Trendbestemming uitgetest: emiraat Ras al-Khaimah schittert net zo hard als Dubai

Een emiraat heeft geen blingbling nodig om groots te wezen. Van golvende zandduinen, over avontuurlijke berglandschappen tot authentieke vissersdorpjes; dé trendbestemming Ras al-Khaimah schittert net zo hard als Abu Dhabi of Dubai.

De zon prijkt als een abrikoos aan de hemel, het landschap lijkt wel van vergeelde postkaarten geplukt. Vanuit een ontwakend Dubai rijden wij naar het iets noordelijker gelegen emiraat Ras al-Khaimah. Naarmate we de stad achter ons laten, verdwijnt de skyline met glimmende torens in de achteruitkijkspiegel en strekt de woestijn zich voor ons uit. De zandduinen zijn bezaaid met schrale struiken die koppig standhouden tegen de aanhoudende hitte en droogte. Er hangt wat mist – of is het een stofwolk, die de zonnestralen tot bundels vormt? We passeren dieren op een rij. “Daar, dromedarissen!”, wil ik enthousiast roepen. Maar ik bedenk me dat voor de chauffeur een dromedaris net zo bijzonder is als een koe in België, dus slik ik mijn woorden weer in.

Wild in het water

Weinig reizigers hebben ooit van Ras al-Khaimah gehoord. En juist dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid. De exotische naam doet denken aan een plek ergens in het Midden-Oosten, en dat klopt: het is het meest noordelijke van de zeven emiraten die samen de Verenigde Arabische Emiraten vormen. Ik hoorde over zee, woestijn en bergen, een fijne mix, met bovendien aangename temperaturen om aan onze kou te ontsnappen. Het thuisfront lag bij vertrek onder een bescheiden rijmtapijtje. De temperatuur van 30 graden is dus een prettige shock, onze sjaals stoppen we diep weg in onze bagage.

Twee dagen acclimatiseren is wel zo prettig vooraleer verder op ontdekking te gaan, en dat doen we op een schitterende plek. Naast een mangrove prijkt het resort Anantara Mina Al Arab, omgeven door water: aan de ene kant schittert de Arabische Golf, aan de andere kant de lagune met mangroven. Luxe midden in de natuur! We logeren in een van de ‘overwatervilla’s’: een reeks paalwoningen in de lagune, met rieten dak en privé–infinitypool. Zonder te twijfelen, duik ik rechtstreeks het zwembad in, zo spoel ik die herfstdip er meteen af. Ik maak er een werkwoord van: ‘herfstdippen’. Vanuit het zwembad lig ik te kijken naar het water van de lagune onder mij. De getijden bepalen hier de bedrijvigheid en reigers, scholeksters en plevieren wachten geduldig op laagwater om krabben te vangen tussen de mangroven. Ik zie scholen kleine vissen, een rog en een gigantische krab met blauwe scharen. Wildspotten in het water was nog nooit zo luxueus.

Hoe groot het domein rond ons hotel wel is, ontdek ik de volgende dag. De zeebries brengt een zucht frisse lucht en ik nestel me in een van de hutjes op het strand tussen de palmbomen. Hoe fantastisch is dat? Ik moet wat wennen aan deze verwennerij.

Bij valavond roept de muezzin op tot gebed in de moskee aan de andere kant van de lagune. De maghrib is het gebed net na zonsondergang. Het strand is vrijwel verlaten, maar ik merk toch iemand op die stil en ingetogen bidt op een strandlaken.

De woestijn in

Op de derde dag zijn we helemaal klaar voor een dosis avontuur. Misschien heb ik iets te veel films gekeken, maar de woestijn roept altijd iets magisch en spannends op voor mij, én het deuntje van Indiana Jones. Met een brede glimlach snoer ik samen met mijn reisgenoten de vierpuntsgordels aan in de robuuste ‘Land Cruiser’ om onze reis in te zetten door de zandduinen. Hobbelend, schommelend en soms steil bergop krijgen we een indruk van het beschermde natuurgebied van 500 hectare. “Do you like driving offroad?”, vraagt de ranger, en duwt het gaspedaal even stevig in. Hij wijst naar een vossenhol en vertelt: “Dat hol kan wel 25 meter diep zijn; zo kunnen de dieren aan de hitte ontsnappen.” We ploegen verder door het zachte zand en houden halt bij een zandgazelle met haar kalf. Op de kam van de duin staat een oryx, een statige woestijnbewoner met lange hoorns. Iets verderop huppelt de rest van de kudde. Dit soort antilope is het eerste dier ooit dat met succes werd geherintroduceerd in zijn natuurlijke habitat, nadat het was uitgestorven in het wild. Het beschermingsproject staat nu model voor het herstel en behoud van andere bedreigde diersoorten.

We verblijven meerdere dagen in de woestijn. In een zeer indrukwekkende setting nog wel, want het resort midden in dit beschermde natuurgebied is echt uniek. The Ritz-Carlton Ras Al Khaimah Al Wadi Desert staat bekend om z’n luxe- en tentvilla’s met een eigen zwembad, waar je uitkijkt op de zandvlakten van de woestijn. We genieten volop van de stilte en af en toe een nieuwsgierige gazelle die voorbijwandelt. Terwijl de dag overgaat in de avond proeven we op het terras van het restaurant Farmhouse van Kabsa-lam en een tartaar met tajinekruiden. We wandelen voldaan terug naar onze kamer, onder de sterrenhemel.

De volgende dag loopt onze wekker af nog net vóór zonsopgang. We gaan vandaag per fiets het reservaat in. De frisse ochtendlucht maakt het fietsen heerlijk, en onze hemden blijven nog lekker droog. Een eind in de woestijn klimmenwe te voet verder omhoog. Niks zo onweerstaanbaar als een onbetreden duin, gladgestreken door de wind, om je voeten in te zetten. Het doet denken aan verse sneeuw, niet krakend, maar zachtjes zuchtend onder elke stap. Toch zijn we hier niet alleen, want we zien sporen van vogelpootjes en slangen in het zand. We vermijden dus de struikjes en gaan voor alle veiligheid iets harder stampen, op weg naar de duintop. Onze hoge verwachtingen worden ingelost: de zon zet het landschap in vuur en vlam.

Dan zien we dromedarissen onze kant op snellen en weten niet goed of we bang moeten zijn of juist dichterbij kunnen komen. Er volgt een jeep met een breed lachende man die af en toe toetert om de beesten vooruit te jagen. Javaid is een moderne herder, die ons vriendelijk uitnodigt om zijn dieren te komen voederen in de stallen. We volgen de karavaan per fiets en leren zo Bob, Lovely en Lulu kennen. Een dromedarissenfamilie die meestal vrij mag rondlopen in het reservaat, tenzij ze geboekt worden voor een ritje. Javaid gaat ze dan telkens zoeken in de woestijn.

Zweven op de top

Het ruige Hajar-gebergte lonkt in de verte. Na een flinke rit zitten we daar middenin. De route leidt langs steile rotswanden, met diepe kloven en valleien of wadi’s die ooit uitsluitend het terrein waren van nomaden en geitenhoeders.

We zijn niet ver meer van het dak van de regio: Jebel Jais is de hoogste berg van de Emiraten, zijn top van 1.934 m ligt nét over de grens in Oman. Toch zijn ze ook in Ras al-Khaimah wild van hún berg, want er valt erg veel te beleven. Eerst mogen we de voetjes onder de tafel met het mooiste uitzicht schuiven: het hoogstgelegen restaurant in de Verenigde Arabische Emiraten: 1484 by Puro. Zo weten we meteen hoe hoog die ligt.

In de namiddag schakelen we van passief bewonderen over op avontuurmodus: we gaan bijna 3 kilometer door de bergen zoeven aan een zipline, de adembenemende Jais Flight. Ze houden hier wel van superlatieven en de langste zipline ter wereld lokt dan ook een heleboel waaghalzen. Met een lengte van 2,83 kilometer zweef je maar liefst 1.680 meter boven zeeniveau en bereik je snelheden tot 150 kilometer per uur. Terwijl de hoogtemeters toenemen, stijgt ook de adrenaline. Ik krijg een soort harnas en helm aan, compleet met camera, en word in een zeildoek omhooggetild. Met het hoofd vooruit en de armen op de rug word ik de diepte ingeduwd. De snelheid voelt niet zo extreem en ik probeer mijn mond dicht te houden om geen insecten binnen te krijgen. Hoewel ik een licence to gil heb, komt er geen geluid. De camera stuurt het bewijs van enkele minuten heldenvlucht, ik ben vooral aan het glimlachen.

De enige asfaltweg voert ons nog hoger de berg op, tot we aankomen bij Camp 1770, de hoogste kampplaats in de Verenigde Arabische Emiraten. Fadi Hachicho runt deze plek en kan niet wachten om zijn prachtige locatie en het adembenemende uitzicht te delen. Als outdoor-enthousiast begon hij een reisorganisatie, Adventurati Outdoor, gericht op connectie met de natuur. Zijn team ontwikkelde de voorbije jaren een netwerk van bijna 100 kilometer aan wandelpaden rond oude routes, om zo de streek iets toegankelijker te maken voor hikers.

Terwijl we een stukje met hem meelopen, vertelt Fadi: “De naam van de Hajar-bergen betekent in het Arabisch letterlijk ‘stenen bergen’, het zijn onze Rocky Mountains als het ware.” Hij wijst naar de horizon en vervolgt: “Dit is de enige plek waar je zowel de zon kunt zien opkomen boven de Indische Oceaan als zien ondergaan in de Perzische Golf.” De grillige pieken van de bergen tekenen zich scherp af tegen de lucht, maar naarmate de zon lager zakt, vervagen de contouren langzaam in de paarse schemering. De avond koelt af, het kampvuur knispert, en we genieten van een heerlijk lokaal diner. Als afsluiter krijgen we een kopje Karak-thee: een mierzoete zwarte thee met melk en een mix van specerijen, het favoriete drankje van de Emirati.

Parels opduiken

Het zijn 239 treden naar de top en het zweet gutst na honderd stappen al rijkelijk over mijn rug. Het robuuste Dhayah Fort staat op een heuvel, met uitzicht over zee aan de ene kant en de bergen aan de andere. De brandende middagzon kent geen genade; de schaduw van de toren biedt gelukkig wat verkoeling. De gids stopt me een dadel toe voor extra energie en het uitzicht maakt veel goed. Het fort diende vroeger als verdediging voor de vruchtbare oase en was het laatste bastion tegen de Britten, die het gebied in 1819 alsnog veroverden op de lokale stammen.

“Zie je die bomen daar?”, wijst gids Nawfal. “Dat zijn dadelpalmen. Aan de andere kant staan acacia’s. Ze vormen een belangrijke voedselbron voor insecten en vogels, en ze leveren heerlijke honing. Acaciahoning van wilde bijen is bijzonder kostbaar en wordt erg gewaardeerd om zijn zeldzaamheid en unieke smaak.
Na de beklimming schepen we in voor een boottocht naar het drijvende bezoekerscentrum van Suwaidi Pearl Farm, aan de voet van het Hajar-gebergte. Aan de rand van de mangroven stappen flamingo’s sierlijk door het water. Met een dampend glaasje thee in de hand varen we de kalme wateren van de baai in, en aanhoren we het verhaal van de traditionele parelvisserij.

Voordat olie de basis werd van de economie, stond de Golfregio internationaal bekend om haar kostbare wilde parels. Freedivers brachten maanden door op zee aan boord van overvolle zeilschepen, de iconische ‘dhows’. Met minimale uitrusting en bescherming doken ze keer op keer het water in om oesters met de hand te verzamelen. De parels werden de kern van de handel en langs de kust ontstonden parelvissersdorpen die afhankelijk waren van deze eeuwenoude traditie.

Toch kwam er een einde aan de bloei van de parelindustrie. Drie belangrijke factoren luidden begin 1900 het verval in: de komst van goedkopere, gekweekte parels uit Japan, de ontdekking van olie als lucratieve grondstof, en de afname van wilde parels in de regio. De wereldwijde economische crisis in de jaren ‘30 van vorige eeuw gaf de genadeklap, omdat de vraag naar luxeproducten afnam. De kustgemeenschappen die ooit floreerden dankzij de parelhandel, moesten zich aanpassen en een nieuwe weg inslaan. Maar niet iedereen wilde dat erfgoed zomaar verloren laten gaan. In het kleine vissersdorpje Al Rams richtte Abdulla Rashed Al Suwaidi de eerste Arabische parelkwekerij op. Afkomstig uit een familie van parelduikers, voelde hij zich geroepen om de verhalen, kennis en kunde van zijn grootvader te bewaren. De huidige parelkwekerij biedt niet alleen een blik op de productie, maar ook een duik in de geschiedenis van een vergeten ambacht. De oester die we mogen openen, bevat een mooie glanzende parel! In plaats van slechts 1% kans op een parel bij wilde oesters, biedt de kwekerij een veel hogere kans van 60% op parels. Niet slecht! We mogen onze vondst helaas niet meenemen.

Al Jazirah Al Hamra is het laatste historische pareldorp in de Golfregio en de vroegere thuisbasis van de Za’ab-stam. Nadat het in de jaren ‘60 van vorige eeuw totaal werd verlaten, is het toch verrassend goed bewaard gebleven en werd het ingericht als een openluchtmuseum, waar ook nog geregeld archeologische vondsten worden gedaan. We dwalen door de stille steegjes, langs huizen gebouwd met grote stukken koraal. De moskeeën staan er nog, net als de soek en het oude fort, compleet met wachttorens die ooit uitkeken over de zee. Hoewel het nu een spookdorp is, kun je je moeiteloos inbeelden hoe het leven er vroeger was.

Op de ochtend van ons vertrek wapperen er vele vlaggetjes op het strand. De nationale feestdag Eid Al Etihad is in aantocht, een viering van de unie van de Emiraten. We pakken onze bagage, schudden nog wat woestijnzand uit onze schoenen en beseffen dat we nog eens zullen moeten terugkomen om de vele facetten van dit emiraat ten volle te ervaren.

Tekst en beeld: Katleen Willaert / Lucid.

Meer reisinspiratie

Reizen

Reizen

Op Japans poeder: waarom je dringend op skivakantie wil in Hokkaido

Reizen

Reizen

Design in de bergen: 10 luxelodges die perfect zijn voor een eindejaar zonder drukte

Reizen

Reizen

Van wildlifesafari in Tanzania tot duurzaam tentenkamp: 9 x ecolodgen in tropisch groen