Straffe getuigenis: Lukas maakt een film over een transgender ballerina

” Als ik op mijn school mijn geaardheid niet zo sterk had verborgen, had ik nu niet die ongelofelijke drive om in mijn films over seksualiteit en gender te spreken. “

Toen ik naar het middelbaar ging, besliste ik om een nieuwe start te maken. Ik wilde niet meer de enige vrouwelijke jongen zijn en heb heel mijn puberteit geacteerd, nooit liet ik mijn echte kleuren zien. In de groep passen was beter dan te worden uitgelachen. Op school leken we allemaal op elkaar, niemand was openlijk gay of lesbisch. Het positieve aspect hieraan is wel dat toen ik eenmaal naar de filmschool ging, ik onmiddellijk wist wat mijn thema is: de onmogelijkheid om fysiek in interactie te gaan met iemand anders. Ik had het mezelf heel lang ontzegd om een relatie aan te gaan met een andere jongen, dus daarna had ik een enorme drive om erover te praten.

Mijn moeder ging heel graag én vaak naar de film. Als ze terugkwam, vertelde ze uitgebreid over de impact die de film op haar had gehad, hoe geraakt en emotioneel ze was. Eén van die films was Titanic. Ik vond het geweldig hoe een film zo’n effect op iemand kon hebben. Dat heeft in mij het enthousiasme aangewakkerd om iets te doen wat mensen ook zo doet voelen. Niet per se goed of slecht, maar iets tonen waar ze over zouden praten. Ik had een klein schriftje en voor ik ging slapen, vroeg ik haar altijd om één scène uit de film uitgebreid te vertellen. Zo verzamelde ik filmscènes in mijn boekje. Ik wilde vat krijgen op het medium. Een film die me enorm heeft beïnvloed, is Elephant van Gus Van Sant. Toen besefte ik pas wat je allemaal kunt doen met een camera.