Likoké on Tour: benieuwd wat Piet Huysentruyt intussen heeft geleerd
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling én elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze keer ging Evelien langs bij Piet Huysentruyt.
Om de zwakke wintermaanden te overbruggen, is Piet Huysentruyt op wereldtournée vertrokken met zijn sterrenrestaurant Likoké. Nog tot eind november kun je een tafel boeken in Kortrijk, daarna trekt het culinaire circus naar Azië en Zuid-Afrika. Van collega’s hoorde ik dat Likoké in Les Vans een toprestaurant is, maar zelf was ik er nog niet geraakt. In de jaren ‘80 had Huysentruyt al een restaurant waar er legendarische creaties op de kaart stonden, zoals kreeft met bloedworst. Nu er van het typetje SOS Piet geen sprake meer is, popel ik om de ware gastronoom in Piet Huysentruyt te ontmoeten.
Likoké is tijdelijk ondergebracht in domein Guldenspoor, eigendom van de Kinepolis-familie Bert. Door de kou haasten we ons naar binnen in het Anton Piek-achtige domein, waar het aperitief op ons staat te wachten. We nemen plaats in de luxueuze lounge met open haard. Aan het plafond hangen lege vogelkooilusters en massa’s vleesetende planten. We hebben geen tijd om erover te filosoferen, want de hapjes worden in een strak tempo geserveerd.
We starten met een shot van rozemarijn in een proefbuisje. Het smaakt vrij neutraal, maar het verfrist wel de smaakpapillen. Op een houten étagère worden mooie stukjes huisgemaakte charcuterie gepresenteerd. Twee mini tarteletjes met gekaramelliseerde kool zijn een triomf. Ze worden fotogeniek gebracht op een gehalveerde, gebrande kool. Terwijl we nippen van een glas Ruinart rosé champagne, hurkt Cyriel Huysentruyt, zoon ván, aan ons tafeltje neer. “Hebben jullie het menuutje kunnen bekijken? Naast de 7-gangen kun je vandaag ook kiezen voor een uitzonderlijk tussengerecht: coquilles met zwarte truffel. Echt een unieke kans, ze zijn handgedoken en supervers.” Ik kijk naar mijn man, de grote coquille-fanaat, die al enthousiast zit te knikken. “Ik moet er wel bij vertellen dat dit gerechtje 50 euro kost. Per persoon.” Stilte. Bliksemsnel maak ik in mijn hoofd een rekensommetje: we moeten 135 euro per persoon betalen voor het menu en 65 euro voor de aangepaste wijnen. Kan de avond überhaupt nog gezellig worden als ik me eerlijk out als gierige krent? Ik slik even en val terug op de levenservaring van een 44-jarige, zelfstandige vrouw: “Nee dank je. Het is zo al frivool genoeg.” Cyriel blijft hoffelijk en wandelt naar de volgende tafel. Ik kijk nog eens goed naar het menukaartje en plots valt me op dat er wel érg veel sponsors op vermeld staan. Negentien in totaal.
Er komen ook voortdurend karretjes met vuile borden langs onze tafel gereden. Mocht Herman Van Veen destijds een videoclip gemaakt hebben bij ‘Opzij opzij opzij’, deze beelden hadden niet misstaan.
Na het aperitief wandelen we door de keuken naar het eigenlijke restaurant: een grote, open ruimte met houten dakgebinte en een zwarte tegelvloer. We krijgen een tafeltje met uitzicht op de koude keuken. De eigenlijke keuken is te klein, dus moest een deel van de zaal hiervoor worden opgeofferd. Voor mijn neus staat Anthony Stoop, de eigenlijke chef van Likoké. Hij heeft een oortje met microfoon en stuurt onophoudelijk het team aan. Rondom ons lopen een twintigtal jonge mensen een gehaaste marathon. Er komen ook voortdurend karretjes met vuile borden langs onze tafel gereden, naar een derde keuken ergens achteraan de zaal. Mocht Herman Van Veen destijds een videoclip gemaakt hebben bij ‘Opzij opzij opzij’, deze beelden hadden niet misstaan. Piet loopt intussen handjes te schudden en staart af en toe weemoedig uit het raam. Blijkbaar heeft hij alles gedelegeerd. De enige gastronomische daad die hij stelt, is bij mensen aan tafel de truffel raspen boven de coquilles. Misschien is dat wel een verklaring voor de meerkost.
Ik herinner me de openingsweek van Air Republic, het recent geopende restaurant van Sergio Herman. Toen ik er was, heb ik Sergio geen seconde zien praten met de gasten. Hij stond hypergeconcentreerd in de keuken zijn chefs op te leiden. Maar daar ziet Piet de noodzaak niet (meer) van in. Hij beseft waarschijnlijk goed genoeg dat Likoké On Tour een beetje een toeristische attractie is: eindelijk kunnen de West-Vlamingen hun held nog eens van dichtbij zien. Maar ik ben niet gekomen om te chef te fêteren, wel om lekker te eten.
Wie herinnert zich nog de surf & turf-hype, ergens in de jaren ’90? Wel, de dolkomische combinaties van vlees en vis zijn terug. We starten met een dumpling van pompoen, grijze garnalen en varkenskop. Niet onverdienstelijk, maar ijskoud. Daarna stappen we in een culinaire Rabbit Hole: een combinatie van rundstong, mosselen, wortel en mango. Er zal wel een universum bestaan waarin zoete mosselen een delicatesse zijn, maar ik zou niet weten welk soort drugs ik moet nemen om hiervan te kunnen genieten.
We belanden bij de beroemde Afrikaanse moambe met kip. Het is een klassieker in het repertoire van Piet, een eerbetoon aan zijn vader die koloniaal was. Voor de volledigheid heb ik nog eens een aflevering van SOS Piet herbekeken op de website van VTM, waar Piet aan een brave huisvrouw uitlegt hoe je moambe moet klaarmaken. Hele stukken kip worden aangebakken met uitjes, knoflook en een tomaat. Daarover wordt de moambesaus gegoten en dat laat je 1,5 uur pruttelen. Wat ik bij Likoké op mijn bord krijg, is de gastronomische versie hiervan. Het herinnert mij aan Meesterlijke Klassiekers, het kookprogramma van Peter Goossens op Njam!. In het eerste deel van het programma bereidt hij een gerecht als vol-au-vent, stoofvlees of biefstuk friet. Je kijkt likkebaardend naar het scherm. In het tweede deel krijgt het gerecht een gastronomische update en verlies ik mijn interesse. De moambe van Piet is geen stoofpotje meer, maar een pastagerecht met o.a. verschillende soorten Aziatische champignons, opgelegde uien, bananencrème, bloemen, kruiden, een homeopathische hoeveelheid kip, pinda’s, een groot stuk gebakken zeebaars en een pittige saus. Toegegeven, de chardonnay die erbij wordt geschonken is voortreffelijk.
Het buikspek met gerookte paling en knolselder wordt aan tafel afgewerkt met geraspte foie gras. Een schitterend gerecht, zeker als je of de paling, of het buikspek wegdenkt. Het hoofdgerecht is rundvlees met oesters en prei. We krijgen eerst een tartaar van rund onder een oester, met avocado erbovenop. Fris, maar door de zuren proef ik niets van de tartaar. Daarna volgt een mooi stuk gegrild rundvlees met gebrande prei en een smakelijke jus. Bij de desserten is een vriendelijke geste gedaan naar de sponsors: een suikerbol met peer en zuring wordt afgewerkt met schuim van Vedett.
De rekening bedraagt € 427 (geen coquilles, geen kaas, geen koffie). Ik vraag me af hoe de reacties van de klanten zouden zijn als niet Piet, maar een onbekende chef deze gerechten had bedacht. Op Facebook zie ik recensies van klanten waarbij ‘biggelende tranen’ over hun wangen liepen en die zielsgelukkig naar buiten stapten. Ik geloof graag dat Likoké in Les Vans een toprestaurant is, maar zelf ben ik ervan overtuigd dat ik grof geld heb neergelegd voor de Disney versie.
Score
★★★
Likoké on Tour – Loodwitstraat 75, Kortrijk (nog tot 25 november)