Food

Kentucky Fried Chicken vs. The Chick: welke kip kan onze foodjournalist het meest bekoren?

Evelien Rutten

27 sep 2019

Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week ging Evelien langs bij The Chick in Mechelen.

Op de terugweg van Nederland -het is al laat, we hebben honger- stoppen mijn man en ik bij een Kentucky Fried Chicken naast de autosnelweg. We maken onszelf wijs dat het ‘voor de wetenschap’ is: iemand moet die populaire hap uit de Hollywood films toch van nabij onderzoeken? Terwijl ik met vette vingers een chicken wing afknaag, word ik overvallen door een milde vorm van zelfhaat. Hoe is het mogelijk dat ik geniet van een vettig, gefrituurd stukje plofkip? Ik besluit er nooit meer binnen te gaan. Die doos van Pandora (net zoals grote zakken M&M’s) moet je gesloten houden. Uit zelfbehoud.

Een week later begeef ik me op het andere uiteinde van het kippenspectrum. Taste M is een nieuw project in Mechelen, waarbij de oude Congregatiekapel en aanpalende Kanunnikswoning verbouwd werden tot drie horecazaken: een feestruimte (The Chapel), een kaas- en wijnbar (The Cellar) en een gastro-rotisserie (The Chick). Het thema ‘kip’ is bijzonder populair bij horecaondernemers. In Schelle plofte Toque-Tok neer (onder auspiciën van Roger Van Damme) en ongeïnspireerde afhaalchinezen hebben in de meeste grootsteden al lang plaats geruimd voor de krokante kippetjes van Poule & Poulette. The Chick past mooi in het rijtje, met een speelse, maar gastronomische benadering van kip. Hier dus geen goedkope, opgepompte plofkippen, maar zorgvuldig gekweekte kip uit Frans Baskenland. Dat belooft de website althans.

In de hal worden we vriendelijk verzocht eerst onze handen te wassen met fancy zeep. Een wijwaterknipoog naar het religieuze verleden van dit pand? Het is nog warm, dus krijgen we een tafeltje op het terras. Veel horecazaken kampen met een tekort aan goed opgeleid personeel, maar wij worden uiterst professioneel bediend. Waarschijnlijk ook omdat we geen lastige klanten zijn. Een tafeltje verderop zit een ‘moeilijk’ gezelschap en sommige obers doen weinig moeite om hun ergernis te verbergen. Het geeft natuurlijk wel een toegevoegde amusementswaarde, roddelende obers naast je tafel.

Ik start met een Tokyo mule (€ 12), een aperitief op basis van saké, wodka, gember, komkommer en limoen. Ik verwacht een frisse, doch pittige smaakexplosie, maar het resultaat is aan de fletse kant. Als knipoog naar ons KFC-avontuur bestellen we als hapje vooraf de smokey wings (€ 10). Het zijn uit de kluiten gewassen boutjes en vleugels, gepaneerd in panko, die aan tafel nog verder gerookt worden op een rooster in een gietijzeren potje met smeulende kolen. Een gimmick, want de rook heeft vrijwel geen effect op de smaak. De textuur van de kip is bijzonder sappig, maar we missen kruiding. Mijn man kijkt diep in mijn ogen en doet een bekentenis: ‘die van KFC waren lekkerder’. Het is zoals met hamburgers: de gastronomische interpretatie is interessant, maar raakt zelden dezelfde genotssnaar als de schaamteloze fast food variant.

Mijn man kijkt diep in mijn ogen en doet een bekentenis: ‘die van KFC waren lekkerder’.

Als voorgerecht bestellen we de ‘coquette’ (€ 16) -een gevogeltekroket- en ’veld en veren’ (€ 19), handgesneden tartaar met een gekonfijt kwartelboutje en een kwartelei. De kroketten zien eruit als twee bitterballen, opnieuw met de panko-korst. De vulling is smakelijk, maar mocht een beetje smeuïger zijn. Er komt en slaatje bij van mango en rauwe sojascheuten. Recht uit de jaren ’90, zouden stouteriken durven opmerken. De tartaar mist een tikkeltje kruiding en het boutje ligt er wat verloren bij. Alsof het gevogelte-concept anders niet meer klopte. Het heeft iets Piet Huysentruyt-achtigs: die duwt zijn gastronomische gerechten tegenwoordig krampachtig in een mal van ‘vlees en vis op één bord’.

Een kippenrestaurant in België wordt gelyncht als er geen vol au vent op de kaart staat, dus kies ik uiteraard voor ‘il vole au vent’ (€ 26). Ik krijg geen klassiek bladerdeeggebakje, maar een bord vol saus met sappige kip, gehaktballetjes en paddenstoelen. Daar bovenop prijkt als een haaienvin één driehoekje bladerdeeg. De saus is verrijkt met een frisse hollandaise. Je proeft métier en liefde voor dit gerecht: maar opnieuw mis ik fond in de basissaus, een laagje extra smaak. Het slaatje en de frieten zijn evenwel prima. Mijn man stort zich intussen op zijn lievelingsgerecht: Canard à l’orange (€ 34), geserveerd met geroosterde groenten en aardappelen. De eend is donkerrood, op het randje van rauw. De saus is smaakvol, maar mist punch.

The Chick is een levendige plek om te zitten. Er is voldoende ambiance en aandacht voor details. Op het moment van ons bezoek is de zaak natuurlijk nog maar enkele weken open, dus er is zeker nog veel groeimarge. Iets meer aandacht voor kruiding en we staan alweer een stuk verder.