Lodge manager Julia: ‘Ik kon op dat moment mijn hartslag tot in mijn oren voelen bonzen’
Wat als hotelmuren konden praten? We lieten drie insiders aan het woord over de meest veeleisende gasten en hun ongehoorde kuren. Zo kan lodge manager Julia (39) sinds dat ene paniektelefoontje geen buitendouche meer zien zonder te lachen.
Door Marloes Zwagerman.
Julia: “Het duurde even voor ik de jonge Britse vrouw aan de andere kant van de lijn kon verstaan. Ze was compleet in paniek en het klonk alsof ze aan het hyperventileren was. Ze deed haar verhaal hortend en stotend, maar uiteindelijk kon ik eruit opmaken dat ze met haar kersverse echtgenoot onder de buitendouche van hun honeymoon suite was gestapt om te doen wat alle koppels op huwelijksreis zouden doen. En dat ze bij dit ‘onderonsje’ ruw waren gestoord. Door een enorme krokodil welteverstaan.”
“Het beest had de vloer van hun buitendouche verkozen tot zijn persoonlijke zonneterras. Dat is vreemd, maar in Afrika nooit helemaal onmogelijk. Ik was op dat moment lodge manager van een safarikamp in Zuid-Afrika en hoewel het kamp aan een rivier lag in een natuurpark waar ook krokodillen leven, lagen onze suites boven op een behoorlijk steile oever. Om de veranda van de gasten te bereiken moest deze krokodil enorm acrobatisch zijn. Maar de paniek was zo groot, het spoelde haast door de telefoon heen, dus ik moest dit serieus nemen. Ik drukte de vrouw op het hart om met haar echtgenoot veilig in hun suite te blijven, met de deuren dicht. Daarna sprong ik in het golfkarretje en racete naar hen toe om de situatie te onderzoeken.”
Ik vertelde de honeymooners – die nog angstig op bed zaten – dat de kust volkomen veilig was
“Ik had geen idee wat ik moest beginnen met een krokodil met de afmetingen van een kleine auto – zo had de vrouw hem beschreven – maar ik wilde eerst de situatie zelf bekijken voor ik een heel leger collega’s zou optrommelen. Toen ik bij de honeymoon suite aankwam, was de man bijna in tranen toen hij de deur voor me opendeed. Allebei waren ze te bang om meer te doen dan in de richting van het terras te wijzen. Ik doorkruiste hun suite, schoof de terrasdeuren op een kleine kier en stak mijn hoofd erdoor. Niets te zien. Er zat niets anders op dan naar buiten te stappen en een kijkje te nemen achter het muurtje van de buitendouche. En eerlijk, na het zien van de paniek bij de gasten kon ik op dat moment ook mijn hartslag tot in mijn oren voelen bonzen. Maar dat was direct voorbij, toen ik zag wat daar achter het muurtje helemaal languit en heerlijk ontspannen in de zon lag. Geen krokodil van mythische proporties, maar een jonge rotsvaraan van nog geen dertig centimeter lang.”
“Deze hagedis, volkomen ongevaarlijk en absoluut geen bedreiging voor mensen, was niet het mensenetende beest waarvan ik had verwacht mijn gasten te moeten redden. Met een lange stok porde ik de varaan voorzichtig van het terras af naar een ander zonnig plekje, waarna ik de honeymooners – die nog angstig op bed zaten – vertelde dat de kust volkomen veilig was. Dat het om een totaal ongevaarlijke leguaan ging, liet ik in het midden. Ook toen ze later die avond aan andere gasten in de bar vertelden dat ze bijna waren opgegeten door een enorme krokodil die hun buitendouche was binnengedrongen, hield ik mijn mond. Tot op de dag van vandaag kan ik niet naar een buitendouche kijken zonder te glimlachen.”
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
