Yolo Yotam: onze journalist schoof aan tafel bij de Italiaans-Duits-Israëlische chef Ottolenghi
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week kreeg ze de kans om in de Sint-Pietersabdij in Gent aan tafel te schuiven met Yotam Ottolenghi.
Ik herinner me de begindagen van Jamie Oliver nog goed. Een rock ‘n’ roll chef avant la lettre, dus voordat er tattoos en piercings aan te pas kwamen. Een jonge snaak die op z’n scooter ging picknicken met zijn liefje en chili con carne kookte voor z’n maten. Eén van mijn tantes vond het maar niks. Zo met uw blote handen de sla mengen met vinaigrette, bah. De rest van de wereld was wél verkocht. Jamie veranderde langzaamaan in een meneer, kreeg vijf kinderen en is grootgrondbezitter. Vandaag doet hij nog altijd zijn best om cool en vlotjes over te komen, maar er is inmiddels een nieuwe Jamie in town en die heet Yotam. Je kent hem misschien beter bij zijn achternaam: Ottolenghi. Zijn recepten lezen als een oriëntaalse roman, waarbij je zesentwintig specerijen moet combineren met achttien soorten groenten. Ook al heet zijn laatste kookboek ‘Simpel’, de man is niet in staat om een omelet te bakken zonder een snufje za’atar, sumac of dukkah toe te voegen. Gelukkig is élk recept een triomf van smaak. Zelf ben ik onvoorwaardelijke fan van zijn ‘shawarma’ uit het kookboek Jerusalem. Je moet er een dag voor uittrekken, maar daarna krijgt het leven weer zin. De Italiaans-Duits-Israëlische chef is inmiddels vijftig en heeft samen met zijn man twee jonge kinderen, die ze kregen na een slepende procedure via een draagmoeder. Dat is een feitje dat je waarschijnlijk nog niet las in de media, die deze week uitvoerig hebben bericht over de doortocht van Ottolenghi. Bart Van Aken, de uitbater van boekhandel Paard Van Troje, is er jaren mee bezig geweest om Ottolenghi naar België te lokken en mag zichzelf op de borst kloppen als organisator van een top-event. De lezing in de Vooruit was zelfs op acht minuten uitverkocht. Fans zaten tot aan de nok om toch maar een glimp op te vangen van hun culinaire held, die op ludieke wijze werd geïnterviewd door radiomaker Linde Merckpoel en Midden-Oostenkenner Brigitte Herremans. Een uurtje na de lezing begon in de Sint-Pietersabdij een groots opgezet diner voor 280 gelukkigen. Ottolenghi stond niet zelf in de keuken, maar schoof wel mee aan tafel. Letterlijk, want er was maar één tafel waar iedereen broederlijk naast elkaar zat: bekenden en onbekenden bijeen. Net zoals in de nostalgische reclamespotjes voor olijfolie.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wie er dan wel in de keuken stond? Het kruim van de Gentse chefs, die elk op hun manier een interpretatie brachten van de Ottolenghi keuken. Olivier Jacobs (Jiggers) verzorgde de aftrap met een elegante cocktail van appelkombucha, bieten kvass (gefermenteerd sap) met selder, honing en tijm. Daarna was het even wachten op de rest van het menu. Rondom mij hoorde ik een onbestemd, rommelend geluid: het knagen van 280 magen. Stipt om tien uur verscheen er gelukkig een horde hulpjes met kommen en schalen. In een mum van tijd werd de lange tafel vol gezet met alle gerechten van die avond. Sharen dus! Benoît De Witte (Restaurant Benoît en Bernard De Witte*) zorgde voor botermalse gepofte prei, gerookt in hooi, met verse geitenkaas. Sinds kort bakt De Witte ook zelf broden. Zijn schitterende zuurdesembrood werd de hele avond gul uitgedeeld. Olly Ceulenaere (Publiek*) voorzag ons van een Vlaamse humus op basis van boerentenen, afgewerkt met knolselder en koolzaad. Kleine opmerking. Veel chefs maken humus tegenwoordig in de Thermomix, waardoor je een zeer gladde, mayonaise-achtige substantie krijgt. Stop daar alsjeblieft mee. Die textuur is gewoon fout. Maar voor de rest: wel een heel leuk idee om witte bonen te gebruiken. Uit de stal van Roots (Kim Devisschere) kwamen gekonfijte mini-worteltjes met yoghurt en bloedsinaas, quinoa en bulgur. Voedzaam én smakelijk. Marcelo Ballardin (Oak*) bracht een ode aan Yotam’s geroosterde bloemkool, afgewerkt met tahin en dukkah. Wat een geweldig product is zo’n bloemkool toch, zeker als je hem niet platkookt en serveert met béchamel. De ex-sous chef van Oak, Eric Ivanidis, runt tegenwoordig Door 73 en daar proefde ik eerder al zijn sublieme Grandma’s Meatloaf: het sappigste, pittigste, luchtigste gehaktbrood dat je ooit proefde. Joost Arijs zorgde voor de perfecte zoete afsluiter met gebakken chocolade (70%), tahin en sesam krokant. Ongelooflijk dat Arijs zelfs voor 280 mensen zijn oog voor detail geen moment laat varen.
Aangezien er honderden mensen op de wachtlijst stonden die helaas geen ticket konden bemachtigen, liet Bart Van Aken weten dat er in de nabije toekomst waarschijnlijk opnieuw zo’n diner zal georganiseerd worden. Hopelijk houdt hij woord.
Geproefd op 11 februari in de Sint-Pietersabdij in Gent.
Voor meer info over mogelijke, toekomstige events: www.facebook.com/paard-van-troje-142973938539