Exclusief: Danira Boukhriss Terkessidis over de komst van haar zoontje

Danira Boukhriss Terkessidis heeft altijd geweten dat ze kinderen wilde. Meer nog: het was het enige nog af te vinken item op haar bucketlist. Aan de vooravond van haar bevalling geeft ze een exclusief interview aan Feeling over haar zwangerschap en de komst van baby Boukhriss Kerremans. En dat wordt een… zoon!

“Mariah Carey heeft ook interviews gedaan in deze positie, maar die was wel niet zwanger!” Wanneer ik haar spreek, zit Danira Boukhriss Terkessidis in het derde trimester van haar zwangerschap. Zit, of zeg maar ligt. Want op doktersbevel interview ik voor het eerst een liggende gesprekspartner. Het VRT-gezicht, bekend van programma’s als De repair shop en Over eten, zal de laatste weken voor de bevalling van haar eerste kind genesteld in de zetel doorbrengen, in haar met licht overgoten Brusselse appartement.

“Door een paar complicaties moet ik platliggen om een vroeggeboorte te voorkomen”, vertelt ze. “Ik zit in de laatste spurt, maar het zou nog te vroeg zijn om nu al te bevallen. Ik kreeg het nieuws te horen net nadat ik de Kastaars! (Vlaamse mediaprijzen voor televisie, radio en online, red.) had gepresenteerd en deze fotoshoot voor Feeling had gedaan. Een paar dagen later zei mijn dokter dat het ongezond was voor de baby als ik zou zo blijven verdergaan. Daar was ik van in shock: ik had bijna een prematuurtje op mijn geweten. Al weet ik dat zoiets nooit de schuld van de vrouw is, complicaties kun je niet voorzien.

Ik wil er niet aan denken wat er misschien had kunnen gebeuren. Dus ik ben wel blij dat er in mijn plaats is beslist dat ik moest stoppen, want ik zou dat zelf nooit aangegeven hebben. Ook omdat ik mijn werk heel graag doe. Ik stond eigenlijk nog ingepland tot drieënhalve week voor mijn bevalling, en ik wilde ook echt tot dan werken, maar het lot heeft anders bepaald. Ward was al een tijdje voorzichtig aan de alarmbel aan het trekken, omdat hij vond dat het niet zo goed met me ging. Ik ben hem zo dankbaar dat hij, na een slapeloze nacht vol pijn en harde buiken, mijn werk heeft afgebeld zodat ik kon rusten. Toevallig hadden we die dag een afspraak bij de gynaecoloog en die kon alleen maar bevestigen wat Ward al dacht.”

Ward, dat is acteur Ward Kerremans (36), bekend van series als Grond, Alter Ego en Billie vs Benjamin. Hij is ondertussen twee jaar haar lief en binnenkort de papa van hun kind. Dat ze er samen een wilden, was al snel duidelijk. “Toen we elkaar leerden kennen, hadden we allebei een leeftijd waarop je geen spelletjes meer speelt”, zegt ze. “Zowel in onze gevoelens naar elkaar toe, als in die kinderwens. Wij hebben het daar snel en duidelijk over gehad.”

First things first, Danira. Jullie verwachten een…?

Danira Boukhriss Terkessidis: “… Jongetje! Het besef dat ik een zoon krijg, kan me soms wat overvallen. Ik heb lang gedacht dat als ik zwanger was, het van een meisje zou zijn. Iets in mij zei altijd: ik zet een vrouw op de wereld. Op een van de eerste echo’s, waarbij ze het nog niet met zekerheid kunnen vaststellen, leek het ook even een meisje te zijn. We hebben twee weken rondgelopen met dat idee, waren al over namen aan het nadenken, tot we na de NIP-test te horen kregen dat het een jongen zou worden. Aan dat nieuwe beeld moest ik even wennen, maar ondertussen ben ik helemaal gehecht aan dat jongetje in mij. Ik ben zo benieuwd hoe hij eruit zal zien. Wat zal hij van mij hebben, wat van Ward? Wat van mijn kant van de familie, wat van die van hem? Het is pas sinds een paar weken dat ik in mijn hoofd echt een kindje begin te creëren. Al is hij volgens mijn zwangerschapsapp nu een biggetje of een grote doos bonbons. En we gaan richting leeuwenwelp of bruidstaart.” (lacht)

Hebben jullie al een naam gekozen?

Boukhriss Terkessidis: “Ja, het was moeilijk, maar die ligt vast. Ik vind dat je met een naam echt een etiket op een kind plakt voor de rest van zijn leven. En je kunt nu ook niet even checken van: ‘Vind jij dit ook goed, kleine baby in mijn buik?’ Wij beslissen dat voor hem. Het goeie is dat Ward en ik wel dezelfde stijl qua namen hebben.”

“Ik denk bij een naam meteen aan een type mens. En bij die van ons denk ik dat het een lieve, zachtaardige jongen zal worden, die er toch stoer uitziet. De naam heeft zachte klanken, maar is toch ook mannelijk.”

Jullie kondigden de komst van jullie kindje op Instagram aan als “Baby Boukhriss Kerremans”. Een paar jaar geleden zei je in een Humo-interview: “Mijn moeder heeft me negen maanden gedragen, dan mag ze ook haar naam op het afgewerkte product zetten.” Je gaat de traditie van de dubbele achternaam dus voortzetten?

Boukhriss Terkessidis: “Ja, enerzijds om die reden: als jij samen met iemand anders een artikel schrijft, dan staan jullie beide namen daar ook bij, toch? En kijk wat ik allemaal voor dat kind doe! Die Kerremans gaat geen zes weken platgelegen hebben, hè! (lacht) Anderzijds doe ik het ook omdat ik het belangrijk vind zijn roots en afkomst te erkennen. Ik zie er nog heel Marokkaans uit, omdat ik het half ben. Maar bij mijn zoon wordt dat weer gehalveerd: hij zal nog maar een kwartje Marokkaans in zich hebben. Het Griekse wordt al helemaal uitgedund tot een achtste. Ward zijn kant is volledig Belgisch. Dus ik wil via die naam dat Marokkaanse levend houden. En ik vind zo’n dubbele achternaam ook gewoon goed klinken.”

Krijgen we na je bevalling een foto van jullie zoon te zien op sociale media? Of ben je daar als bekend persoon met meer dan 100.000 Instagram-volgers voorzichtig in?

Boukhriss Terkessidis: “Ik heb daar heel veel over gelezen en nagedacht. Ik snap het, hoor, ouders die hun kinderen online willen laten zien. Er is niks mis met trots zijn op je kind en dat willen tonen aan de wereld. Maar ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik dat niet ga doen. Als ik mijn kind post, zal dat altijd zijn achterkant of een voetje zijn, maar niet zijn gezichtje. Ik heb een openbaar profiel, en wil niet dat mensen die ik niet ken het gezicht van mijn kind zien. Hij kan dat zelf nog niet beslissen en ik vind dat ik dat niet mag doen in zijn plaats. Zou ik het fijn vinden als al mijn babyfoto’s, die ik hier in een plakboek heb, online te vinden zouden zijn? Dat is een akelig idee. En dan denk ik nog niet eens verder door aan het darkweb waarop die foto’s kunnen belanden.”

“Ook los van mijn kind maak ik bij elke foto die ik plaats de denkoefening: vind ik het oké dat volgers die ik niet ken dit zien? Daar zitten van die Patje125-accounts tussen, met een auto als profielfoto. Wie is dat? Ik denk ook altijd: mag deze foto in Dag Allemaal belanden? Want die hebben zo’n wekelijks overzicht met Instagramfoto’s van BV’s. Ook Instagram-story’s worden door sommige bladen permanent gebruikt. Dus ik denk daar altijd over na bij het posten.”

Het lijkt me lastig dat je als BV over al die grote momenten in je leven lijkt te móéten communiceren in de pers. Of dat nu over de komst van een baby gaat of over een relatiebreuk.

Boukhriss Terkessidis: “Ik vind het raar dat het voor bepaalde bladen de logica zelve is dat als je bekend wordt, je er maar tegen moet kunnen dat dat allemaal wordt gedeeld. Ik ben niet voor tv beginnen te werken omdat ik mijn privéleven wilde uitsmeren. Ik ben begonnen als journalist en presentator van programma’s waarin ik zelf niet centraal sta. Ik vind dat dus níét de logische bijkomstigheid. Ik wil gerust bepaalde zaken delen. Ik heb geen grote geheimen, maar sommige dingen wil je wel echt zelf in de hand houden. Na twee weken daten met iemand wil je dat niet per se naar buiten brengen. Je wilt zien waar dat naartoe gaat en het nog even voor jezelf houden. En die bekendmaking van een relatie op zich is niet erg. Lastiger vind ik het dat dan al je vorige relaties er weer bij worden gehaald. Ik ben geen fictief poppetje dat op je tv komt. Ik heb een privéleven, échte gevoelens en échte dingen om te verwerken.”

Over tv gesproken: je was nog volop aan het werk toen je uitviel, aan een nieuw programma zelfs.

Boukhriss Terkessidis: “Ja, ik had er al heel wat opnames voor gehad en heb dat nu midden in het draaiproces moeten loslaten. Da’s jammer, want het was iets wat ik heel graag wilde doen en waar ik in geloofde. Dat wordt nu overgenomen door een bevriende collega. Het fijne is dat Lotte (Vermeir, red.), mijn netmanager, mij meteen het gevoel gaf dat er niks belangrijker was dan de gezondheid van de baby. Want ik moet toegeven dat ik, toen ik het nieuws van mijn gynaecoloog kreeg, meteen dacht: hoe moet ik dat vertellen op het werk? Ik had vanuit een plichtsbewustzijn toch wat angst om het cliché van een zwangere vrouw te bevestigen: dat je met een mama in spe professioneel best niks kunt beginnen, want dat die tegen het einde toch niets meer kan. Maar dat was een onterechte angst. Ik heb een goed vangnet op VRT en het was fijn om die bevestiging te krijgen van al de vrouwen in charge daar. Ze weten ook wel dat ik, zodra ik kan, me weer volop op mijn tv-werk zal smijten.”

De juiste persoon

Heb jij altijd geweten dat je kinderen wilde?

Boukhriss Terkessidis: “Ja. Ik kan me niet inbeelden geen kinderen te hebben. Het is een oerdrang die in mij zit. Er zijn mensen die een bucketlist hebben vol dingen die ze willen doen voor ze sterven: bungeejumpen of de Kilimanjaro beklimmen. Mama worden was eigenlijk het enige wat op mijn bucketlist stond. Ik kan niet wachten om het allemaal te ontdekken en te beleven.”

“Maar ik heb wel de tijd genomen om uit te maken waarom en wanneer ik het wilde. En nu voel ik dat ik helemaal klaar ben voor dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven. Een paar jaar geleden hing ik nog heel erg vast aan mijn vrijheid, en genoot ik daar ook enorm van. Het idee dat ik mezelf nu niet altijd meer op de eerste plaats kan zetten, schrikt me niet meer af.”

“Ook voor ik met Ward samen was, had ik al een zekere rust gevonden. Ik heb geen last meer van fomo. Ik wil mijn energie en tijd alleen nog steken in dingen die ik echt wil doen. En niet meer pleasen en overal bij willen zijn omdat het zo hoort. Ik heb ook een zekere wijsheid die ik op mijn zesentwintigste nog niet had. Ik zal nu een rustigere mama zijn dan zeven jaar geleden. Al heb ik me ook lang zorgen gemaakt over de angsten die gepaard gaan met een kind. Het idee dat er iets met je kind kan gebeuren kan zo verlammend werken dat je het bijna niet zou doen. Je kind voor het eerst alleen met de fiets naar school laten gaan: hoe overleef je dat als ouder? Dat waren dingen waar ik op kon blokkeren. Maar de goesting om dat opvoeden en grootbrengen te ontdekken is groter dan de angst.”

Hoe belangrijk was het voor jou om dat met de juiste partner te doen?

Boukhriss Terkessidis: “Heel belangrijk. Op mijn dertigste, na een paar afgesprongen relaties, zat ik op een punt waarop ik besefte dat als ik kinderen wilde, ik misschien toch eens concreter over dat plan moest beginnen nadenken. Iets wat me als twintiger nooit beziggehouden had. Ik vroeg me plots af: wat doe ik met die kinderwens als er geen man op de proppen komt met wie ik dat wil doen? Zou ik het zien zitten om dat alleen te doen? Zou pleegouderschap iets voor mij zijn? Moet ik mijn eitjes laten invriezen om wat gemoedsrust te kopen? Vragen die veel single vrouwen rond de dertig zich stellen die een tof leven leiden, maar even die partner niet hebben en daar niet van willen afhangen.”

“En toen kwam Ward in mijn leven. We hadden meteen zo’n ongelofelijke klik dat ik mijn kinderwens al snel durfde aan te kaarten. Ik heb hem al vrij vroeg in onze relatie gezegd dat als hij geen kinderen wilde, ik niet verder met hem zou kunnen daten, hoe verliefd we ook op elkaar waren. We namen ons als koppel van in het begin heel serieus, dus ik voelde me ook veilig om dat te uiten. En zo werd snel duidelijk dat we allebei hetzelfde idee hadden van onze toekomst samen. Alles tussen ons is zo vlot en vanzelf gegaan en dat bewees voor mij dat hij dé persoon is met wie ik dit moet doen.”

Hoe ontdekte je dat je zwanger was?

Boukhriss Terkessidis: “Ik ga normaal drie keer per week boksen, maar ik had een weekje overgeslagen door mijn werk. Toen ik terugging, voelde ik dat ik na tien minuten bekaf was. Mijn trainer was aan het lachen met mijn conditie, omdat ik na de opwarming al aan het puffen was. Dat kon toch niet alleen van een week niks te doen zijn? Ik kwam thuis, liep uitgeput de trappen van mijn appartementsgebouw op en dacht plots: misschien ben ik zwanger? Ik had geen geduld om te wachten tot Ward thuis was, want die moest tot laat ’s avonds draaien. Ik ben dan een paar testen gaan kopen, voor de zekerheid. (lacht) Die bleken positief te zijn. Zo absurd: ik zat op zo’n rare wolk toen. Ik denk dat het toch leuker is om die test meteen met z’n tweeën te doen. (lacht) Want ik heb een hele dag op mijn tong moeten bijten tot ik hem ’s avonds eindelijk het goede nieuws kon vertellen.”

Jij bent erg close met je ouders. Zij gingen uit elkaar toen je heel jong was, maar hebben je als een team opgevoed. Wat denk je dat je uit hun manier van opvoeden zult meenemen?

Boukhriss Terkessidis: “Ik denk daar vaak over na: opvoeden, hoe doe je dat? Hoe hebben mijn ouders mij waarden en normen meegegeven? Wat ik zeker onthoud van wat zij me leerden: oordeel niet te snel over anderen. Iedereen is wie hij is. Je moet niet met iedereen overeenkomen, maar heb altijd respect voor de ander. Geef je mening, maar altijd beleefd.”

“En ook: blijf jezelf als ouder. Mijn ouders waren mijn ­ouders, maar ze waren ook méér dan een mama en een papa. Ze waren mensen met eigen levens, carrières, noden en verlangens. Dat wil ik ook: mama zijn is een nieuwe rol die erbij komt voor mij, maar ik wil ook mijn andere rollen niet verliezen.”

Wat die andere rollen betreft: jullie hebben allebei een job met atypische uren. Dat vergt vermoedelijk een goeie planning als daar straks een kind bij komt.

Boukhriss Terkessidis: “We hebben veel gebabbeld over hoe we dat gaan doen, maar we zijn er alvast in geslaagd het eerstkomende jaar op elkaar af te stemmen. Soms zal het puzzelen worden, maar we hebben een goed vangnet.”

“Het fijne is dat wij op werkvlak heel veel van elkaar begrijpen. Het is een beetje dezelfde sector, alleen doe ik non-fictie en hij fictie. We begrijpen heel goed wat een draaidag is en dat die kan uitlopen. En als je ’s avonds over je dag vertelt, dan kan dat in vakjargon. Wij zijn altijd op de hoogte van waar de ander mee bezig is. Als we professionele voorstellen krijgen, dan bespreken we die meteen met elkaar en kijken we of er ruimte is tijdens drukke periodes om dat erbij te nemen.”

Naar het schijnt repeteer je zijn teksten wel eens mee?

Boukhriss Terkessidis: “Ja, dat vind ik het leukste aan met een acteur samen zijn. Ik ben altijd teleurgesteld wanneer hij zegt: ‘We gaan gewoon snel door de tekst, zonder te spelen’. Dan zeg ik: ‘Ik ga wel acteren, hoor!’ (lacht) Ik neem Wards oefensessies heel serieus, ik denk soms op het irritante af. Maar zo heb ik heel wat afgeacteerd het afgelopen jaar: ik ben de Billie bij zijn Benjamin geweest en ik heb elke rol in Alter Ego – die van Wouter Hendrickx, die van Taeke Nicolaï – gespeeld. Helaas zal de wereld dat nooit zien.” (lacht)

Expert babybuiken

“Oh!” Danira wijst naar haar buik, die as we speak in beweging getrapt wordt door haar zoontje. “Koekie?” vraagt ze, een koosnaampje dat ze wel vaker gebruikt wanneer ze tegen hem praat. “Hij beweegt nu zó veel. En stampt toevallig altijd als ik chocolade eet.” (lacht)

Hoe ben je eigenlijk omgegaan met de lichamelijke veranderingen die bij een zwangerschap komen kijken?

Boukhriss Terkessidis: “Ik hoorde altijd van vrouwen dat het gek is om je lichaam zo te zien veranderen, dat het wennen is. Ik dacht dat ze overdreven. Die vrouwen deden alsof hun uiterlijk enorm veranderd was, terwijl ik gewoon een buik zag. Maar nu ik zelf zwanger ben, snap ik hen helemaal. Je komt bij op plekken waarvan je het niet verwachtte: ook je billen en armen houden vocht vast. Je voelt ook dat je minder kunt. Zo’n vermoeidheid had ik nog nooit in mijn leven gevoeld. Je lichaam heeft al je kracht en energie nodig om die baby te laten groeien.”

“Maar ik ben veel te veel bezig geweest met mezelf te vergelijken met vrouwen die op hetzelfde aantal weken zaten. Is mijn buik wel normaal? Is die te klein? Of te groot? Ik kreeg opmerkingen van mensen à la ‘Amai, jij hebt al een goeie buik. En je bent nog máár zes maanden ver?’ Dan begin je te flippen. Dat zijn opmerkingen waarvan ik hoop dat ik ze nooit gemaakt heb, en anders zal ik ze nu zeker nooit meer maken bij zwangere vrouwen. Elk lichaam is anders. Elk vrouwenlijf is anders. Elke baby daarbinnen is anders. Alles zet zich anders. Maar zelfs als je zwanger bent, kun je blijkbaar niet goed doen.”

Dat doet mij denken aan Rihanna, die kritiek kreeg op een transparante look waar ze zwanger mee buitenkwam. “Hoe durft ze zo naakt én zwanger zijn”, klonk het. Haar reactie in Vogue: “My body is doing incredible things right now, and I’m not going to be ashamed of that. This time should feel celebratory. Because why should you be hiding your pregnancy?”

Boukhriss Terkessidis: “Tuurlijk!”

Jij toont ook je buik op de cover van dit blad en bij dit interview.

Boukhriss Terkessidis: “Ik vind dat leuk! Uiteindelijk is dat de manier waarop de wereld er gekomen is. Door in een zwangere buik te zitten. Ik heb die van mij altijd heel trots getoond en ging neigen naar extra spannende kleding om hem te benadrukken. Daarom is commentaar daarop ook echt niet gepast: je wordt geshamed, terwijl je eigenlijk trots je buik toont. Zijn mensen dan experts in babybuiken? Weten zij hoe de gemiddelde zwangere vrouw er op zes, zeven of acht maanden uitziet? Ik wil niet terugkijken op mijn zwangerschap en denken dat ik er niet voldoende van genoten heb door opmerkingen die mij dik of abnormaal deden voelen. Mijn kind wordt in die buik gemaakt, hè! En die zit daar goed.”

Maakt de woelige maatschappij van vandaag – van Oekraïne en Gaza tot de klimaatopwarming en de steeds rechtsere samenleving – je soms bang om er een kind in te laten opgroeien?

Boukhriss Terkessidis: “Dat is een moeilijke discussie. Ja, je kunt zeggen: waarom zou je een kind op déze wereld zetten? Anderzijds, moeten we stoppen met kinderen maken omdat de wereld om zeep is? Ik hoop nog altijd – misschien is dat naïef – dat het klimaatprobleem zich herstelt. En ja, onze geopolitiek is fucked. Eigenlijk was dat altijd al zo, en worden we er vandaag door sociale media misschien gewoon meer mee geconfronteerd. Maar om nu te zeggen dat ik daarom geen kinderen zou maken? Dan kun je in elk tijdperk wel een reden vinden om dat niet te doen. Ik ben nog altijd hoopvol en hoop echt dat mensen binnenkort nuchter nadenken wanneer ze gaan stemmen, dat ze op lange termijn denken. En hé, misschien heb ik straks wel de volgende Gandhi, Mandela of Einstein gebaard!” (schaterlacht)

Meer lezen:

Door: Cara Brems. Productie: Els Keymeulen. ­
Foto’s: Jan Vandevyver. Make-up: Vera Dierckx voor Dior.
Styling: Marie Van Puyenbroeck.