Van Bambi-seks naar ‘spuiten en slikken’
Akkoord: wat seksuele vrijheid betreft, is er de laatste decennia heel wat veranderd: van een stevig door het katholicisme onder de knoet gehouden ‘seks om het huwelijk te consumeren‘ evolueerden we naar een milieu waarin mensen ongegeneerd kunnen experimenteren met vrije liefde, open relatievormen en friends with benefits. Een evolutie die haar oorsprong vond in de jaren 60 en 70 van de 20ste eeuw en die tot op de dag van vandaag vooral getrokken wordt door vrouwen: “Onder invloed van de pil zijn vrouwen steeds steviger hun eigen seksualiteit gaan claimen. Nu seks niet langer onlosmakelijk verbonden was met het krijgen van kinderen, voelden vrouwen zich vrij om de puur genotsmatige kant van seks te onderzoeken.”
Seks werd een populair onderwerp in de media, het vrouwelijk orgaan bleef in geen enkel vrouwenblad onbeschreven en ook de workshops waarin vrouwen hun eigen seksualiteit onder de loep kunnen nemen, zijn al lang niet meer op één hand te tellen. Of we dan bij het sluitstuk van de seksuele emancipatie zijn aanbeland? Toch nog niet helemaal, zo klinkt het bij Wim Slabbinck. “Er zijn vandaag al veel taboes verdwenen, maar er blijven toch nog twee heel belangrijke grenzen bestaan.”
Emancipatie: een vrouwenzaak?
Eerst en vooral valt op dat de weg naar seksuele vrijheid er vooral eentje is die door vrouwen getrokken wordt: “Dat was zo in de jaren 60 en dat is het vandaag nog steeds”, legt Slabbinck uit. “Als er in mijn praktijk koppels komen die polyamorie, een open relatie of een andere relatievorm overwegen, dan is het bijna altijd de vrouw die daar het voortouw in neemt. Mannen zijn daar nog veel conservatiever in, of voelen nog meer schroom om in dezelfde mate aan vrijheidsdenken te doen op dat vlak.”
“Seksuele emancipatie is nog vooral een vrouwenzaak: dat was zo in de jaren 60 en dat is het nu nog steeds” (Wim Slabbinck)
Hoe dat komt en waarom het belangrijk is dat ook mannen ruimte maken om hier vrijer in te gaan denken? Als je er de boeken van de Amerikaans-Belgische relatietherapeute Esther Perel op naleest, komt volgende hypothese bovendrijven: misschien omdat mannen nog iets vaker vastzitten in het klassieke beeld van ‘veroveraar’, terwijl een vrouw die haar seksualiteit opeist sneller gezien wordt als geëmancipeerd en daadkrachtig. Idealiter zouden we volgens haar een beeld rond seksualiteit scheppen waarin beide seksen effectief aan elkaar gelijk zijn, want: zowel mannen als vrouwen hebben nood aan intimiteit en liefde, maar ook aan seks en erotiek. En beide geslachten hebben de behoefte om die te beleven op een manier die voor hen als passend ervaren wordt.
Hoe een koppel precies met die behoeften omgaat, hangt natuurlijk af van wat er afgesproken is: “Niet elk verlangen in een relatie kan bevredigd worden. Wie bijvoorbeeld kiest voor monogamie, krijgt daar veel mooie dingen voor in de plaats. Als ‘tegenprestatie’ hoort daarbij dat niet elk seksueel verlangen ook beleefd moet worden. Het is niet omdat de ene partner droomt over een trio dat dat ook noodzakelijk moet gebeuren. Er zullen altijd stukjes verlangen onvervuld blijven en op zich is dat ook mooi. Daar binnen je relatie met elkaar over kunnen praten, doet al veel. Je seksuele verlangens kunnen uitdrukken, zonder dat daar ook iets mee hoeft te gebeuren haalt al veel druk van de ketel.”
Hoe we concreet naar zo’n ideaal en gendergelijk plaatje evolueren? Daarvoor kijkt Slabbinck vooral in de richting van ons onderwijs: “In de lessen seksuele opvoeding ligt de klemtoon nu nog te vaak op de geslachtsorganen en hoe je die gebruikt om ‘kinderen te maken’. Die visie mag best wat ruimte maken voor de lust en genots-kant van seks. Daarnaast zouden we jongeren ook moeten leren dat er veel meer relatievormen bestaan dan monogamie alleen: we zouden hen ervan bewust moeten maken dat deze relatievorm niet per se zaligmakend is en dat het geen uitzondering is als ze niet voldoet aan alles wat zij later op seksueel of relationeel gebied verlangen. Alleen op die manier zal de komende generatie weer iets ruimer denken over seks en relaties dan wijzelf.”
Last man standing: soloseks
Naast meer vrijheidsdenken voor mannen, blijft er anno 2020 nog een ander levensgroot taboe overeind: dat op soloseks en zelfliefde. “Hoewel de meeste vrouwen in het westen vrij open praten over ‘seks met een partner’, blijft masturbatie vaak nog taboe. Uit een onderzoek dat ik deed in samenwerking met Charlie Magazine bleek dat 7 op de 10 vrouwen het onderwerp nog nooit met een vriendin besproken hebben, terwijl wel relatief veel vrouwen aan soloseks doen.”
“Vrouwen die regelmatig masturberen en ontdekken wat hun lichaam fijn vindt, vergroten de kans op een orgasme tijdens een vrijpartij aanzienlijk”
Jammer, stelt de seksuoloog. Willen we ooit de weg naar ‘seksuele vrijheid’ volledig vrijmaken, dan vormt meer openheid rond soloseks en masturbatie een essentiële stap. Het is immers hier dat – zowel mannen als vrouwen – hun persoonlijke seksuele noden en verlangens het best kunnen onderzoeken en ervaren. “Wanneer vrouwen vrijen met een partner zullen ze zich vaak nog te veel focussen op het genot van de ander. Om ook hun eigen genot volledig de vrije loop te kunnen laten, is het belangrijk dat ze dat gaan exploreren op zichzelf. Neem de tijd om los van een ander perspectief je lichaam te ontdekken en te luisteren naar wat dat wil. Op die manier zal je het voor jezelf makkelijker maken dit ook toe te laten als je wel met een partner vrijt.”
Eerst ‘ik’ dan ‘wij’
Die focus op ons eigen lichaam komt bovendien ook ons gezamenlijk seksleven ten goede. “Onderzoek wijst uit dat vrouwen die regelmatig masturberen en weten hoe hun eigen lichaam werkt – en dat dus ook aan hun partner kunnen aangeven – de kansen op een orgasme tijdens het samen vrijen voor zichzelf aardig de hoogte in jagen.”
Waarom het ten slotte nog belangrijk is onze seksuele zelf zo volledig mogelijk te exploreren? Omwille van ons diep ingebakken menselijk verlangen om tot een intieme emotionele én fysieke connectie te komen. “Een goede seksuele dynamiek is een van de allermooiste manieren om zowel emotioneel als fysiek met iemand te connecteren. Als je in staat bent je volledige seksuele zelf te zijn in dat spel, kan je je natuurlijk ook op de meest volle manier met dat andere lichaam én met die andere persoon verbinden. En dat leidt dan weer tot het beste en meest bevredigende gevoel achteraf.”
