Slapeloos en radeloos: Ilse raakte verlamd door oververmoeidheid

“Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te vertellen, omdat ik het probleem helemaal niet heb zien aankomen. Ik wil mensen waarschuwen die net als ik blijven doorgaan tot het te
laat is. Ik ben altijd een extreem goede slaper geweest. Ik sliep moeiteloos acht uur per nacht en heb zelfs nooit een wekker moeten gebruiken om wakker te worden. Tot ik plots op een avond na een etentje de slaap niet kon vatten. Eerst dacht ik dat het door de wijn kwam die ik die avond gedronken had, maar toen ik drie nachten later nog steeds geen uur geslapen had, besefte ik dat er meer aan de hand moest zijn en ben ik naar de dokter gestapt. Die vertelde me dat ik waarschijnlijk oververmoeid was en raadde me aan om een maand thuis te blijven van mijn werk. Omdat ik nog niet zo lang daarvoor met een nieuwe job begonnen was, sloeg ik haar advies in de wind.

Lees ook: reportagemaker Annick Ruyts kampt al vier jaar met chronische slapeloosheid

Ik had een functie met veel verantwoordelijkheid en zat midden in een belangrijk project. Ik had op dat moment inderdaad iets meer stress dan anders, maar ik deed mijn werk graag en ik hield van de uitdaging. We waren een tijdje daarvoor van Antwerpen naar Gent verhuisd voor het werk van mijn man. Mijn dochter moest in de helft van het schooljaar van klas veranderen, en ik verloor op korte tijd mijn twee schoonouders. Er waren dus wel wat aanleidingen voor stress, maar ik ben altijd een optimist geweest en ik bleef doorgaan, ook al kon ik nog steeds niet slapen. Ik pendelde met plezier elke dag van Gent naar Brussel voor mijn job, zonder de tijd te nemen om stil te staan bij mijn oververmoeidheid. De situatie ontspoorde toen ik voor een congres naar Portugal moest. Daar heb ik in de luchthaven een paniekaanval gekregen. Ik kon amper nog op mijn benen staan en moest hulp vragen aan onbekenden om mij in het vliegtuig te helpen.

“Niet slapen is een marteling. Al mijn functies vielen een voor een uit, zelfs spreken lukte niet meer. Ik kon alleen nog liggen en proberen om te slapen, maar zelfs toen slaagde ik er niet in om rust
te vinden”

Omdat het probleem nu ook fysiek geworden was, werd ik gedwongen om naar mijn lichaam te luisteren en ziekteverlof te nemen. Zodra ik niet meer hoefde te gaan werken, ging de situatie van kwaad naar erger. Ik was tot niks meer in staat. Elke avond raakte ik van pure uitputting volledig verlamd. Niet slapen is een marteling. Al mijn functies vielen een voor een uit, zelfs spreken lukte niet meer. Ik kon alleen nog liggen en proberen om te slapen, maar zelfs toen slaagde ik er niet in om rust te vinden. Op een bepaald moment was ik zo zwak dat ik geen vork meer naar mijn mond kon brengen en zakte mijn bloeddruk naar 4 over 2. Ik moest vervoerd worden in een rolstoel. Toen mijn toestand zo erg geworden was dat ik dacht dat ik ging sterven, werd ik met spoed opgenomen in de PAAZ-afdeling (psychiatrische crisisopvang) van het ziekenhuis. Dat was enorm confronterend, ook voor mijn familieleden, maar ik ben er uiteindelijk wel geholpen.

Drie weken lang kreeg ik er zware medicatie om mijn lichaam rust te geven en te laten recupereren. Daarna ben ik nog een half jaar thuisgebleven om weer op krachten te komen. Begin dit jaar kreeg ik een hele interessante jobaanbieding als kabinetsattachee van de Gentse schepen van cultuur. Ik heb lang getwijfeld om opnieuw zo’n pittige functie aan te nemen, maar ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om er toch voor te gaan. Ik moet nog steeds mijn grenzen bewaken en op tijd rust nemen, maar mijn nieuwe job geeft mij ook heel veel energie. Alleen mijn sociaal leven staat momenteel nog op een laag pitje. Ik kan nog steeds geen lawaai verdragen en raak sneller overprikkeld dan vroeger. Ik dwing mezelf nu om naar mijn lichaam te luisteren, iets wat ik hiervoor niet genoeg deed. Nu doe ik aan yoga en ik volg cognitieve gedragstherapie om mijn angst voor het slapen te overwinnen. Ik besef nu dat ik niet mild genoeg ben geweest voor mezelf, maar ik heb veel bijgeleerd. Ik zal het nooit meer zover laten komen.”