Rob (40) verbrak zijn verloving: ‘Haar op die manier kwetsen vond ik vreselijk. Ik voelde zo’n grote schaamte’
Van een Pinterest-bord vol trouwplannen tot happily never after. Voor sommige ex-verloofden eindigde hun huwelijksdroom al vóór de grote dag. Zo ook voor Rob (40), hij was twaalf jaar samen met Lynn – en een halfjaar verloofd – toen hij besloot toe te geven aan zijn verliefdheid voor een collega.
Toen we wel heel dicht tegen elkaar aan stonden, kwam het haar op mijn rug overeind. Ik dacht: dit is zó fout.
Samen met onze dochter had ik Lynns verlovingsring uitgekozen. Hoewel trouwen voor mij niet hoefde, wist ik dat het voor haar heel belangrijk was. We waren gelukkig als gezin, dus waarom niet? In diezelfde periode bracht ik door een speling in de werkplanning meer tijd door met mijn collega Sarah. Zij is een stuk jonger dan ik, dus ik zag haar niet als iemand die mijn interesse kon wekken. Maar haar humor, intelligentie en sportiviteit verrasten me. Toch was er van verliefdheid helemaal geen sprake. Dat veranderde abrupt, toen we een tijd later als laatsten overbleven op een afterworkparty. Toen we wel heel dicht tegen elkaar aan stonden, kwam het haar op mijn rug overeind. Ik dacht: dit is zó fout. Toch ben ik mee met haar naar huis gegaan. Waarom ik niet weg ben gelopen toen dat perfect kon? Ik weet het nog altijd niet.
Sarah ging me in de weken nadien uit de weg en spoorde me aan om mijn relatie alle kansen te geven. Zij had niets te verliezen, ik alles. Maar ik was verliefd, het was niet rationeel. Dat heb ik wel over mezelf geleerd: ik leef in de emotie. Eten of slapen lukte me niet meer, ik beleefde de puberale verliefdheid van een vijftienjarige. De bom barstte uiteindelijk toen Lynn via Strava ontdekte dat ik met de fiets omwegen maakte. Er restte me niets dan alles op te biechten. Lynn was zo teleurgesteld. Terwijl zij volop ons huwelijksfeest plande, maakte ik een einde aan die droom. Daar had ik het zelf ook lastig mee. Iemand op die manier kwetsen vond ik vreselijk. Ik kroop in mijn schulp, voelde een enorme schaamte.
Waarom ik niet weg ben gelopen toen dat perfect kon? Ik weet het nog altijd niet
Lynn heeft dan ook de feestzaal en alle andere leveranciers zelf afgezegd. De verlovingsring heb ik nooit teruggevraagd, ik had haar al zoveel verdriet bezorgd. Ook voor het huis vonden we een regeling, waardoor zij er met onze dochter kon blijven wonen. Uit die kleine dingen haalde ik troost. Wat volgde was een donkere periode. De (schoon)familie, mijn vrienden, collega’s, kennissen aan de schoolpoort – iedereen was kwaad. Volgens mij krijgen veel mensen achteraf spijt van hun daden. Daardoor besefte ik dat je echt zéker moet zijn van je stuk, dat je beredeneerd moet beslissen. Iets wat moeilijk is, want als je zo verliefd bent, werken er niet veel hersencellen. Alles is gelukkig goed uitgedraaid. Drie jaar later zijn Sarah en ik nog steeds samen en verwachten we ons tweede kindje. Ook Lynn heeft een fijne vriend. Dat stelt me gerust, mijn hart zou breken als ze ongelukkig zou zijn. Haar zelfvertrouwen was volledig weg, ik had haar het gevoel gegeven dat ze niet goed genoeg was. Maar het lag nooit aan haar, ík was degene die veranderd was. Ondertussen kunnen we allemaal goed met elkaar overweg. Wat ik onthoud, is dat verliefdheid overgaat en dat een relatie altijd werken is. Na de wittebroodsweken ga je terug naar de realiteit. En die ziet er mooi uit, ons leven maakt mij oprecht gelukkig.”
Door An-Sofie Deschacht.
Meer lezen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
