Sharon Van Overmeiren maakt kunst voor buiten: ‘Het liefst van al wil ik dat de natuur het kunstwerk overneemt en tot zich neemt’
Sharon Van Overmeiren creëert kunst die transformeert. Ze is beeldend kunstenaar en maakt sculpturen voor buiten, zoals in het Middelheimmuseum. Dat doet ze het liefst met klei, omdat het zo onschuldig is.
“Klei komt uit de natuur en is een van de weinige materialen die zo transformeren. Van slap naar steenhard. Zelden zie je de transformatie zelf. Daarom deed ik laatst een performance op het dak van het M HKA met een zelfgemaakte metalen stookoven waarin ik een groot beeld bakte in klei. Op het hoogtepunt trok ik de mantel van de oven, zodat iedereen een roodgloeiend beest kon zien. Dat was magisch. Als een soort wedergeboorte. Maar zelfs als je klei gebakken hebt, kun je het verbrokkelen en terug aan de aarde geven. Dat doet me mijn werk ook relativeren.”
In tegenstelling tot bij een museum, is kunst buiten niet om te conserveren. Het mag blijvend evolueren, heeft geen einde.
Omdat klei zo gevoelig is voor temperatuur wordt buiten boetseren moeilijk. “In de zomer droogt het uit en in de winter wordt het water te koud aan je handen.” Maar eens het kunstwerk klaar is en Sharon naar buiten trekt, dan begint het pas echt. “De meeste kunstenaars worden gek wanneer hun kunst wordt aangetast door de omgeving, maar ik vind het geweldig. Zo maakte ik een gigantisch werk in klei voor het Horst Arts & Music Festival in Vilvoorde. De bedoeling was om een airco na te bootsen waarbij de lucht het water door de klei stuwt en zo voor verneveling zorgt. Ik ging ervan uit dat de organisatie het water zou afsluiten tijdens de winter, maar dat gebeurde niet. Het water bevroor, tot ook stalactieten ontstonden. Je ontwaarde in het water zelfs de richting van de wind.”
Naast het transformatieproces dat een kunstwerk buiten doormaakt, komt er op een openbare plek ook een ander publiek kijken. “Een beeld opbouwen buiten duurt altijd even. Soms loop ik een maand rond op de site en word ik voortdurend aangesproken door passanten die me bezig zien. Ook nadien hoor ik meningen over mijn werk, van mensen waarvan ik nooit gedacht had dat ze überhaupt geïnteresseerd zouden zijn. Tot slot zijn er ook onverwachte interacties, zoals met dieren. Een hond die begint te blaffen bij mijn grote beer in het Middelheimpark of vogels die erop zitten. In een galerij bouw je op achter folie. Het contrast kan niet groter zijn.” In wezen draait het om loslaten. Om wat mensen zeggen en om wat er gebeurt met je kunst.
“Het liefst van al wil ik dat de natuur het overneemt en het kunstwerk opeet, tot zich neemt. Zoals wat er met ons tenslotte ook gebeurt. We bestaan allemaal uit moleculen en energie en zijn voortdurend in verandering. In tegenstelling tot bij een museum, is kunst buiten niet om te conserveren. Het mag blijvend evolueren, heeft geen einde. Dat is het experiment.”
Meer kunst:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
