Kim Geirnaert (36) over haar donorgezin: ‘Omdat je het leven van zo’n kind iets complexer maakt, wil je wel extra goede ouders zijn’
Tien maanden nadat Kim Geirnaert (36) en Thomas Paelinck (42) ontdekten dat ze nooit kinderen zouden krijgen op de ‘natuurlijke manier’, was Kim zwanger van een dochter: Roxanne. In augustus verwachten ze hun tweede kindje.
Thomas: “Anders dan bij Elke en Lieven ontdekten wij mijn onvruchtbaarheid pas toen we al helemaal klaar waren voor kinderen. Toen Kim na anderhalf jaar proberen nog niet zwanger was, liet ik me testen. Het verdict: weinig bruikbare zaadcellen, maar via ivf zou het wel lukken. Een besluit waar de artsen na een tweede onderzoek op terugkwamen: het vorige ziekenhuis had een fout gemaakt, er waren helemaal geen spermacellen en er was dus ook geen kans op een biologisch eigen kind.”
Kim: “Niet die fout op zich, maar wel de compleet apathische manier waarop de arts dat nieuws toen bracht, heeft ons van onze sokken geblazen. Meteen na de verpletterende boodschap, ging hij over tot ‘de orde van de dag’. Volgens hem waren er drie opties: pleegzorg, donorconceptie of adoptie. Geen ‘ik begrijp dat dit zwaar is’ of ‘neem alle tijd om dit te verwerken’, zelfs geen doorverwijzing naar de psycholoog een paar deuren verder op de gang.”
Thomas: “Omdat we hoorden dat een TESE-behandeling, een ingreep waarbij er via microchirurgie een biopt (stukje weefsel, red.) uit beide zaadballen wordt genomen, één kans op drie gaf om alsnog spermacellen te vinden, gingen we daar nog voor. Opnieuw was niet alleen de medische info en kunde gebrekkig, ook het slechtnieuwsgesprek was compleet onwerkelijk: in een recoveryroom, waar aan de ene kant van het papieren gordijntje een vrouw luid zat te facetimen en aan de andere kant een koppel hun goede nieuws op luid gejuich onthaalde, kregen wij het eindverdict: onvruchtbaar.”
Kim: “Met dat nieuws geef je een koppel eigenlijk zoveel als levenslang. Dat doe je toch niet waar andere mensen bij zijn?”
Het gaat in dit verhaal vaak over mij, maar onvruchtbaarheid is iets dat je als koppel treft
Thomas: “‘Als jullie klaar zijn met rouwen, mogen jullie vertrekken’, zei de arts. Wat hij dacht af te handelen in een halfuurtje, is nog altijd bezig. Dat ik genetisch nooit ‘eigen’ kinderen zal kunnen krijgen, is iets dat nog altijd om verwerking vraagt. Voor geen geld van de wereld zou ik Roxanne nog willen missen, maar tegelijk blijf ik worstelen met de vraag: is dit de opperste vorm van liefde? Of bestaat er toch nog een trapje hoger? Wat ik trouwens wil benadrukken: het gaat in dit verhaal vaak over mij, maar onvruchtbaarheid is iets dat je als koppel treft. Ook Kim heeft hierdoor haar droom moeten opbergen. Dat wordt soms vergeten.”
“Bang dat ik geen connectie zou voelen met Roxanne, was ik niet echt. Simpelweg omdat ik voor mezelf besloten had dat die er wel zou zijn. Ik ben er dan ook rotsvast van overtuigd dat een band opbouwen met je kind vooral een ingesteldheid is. Iets dat je zelf doet: door er elke dag mee bezig te zijn. Ik vind het bijvoorbeeld heel belangrijk Roxannes interesse te wekken voor dingen die mij ook interesseren, zoals de maan of mijn sierduiven.”
Kim: “In augustus verwachten we een tweede kindje: een jongen deze keer. Opnieuw van de eerste keer prijs. Supergoed nieuws natuurlijk, maar ergens ook lastig: blijkbaar werkt mijn lichaam als een magneet voor de spermatozoïden van die donor, wat ik naar Thomas toe dan ook weer een beetje vervelend vind.”
Thomas: “Dat is heel confronterend, maar ook gewoon de realiteit. Ik denk ook na over het feit dat het dit keer een zoon zal zijn. Waar ik Roxanne nog perfect kan bekijken als het evenbeeld van Kim, had een jongen eigenlijk mijn spiegel moeten zijn. En dat gaat in ons geval natuurlijk anders zijn. Ik hoop dat ik het daar niet moeilijk mee ga hebben. Maar zelfs mocht dat zo zijn, vinden we wel een weg.”
Kim: “Ook dat is een extra druk die je je als ouder van een donorkind oplegt: omdat je er al voor koos om het leven van zo’n kind iets ‘complexer’ te maken, wil je wel extra goede ouders zijn. Eigenlijk is dat wat donorschap doet: het maakt veel dingen in je leven net dat tikje meer complex: niet alleen je relatie als koppel, maar ook die met je kind en met familie en vrienden. Een bijkomend laagje waar je rekening mee moet houden, maar dat zeker ook heel mooi kan zijn.”
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
