Het zal je pa maar zijn: Ward denkt erover om zijn vader op te volgen als gerechtsdeurwaarder

Birgitte Nuyens

17 mei 2019

Als er vroeger in de klas werd gevraagd wat je ouders als beroep deden, waren verpleegster, advocaat of juf waarschijnlijk er meestal bij. Ward (18) zijn antwoord was even wat anders. Zijn vader, Tom (52) werkt als gerechtsdeurwaarder bij Modero in Dendermonde. Een job als een ander, of toch niet?

Ward: “Het beroep van mijn vader heeft onterecht een heel negatieve bijklank. Mensen hebben nu eenmaal weinig sympathie voor gerechtsdeurwaarders. Wanneer ik vroeger in de klas moest vertellen wat de job van mijn ouders was, werd het meestal even stil. Ofwel waren mensen geïntrigeerd, ofwel kwam er een negatieve reactie à la: ‘Oei, een deurwaarder, die zorgt altijd voor problemen! ’. Er bestaan veel vooroordelen over zijn takenpakket. Dat wordt meestal gereduceerd tot schulden opeisen, maar het is veel uitgebreider en interessanter dan mensen denken. Mijn vader is onder andere verantwoordelijk voor het vaststellen van feiten en het uitbrengen van dagvaardingen aan alle lagen van de bevolking. Als iemand daar een opmerking over geeft, antwoord ik dat hij uitvoert wat wettelijk moet gebeuren en daarbij probeert zo min mogelijk conflicten te veroorzaken. Hij doet zijn uiterste best om de verschillende partijen met elkaar te verzoenen en een oplossing te zoeken waar iedereen beter van wordt. Vroeger schreeuwde ik niet van de daken dat mijn vader gerechtsdeurwaarder was, maar nu ben ik trots op de integere manier waarop hij zijn job doet.

Mijn moeder werkt mee op het kantoor van mijn vader, dus thuis wordt er al eens aan tafel over het werk gepraat. Omdat ze gebonden zijn aan het beroepsgeheim, worden de verhalen nooit echt concreet, maar ik kan er wel uit opmaken dat mijn vader zijn job heel serieus neemt en altijd vanuit de beste bedoelingen handelt. Door de jaren heen heb ik de terminologie beter leren kennen, en zo raakte ik steeds meer geïnteresseerd in wat hij doet. Ik vind het leuk om situaties juridisch uit te pluizen, en vraag daarbij graag advies aan mijn vader. Ik heb even getwijfeld, maar ben nu toch van plan om volgend jaar Rechten te gaan studeren. Of ik ook gerechtsdeurwaarder wil worden, weet ik nog niet, maar het is een optie, ook al hebben mijn ouders mij nooit die richting uitgestuurd, integendeel. Mijn moeder weet hoeveel de job van mijn vader vraagt, dus zij zal mij eerder afraden om in zijn voetsporen te treden.

‘Als mijn vrienden elkaar nog geld moeten, wordt er weleens lachend gezegd dat ze de deurwaarder gaan bellen’

Als kind zagen we hem ’s morgens om acht uur vertrekken en soms pas om elf uur ’s avonds thuiskomen. En ook in het weekend spendeert hij veel tijd op zijn bureau om dossiers voor te bereiden of af te werken. Het beroep van gerechtsdeurwaarder is zwaar en stresserend. Je klopt heel veel uren en wordt vaak met schrijnende situaties geconfronteerd. Mijn zus heeft bewust een heel andere keuze gemaakt. Zij is tweeëntwintig en studeert Chemie. Wat we ook kiezen, we weten dat onze ouders ons altijd zullen steunen. Mijn vader heeft indertijd ook uit vrije wil voor een job als gerechtsdeurwaarder gekozen.

Zijn beroep heeft zeker een grote stempel gedrukt op onze opvoeding. Wij hebben al heel vroeg geleerd om respect te hebben, voor mensen en voor materiële bezittingen. Ik heb al gemerkt dat ik veel meer zorg draag voor mijn spullen dan sommige van mijn leeftijdgenoten. Dat zit er bij ons echt ingebakken. Mijn ouders leerden ons dankbaar te zijn met wat we hebben, en papa vertelde ons regelmatig dat er kinderen waren die het met veel minder moesten stellen. Ik ben ook op mijn vijftiende uit eigen wil in de horeca beginnen te werken om de spullen te kunnen kopen die ik van mijn ouders niet kreeg. Ik vind het evident om luxeaankopen zelf te bekostigen. Omdat mijn vader tijdens zijn werk geconfronteerd wordt met zoveel mensen in financiële probleemsituaties, hebben wij op dat vlak een heel groot waardegevoel meegekregen. Er werd op gehamerd dat we onze bezittingen moesten waarderen. We kregen ook pas een beloning als we ze echt verdiend hadden. Als kind was dat niet altijd makkelijk, maar nu ik ouder word, ben ik dankbaar voor de lessen die mijn ouders ons hebben geleerd.

Ook in mijn vriendenkring is er ondertussen veel begrip voor de job van mijn vader. Er wordt zelfs af en toe een grap over gemaakt. Als mijn vrienden elkaar nog geld moeten, dreigen ze er weleens mee om mijn vader in te schakelen. ‘Pas maar op, of we bellen de deurwaarder!’ is een veelgehoorde opmerking ( lacht).”