Good job: onze redactrice ging aan de slag als keukenhulp bij mentaal gehandicapten

Feeling Redactie

03 mrt 2020

Naar aanleiding van week van de vrijwilliger testte onze redactrice uit hoe het is om vrijwilligerswerk te doen. Ze ging aan de slag als keukenhulp bij mentaal gehandicapte volwassenen en kreeg een gelukzalig shot endorfines cadeau.

Keukenhulp bij mentaal gehandicapte volwassenen

Organisatie: De maanwandelaars (Hoboken, Mortsel, Vremde).
Profiel van de vrijwilliger: je bent vriendelijk, geduldig en zoekt een zinvolle tijdsbesteding.
Taakomschrijving: je ondersteunt de bewoners van het huis bij hun middagmaal.
Locatie: de comfortwoning van De Maanwandelaars in Hoboken.

Zenuwen

Voor deze dag ben ik echt nerveus. Ik ben opgegroeid met een fysiek gehandicapte broer, maar ik weet eigenlijk niet goed hoe ik moet omgaan met mentaal gehandicapte volwassenen. Gaan ze luid roepen? Rare bewegingen maken? Of erger: kwijlen? Deze dag treed ik dus ernstig buiten mijn comfortzone, maar er is mij beloofd dat ik mag helpen in de keuken, dus dat maakt veel goed. Koken maakt mij gelukkig. Chef Christian staat al in de spaghettisaus te roeren als ik binnenkom. Hij geeft me een rondleiding in de keuken en legt het ritme van de bewoners uit. Ze blijven tot 10 u in hun leefgemeenschap en komen dan naar de gemeenschappelijke ruimte, waar ze ingedeeld worden in groepjes. Sommigen gaan buiten wandelen, anderen volgen een workshop, enkelen doen vrijwilligerswerk. Om 16 u gaan ze terug ‘naar huis’. Zo krijgen hun dagen structuur.

“Pudding? Is het pudding? Ja toch? Pudding?”

Ik bind een schort om en kijk naar de klok. Tien uur. Nog geen minuut later stapt de 28-jarige Talitha binnen. Een stralende persoonlijkheid met een innemende glimlach. Christian plaagt haar voortdurend, waarop ze telkens waarschuwend “Hela!” roept. Het klinkt zoals DDT in F.C.De Kampioenen, met de onsterfelijke quote “Zal ’t gaan ja”. Tussen mij en Talitha klikt het onmiddellijk. Christian heeft beslist dat we samen een taart mogen maken. Een van de andere nieuwsgierige bewoners, een oudere dame, komt even checken wat het dessert zal zijn. “Pudding? Is het pudding? Ja toch? Pudding?” Christian lacht. “Jij zou elke dag pudding willen eten. Nee, vandaag is het taart. Kijk, er is zelfs iemand speciaal gekomen om de taart voor ons te maken.” Ze bekijkt me van kop tot teen en wandelt dan weg. “Pudding?”

Getekend voor het leven

Ik check even de ingrediënten in de voorraadkamer en breng bloem, boter, eieren, chocolade en een blik krieken mee. Ik besluit om een soort Schwarzwälder kirschtorte te improviseren. Ik laat Talitha alles afwegen en begin de eiwitten te kloppen. Plots komt ze dicht tegen mij staan: “Ik vind u zo’n lieve.” “Ik u ook”, antwoord ik naar waarheid. We knuffelen elkaar. Als de cake in de oven gaat, hebben we even tijd. “Mag ik je kamer eens zien?”, vraag ik. Ze neemt me mee naar wooneenheid 34, waar ze samen met zeven andere bewoners verblijft. Iedereen heeft een eigen slaapkamer met badkamertje, de living en de keuken zijn gemeenschappelijk. Haar kamer is roze geverfd, staat vol Frozen-attributen en ziet eruit als een typisch tienerhol: absolute chaos. “Wanneer ben je hier komen wonen?”, vraag ik nieuwsgierig. “Vijf jaar geleden. Mijn moeke kon niet meer alleen voor mij zorgen. Eerst vond ik het niet fijn, maar nu wel.” We wandelen terug naar de keuken. De cake is klaar. Net op tijd, want we gaan aan tafel. Elke middag eten alle bewoners samen. Ze krijgen soep of een voorgerecht, een hoofdgerecht en dessert. De meesten kunnen zelfstandig eten, sommigen hebben hulp nodig.

Ik krijg nu ook de kans om kennis te maken met de anderen. Niet iedereen ziet er ‘gehandicapt’ uit, bij een van de jongere meisjes denk ik zelfs even dat ze begeleidster is. Shannah heeft een hip kapsel en een heldere blik. Ze zit bij mij aan tafel en vraagt wat ik kom doen. “Helpen met koken”, antwoord ik. Ze kijkt naar de fotografe. “Wonen jullie ook samen?” “Nee, we werken alleen samen.” Ik vraag haar hoe oud ze is. Ze zucht. “Iets met een twee en een vijf.” Een van de begeleiders vertelt me achteraf dat ze waarschijnlijk een zuurstoftekort heeft gehad bij de geboorte. Ik slik. Het hoeft dus maar een paar seconden mis te gaan en je bent getekend voor het leven. Shannah is supersociaal. Ze gaat naar François, een 52-jarige man die alleen aan een tafel zit en somber zijn soep naar binnen lepelt. “François! Wat zit gij daar zo alleen? Kom bij ons aan tafel zitten!” Ze verhuist zijn bord en bestek naar onze tafel en trekt een stoel bij. François ondergaat het gelaten. “Ben jij hier al lang?”, vraag ik hem. Hij denkt na. “Ik ben op een woensdag gekomen.” Talitha verduidelijkt dat hij hier nog maar een week is. “Waarom ben je hier komen wonen?” vraag ik hem. Stilte. “Mijn moeke is gestorven op een dinsdag.” Vorige dinsdag dus. “Ben je verdrietig?” “Soms.”

Samen lachen

De spaghetti wordt geserveerd. Geen lange sprieten, maar kinderpasta, in de vorm van treintjes. Makkelijk te slikken. Christian serveert tafel per tafel, om een zo huiselijk mogelijk gevoel te creëren. Voor het opruimen is er een beurtrol. Alles loopt gestroomlijnd. En dan is het tijd voor het dessert. Talitha en ik verdelen de cake over glazen kommetjes en zetten ze vervolgens op de serveerkar. “Ik heb geholpen!”, roept Talitha zo trots als een pauw. “Geholpen?! Jij hebt ’m bijna helemaal zelf gemaakt!” Blozend lacht ze al haar tanden bloot.

“Samen lachen. Juichen als iemand volkomen toevallig twee dezelfde kaartjes omdraait. Ik vind het heerlijk.”

Na het eten duurt het nog een uurtje voordat de activiteiten opnieuw beginnen. Enkele bewoners zitten samen in de zeteltjes achter in de zaal. Ze staren voor zich uit, niemand zegt iets. Mijn oog valt op een stapel gezelschapsspelletjes. “Wie wil een spelletje spelen?”, vraag ik enthousiast. Enkele handen gaan meteen omhoog. Ik kies Memory, een spel dat ik met mijn negenjarige dochter tot in den treure heb gespeeld. Na drie minuten moet ik mijn natuurlijke winnaarsmentaliteit (go for the kill!) uitzetten en onder andere accepteren dat Yves, een jongeman met het syndroom van Down, elke ronde opnieuw gewoon dezelfde twee kaartjes omdraait. In het moment zijn. Samen lachen. Juichen als iemand volkomen toevallig twee dezelfde kaartjes omdraait. Ik vind het heerlijk. De Maanwandelaars ligt op amper acht minuten rijden van mijn eigen huis. Volgende keer neem ik mijn dochter mee.

Give a day

Wil jij ook een zinvolle invulling geven aan je vrije tijd? Dan kun je terecht bij Give a Day: een fantastische website met honderden vacatures voor vrijwilligers. Er is een handige zoekfunctie waarmee je kunt aangeven wat jouw interesse wegdraagt (vervoer, communicatie, zorg, reizen, onthaal, cultuur, festivals, duurzaamheid…) en op welke locatie je graag zou werken.