Ze gingen ontelbare keren op weekend met dezelfde vriendkring en deden talloze terrasjes samen. Toch sloeg de vonk pas twintig jaar later over. Ellen (52) en Stefan (57) waren overduidelijk meant to be.
Ouderwetse liefdesverklaring
Ellen: “Toen ik Stefan leerde kennen, was ik nog een echt fuifbeest, terwijl hij al een relatie en kinderen had. We maakten samen deel uit van een grote, gezellige vriendenkring, waarmee we uitgingen, terrasjes deden en op weekend gingen. Heel lang heb ik hem gewoon leuk en grappig gevonden. Maar op een dag stuurde hij me een sms die flirterig geïnterpreteerd kon worden. Ik dacht: wat krijgen we nu? Ineens zag ik hem in een ander daglicht. Daarna zochten we elkaar vaker op, hij was inmiddels weer single, net zoals ik. Pas twee jaar later zijn we écht een koppel geworden. Waarom het zo lang geduurd heeft? Daar bestaat discussie over. Ik had het gevoel dat ik altijd het initiatief nam, maar ik kon hem niet doorgronden. Voelde hij nu hetzelfde voor mij of niet? Terwijl hij altijd zegt dat hij best veel hints heeft gegeven.”
‘Voelde hij nu hetzelfde voor mij of niet? Ik kon hem niet doorgronden’
“Een paar maanden geleden had ik er genoeg van: waarom zouden we onze tijd nog verspillen? Ik heb een geluidsopname gemaakt en die naar hem doorgestuurd. Een echte, ouderwetse liefdesverklaring. Dat was enorm spannend. Hij stuurde gelukkig vrij snel een berichtje terug en daarna ging alles vanzelf. De overgang van vriendschap naar verliefdheid was niet impulsief. Wij kennen de grote lijnen van elkaars verhaal, we delen een stukje verleden, herinneringen en vrienden. Dat vertrouwde vind ik heerlijk. Ik was best tevreden met mijn leven. Leuke kinderen, fijne job, toffe vrienden. Ik kon zelfs genieten van het single zijn. Maar nu ben ik toch heel blij met die nieuwe-maar-toch-bekende, grappige, verrassende, mooie man in mijn leven.”
Tikkeltje puberaal
Stefan: “Ik kan het me nog heel goed herinneren. Het was op een vrijdag, we zaten samen in een bar en er werd veel wijn en bier gedronken. Ineens keek ik naar Ellen en dacht: dat is eigenlijk toch echt een mooie vrouw. Maar we zaten in de friendzone. Ik begon dus keihard mijn best te doen en heb de indruk dat ik zeer duidelijke signalen heb gegeven. Maar die heeft ze nooit opgemerkt. Dan stuurde ze mij bijvoorbeeld een berichtje: waar ben je? En dan antwoordde ik: thuis, kom maar af. En dan nam ze altijd een vriendin mee. Terwijl het toch duidelijk was dat ik met haar alleen wilde zijn?! En toen kwam dus plots die gesproken boodschap, de grote liefdesverklaring. Ik zat op dat moment echter al een tijdje in een moeilijke fase en mijn focus lag niet op een relatie. Een van mijn dochters heeft namelijk kanker en net die middag had ik gehoord dat mijn andere dochter ook een knobbeltje in haar borst had.”
“Ik heb de boodschap vier of vijf keer afgespeeld en ben toen naar mijn buurman gegaan om raad te vragen, want mijn hoofd tolde. Hij luisterde aandachtig naar mijn verhaal en kwam daarna tot de slotsom dat een beetje romantiek in mijn leven geen kwaad zou kunnen. Dus stuurde ik een liefdesberichtje terug en was het ‘aan’. Het is echt fantastisch, een beetje puberaal zelfs. Dat zoiets nog kan op je zevenenvijftigste! Het voelt eigenlijk precies hetzelfde als toen ik zeventien was. Het is heerlijk om zo’n lieve, chaotische, grappige, zorgzame vrouw in mijn leven te hebben die ik al zo lang ken. We lachen wat af hoor: écht lachen.”
