? Is dat wel zo’n goed idee?’. Ik ben afhankelijk van mijn man, hoor ik. Ja, dat is zo. Maar als het moet, kan ik op eigen benen staan. En is dat het belangrijkste in het leven: onafhankelijk zijn, maar doodmoe en opgebrand, zoals veel van mijn vriendinnen? Ik hoor ook nog: ‘Misschien gaat je man je saai vinden’. Alsof al die kantoorverhalen zo spannend zijn. Een vriendin heeft zich laten ompraten door haar familie en heeft een baan gezocht. Ze vraagt zich af wat beter is: werken en het gevoel hebben tekort te schieten als moeder; of niet werken, scheef bekeken worden en daardoor ongelukkig zijn.

Het is een verscheurende keuze. Je wint nooit, je voelt je altijd schuldig. Terwijl dat helemaal niet hoeft als mensen je keuze zouden aanvaarden, en je niet voortdurend zouden beoordelen. Je moet voor jezelf een rijk en boeiend bestaan opbouwen, ook als thuisblijf-moeder en dat kan ook wel. Ik zal mezelf niet verliezen in kinderpraat en cupcakes. Of in beautybehandelingen en pralines, want dat is wat je de hele dag doet als thuisblijf-moeder, denkt men. Zo zit ik niet in elkaar. Voorlopig zijn mijn dagen gevuld met een druk en energiek klein jongetje. Dat is vermoeiend, maar daar komt wel weer verandering in, en dan pik ik de draad weer op. Dat is het fijnste aan thuisblijven: je kunt vrij over je tijd beschikken. Ik moet niks. Ik doe wat ik wil. Hoe mooi is het als je dat kunt zeggen.”