Thalia (29) werd slachtoffer van seksueel geweld: ‘Toen ik eindelijk ‘stop’ wist uit te brengen, gaf hij me een kus, zei slaapwel en viel in slaap’
Na de moord op de Nederlandse Lisa eisten ook vrouwen in België massaal de nacht op. Maar dat geweld tegen vrouwen niet enkel in een donkere straat gebeurt, weet ook Thalia (29). Ze raakte door die ene nacht veel kwijt, maar het onbegrip stak haar het meest. Inmiddels laat ze weer van zich horen, ook namens anderen.
Thalia: “Het moeilijkste voor mij om te verwerken was niet het incident zelf, maar het verliezen van mijn beste vriendin en een carrièreperspectief als zangeres. Ik was 23, eerstejaarsstudent klassieke zang aan het conservatorium, toen ik een jongen ontmoette die aan het begin stond van zijn professionele carrière. Na een maand daten merkte hij op dat het traag ging. Seksueel gezien. Hij vroeg door en ik biechtte op dat het ingewikkeld was omdat ik een verleden heb van misbruik. Hij stelde me gerust: alles gebeurt op jouw tempo. Ook spraken we over signalen waar hij op kon letten. Dat is bij mij heel duidelijk, ik ben geen vechter. Ik bevries. Later die avond begon hij over zijn seksuele kinks. Wat mooi dat hij me dat toevertrouwt, dacht ik eerst. Maar toen ik zei dat dat niets voor mij was, kwamen de mopjes. Dat hij het stiekem in ons repertoire zou steken. Dat wrong, ik had toch net gezegd dat ik me eerst prettig wilde voelen bij seks?”
‘Ik raakte ook mijn beste vriendin kwijt. Ze bleef met hem werken, wat ik heel lastig vond’
“Twee weken later bleef ik bij hem slapen. Die avond benadrukte hij steeds welke artiesten hij allemaal kende en ik, eerstejaarsstudentje, niet. ‘Wat wist hij van achttiende-eeuwse opera?’, ketste ik terug. In bed was het voorspel ruwer dan anders. Plots shiftte zijn blik. Dat herkende ik uit mijn jeugd, alsof ik een prooi was. Ik bevroor, hij deed verder en verder. Toen de pijn te hevig werd, duwde ik hem in een reflex weg. Daar schrokken we allebei van. Ik was bang dat ik superonbeleefd was. ‘Dat deed precies wel pijn’, lachte hij. Ik lachte mee, wist totaal niet wat ik moest. Hij wilde daarop iets bij mij doen en wachtte niet op antwoord. Het leek oneindig lang te duren vooraleer ik weer kon praten. Toen ik eindelijk ‘stop’ wist uit te brengen, gaf hij me een kus, zei slaapwel en viel in slaap.”
“Vrij snel daarna maakte hij het uit, voor ik iets kon aankaarten. Ik sliep niet, at niet, zag er vreselijk uit. Liefdesverdriet, dacht iedereen. Met de maanden werd ik kwader. Een een-op-eengesprek en een bemiddelingstraject lieten me inzien dat hij nooit enige verantwoordelijkheid zal nemen voor wat hij deed. ‘Vervelend dat jij het zo voelt’, was zijn repliek. Ook werd duidelijk dat sommige mensen in de culturele sector heel vergevingsgezind zijn als het op jong, muzikaal talent aankomt. Zo raakte ik ook mijn beste vriendin kwijt. Ze bleef met hem werken, wat ik heel lastig vond.”
“Punt vzw, steunpunt voor slachtoffers van seksueel geweld, werd mijn houvast. Daar vond ik de support die ik bij mijn vriendin miste. Aangevuurd door het onbegrip van anderen ging ik lotgenoten helpen. Ik gaf lezingen over seksueel geweld, begeleidde praatgroepen, zong op straat om geld in te zamelen voor hulpverlening. Dat was voor mij de mooiste manier om wat me is afgepakt terug te nemen. Ik ben gestopt aan het conservatorium, maar ben altijd blijven zingen. Als kind sleepte het me door moeilijke momenten en dan voelde ik me echt gehoord. In april geef ik weer een concert. Dan zing ik stukken van vrouwelijke componisten die nooit de geschiedenisboeken hebben gehaald. Ik maak gesmoorde stemmen terug hoorbaar.”
DOOR MARLOES ZWAGERMAN. FOTO’S: ANNEKE D’HOLLANDER.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
