Leen (34) vierde Valentijn altijd met plezier. Vooral dankzij Gert. Maar toen ze Valentijn vorig jaar voor het eerst alleen moest doorbrengen, werd ze boos. Na een gesprek werd alles duidelijk, en spatte haar droomwereld als een zeepbel uit elkaar.
“Ik ben geen hopeloze romanticus, en hou zeker niet van zeemzoete meligheid, maar dankzij Gert vierde ik Valentijn. Toen we het twaalf jaar geleden voor het eerst samen vierden, zag ik er de romantiek van in. Hij kocht bloemen voor me, we gingen op restaurant en we hadden stomende seks. We waren jong en verliefd, het leven was mooi.”
“De cadeaus interesseerden me niet veel, maar de diepgaande gesprekken vond ik zalig. Jaar na jaar waren we samen op Valentijn, de ene keer was het al romantischer dan de andere, maar er was een constante: we aten samen en babbelden over onze relatie en onze toekomst. Zo ook over een huwelijk, want vier jaar geleden ging hij op zijn knie.”
“De volgende zomer was het zover. Hoewel ik een hopeloze perfectionist ben en de planning voor veel stress zorgde, werd het een sprookjesfeest met alles erop en eraan. Ik merkte wel dat ik veel meer bezig was met het huwelijk dan Gert, maar ik stelde me geen vragen. Vrouwen zijn nu eenmaal meer bezig met zo’n dingen, dacht ik. Ik had bovendien weinig tijd om na te denken, ieder vrij moment ging naar het kiezen van bloemen, het shoppen voor de perfecte jurk of brainstormen over gastencadeautjes. En op de trouw leek alles perfect, het plaatje klopte, ik was klaar voor ons leven samen.”
“Ik weet niet of het kwam door mijn getier of omdat hij niet langer kon liegen, maar op Valentijn kwam alles eruit, hij had al een maanden een ander, mijn wereld stond op zijn kop”
“Pas na de trouw begon ik te voelen dat Gert nog steeds minder aanwezig leek dan ik. Hij maakte promotie, werkte hard en had veel stress, hij moest steeds vaker een weekend weg voor het werk en ook ‘s avonds leek hij de hele tijd met zijn telefoon bezig voor het werk. Ik probeerde hem te steunen en gunde hem zijn ambitie. Toen februari naderde, keek ik uit naar onze eerste Valentijn als getrouwd koppel, en deed extra mijn best om het hem naar de zin te maken. Daar zat ik met mijn zelfgemaakte sushi, brandende kaarsjes en sexy lingerie… Maar geen Gert te bespeuren. Zelfs na drie berichtjes, volgde er niets. Tegen half elf kwam hij thuis, compleet teleurgesteld vloog ik tegen hem uit. Mijn stoppen sloegen door. Ik schreeuwde en floepte eruit: ‘is het zoveel leuker op je werk dan hier?’ Ik weet niet of het kwam door mijn getier of omdat hij niet langer kon liegen, maar toen kwam alles eruit. Vlak voor de trouw had hij – mede door zijn promotie – een nieuwe collega gekregen met wie het ongelofelijk klikte. Hij vertelde hoe hij had gevochten tegen zijn gevoelens, en dat hij had getwijfeld aan ons huwelijk, maar dat hij het niet meer durfde afzeggen. Al die tijd had hij een relatie met haar.”
Mijn wereld stortte in, en hoewel Valentijn misschien maar een commercieel feest is, voelde het nu als een extra steek. Terwijl iedereen een romantische avond beleefde, zat ik te huilen om mijn relatie. Toch wilde ik Gert nog een kans geven, ik wilde vechten voor onze toekomst. Helaas mocht het niet zijn, een paar weken na Valentijn pakte Gert zijn koffers en trok hij bij zijn collega in. Ondertussen heb ik het een plekje gegeven, ik heb lang verdriet gehad, maar toen ik Filip ontmoette, voelde dat meteen goed. Toch vier ik dit jaar Valentijn niet, en Filip begrijpt het gelukkig. Bovendien hoeft zo’n ‘speciale’ dag voor mij niet meer, ik verkies elke dag diepgaande gesprekken boven één dag om de liefde te vieren.”
* Om privacyredenen is Leen een schuilnaam.
