Edito: Élodie Ouédraogo over wit privilege, racisme en de kans om te veranderen
De voorbije weken waren er van absolute consternatie en verontwaardiging, maar ook van bewustwording. De brute moord op de Amerikaanse George Floyd en de massa aan protesten die daarop volgden, hebben er ook bij ons zwaar ingehakt: racisme en discriminatie zijn nog steeds diepgewortelde problemen waar we als samenleving al veel te lang aan voorbij zijn gegaan. Omdat we als vrouwenmagazine gelijkheid altijd al hoog in het vaandel gedragen hebben, willen ook wij daarom zeker ons steentje bijdragen op de weg naar beter.
Hoe dan? Niet alleen door zelf in onze pen te kruipen, maar vooral ook door onze microfoon door te geven aan vrouwen die dat verhaal volgens ons beter kunnen brengen dan wijzelf. In dat kader staat onze hoofdredactrice An Brouckmans deze maand haar edito af aan ex-topatlete en modevrouw Élodie Ouédraogo. Samen hopen we een krachtig signaal te kunnen geven: weg van racisme, weg van wit privilege en op naar verandering.
#sharethemicnow
Elodie Ouedraogo is een vrouw naar ons hart: gepassioneerd, gedreven, met bakken charisma en veel humor. Een multitalent en gewoon een heel warme, toffe vrouw! Enkele jaren geleden stond ik samen met haar in ons blad omdat ze gastvrouw was van Feeling en zelf enkele artikels schreef. We zijn Elodie altijd blijven volgen. Deze maand geef ik graag mijn plaats en dit forum opnieuw aan haar af. Omdat we ons graag inschrijven in de wereldwijde actie #sharethemicnow en omdat verandering er pas komt als we elkaars stemmen écht gaan horen.
An Brouckmans
Hoofdredacteur Feeling
————————–
Elodie aan het woord
Een minutenlange doodstrijd – acht minuten en zesenveertig seconden om precies te zijn – werd de start van een ongeziene revolutie.
De beelden van de witte agent die schijnbaar stoïcijns George Floyd vermoordt – ik vind echt geen ander woord -, hebben naast terechte verontwaardiging en woede wereldwijd voor een existentiële crisis gezorgd. Zelf heb ik de beelden van George als bijzonder traumatisch ervaren. Ze waren laf, beestachtig en wraakroepend. Ik ben tijdens mijn ochtendloopje in tranen uitgebarsten; alsof de laagjes eelt plots van mijn zieltje vielen. Ik besefte dat er bij mij een soort mindset is opgetreden die aanvaardt dat foute opmerkingen verbonden zijn aan het hebben van een donkere huidskleur.
“Donkere mensen vragen geen voorkeursbehandeling; ze kunnen perfect hun mannetje staan, dat bewijst de geschiedenis al eeuwenlang”
Ik ben ondertussen een pro geworden in het negeren van domme mensen, maar die eerste keer dat je heel bewust meemaakt en beseft dat je huidskleur een probleem is voor iemand, vergeet je nooit. Ik was elf jaar en duwde op het knopje van de lift in het hotel waar ik met mijn atletiekclub verbleef. Klaarblijkelijk had onze vaste buschauffeur – in die tijd reed je nog met de bus naar Spanje – net voordien op datzelfde knopje geduwd. Hij beloofde me een ‘slag tegen mijn zwette bal’ als ik dat nog eens zou doen. Ik liep niet naar mijn trainer om dit te melden, maar wandelde in tranen vier verdiepingen naar boven.
De rest van de week stapte ik elke morgen en middag met buikpijn en het hoofd naar beneden op de bus van die afschuwelijke chauffeur. Zijn woorden doen me niks meer, maar het schaamtegevoel blijft kleven. Ik ben dus uitermate gelukkig dat dit gevecht niet langer a black people’s issue is. We zijn eindelijk bereid om en masse mea culpa te slaan en toe te geven dat stilzwijgend racisme en discriminatie afkeuren vooral gemakkelijk en comfortabel is. Wanneer basketballegende Michael Jordan 100 miljoen dollar schenkt in de strijd tegen discriminatie weet je dat het menens is. En als Vogue-boegbeeld Anna Wintour in een open brief toegeeft dat ze simpelweg te weinig heeft gedaan om donkere medewerkers te helpen, roept de positivo in mij dat verandering er zit aan te komen.
“Om wit privilege en geïnstitutionaliseerde discriminatie weg te werken, moeten we helaas ook stoppen met het beschermen van die privileges”
Maar alle zwarte vakjes op Instagram ten spijt, is het nu opnieuw pijnlijk duidelijk dat we het punt van zachtjes bijsturen ver voorbij zijn. We hebben een momentum te pakken dat we zo lang mogelijk moeten aanhouden.
Wit privilege en de problemen die geïnstitutionaliseerde discriminatie met zich meebrengen, zijn echt. Daar kan u niet per se iets aan doen, en ik evenmin. We moeten wel de ongelijkheid uit het systeem halen door het te erkennen en te veranderen. De pijnlijke realiteit is dat verandering en het beschermen van die privileges niet hand in hand gaan. Zo stuurde Chanel na 109 jaar voor het eerst een donkere man de catwalk op. Die eer was weggelegd voor ene Alton Mason. Hij was naar eigen zeggen in ‘disbelief’ over de gekregen opportuniteit. Mijn dagelijkse krant noemde deze tragedie zonder verpinken ‘een historische show’.
Eigenlijk had dat gewoon een historisch dieptepunt moeten zijn, temeer omdat een zwart model in een decor van Egyptische tempels en sfinxen niet eens zo’n gek beeld is. En hier stopt het jammer genoeg niet. De modewereld staat erom bekend exotische invloeden te omarmen, maar de credits gaan niet altijd naar de juiste mensen. De hippe Vogue-redactrice die Kendall Jenner de uitvindster van de nail art noemt, moet je op het einde van het jaar niet een dertiende maand cadeau doen, maar een boek over de zwarte cultuur.
“De modewereld staat erom bekend exotische invloeden te omarmen, maar de credits gaan niet altijd naar de juiste mensen”
Zolang we geen platform geven aan donkere mensen om te schrijven over pakweg cornrows of nail art, zul je dit soort onwaarheden blijven lezen. Bovendien creëer je de perceptie dat die cultuur interessant, maar niet belangrijk genoeg is om ten rade te gaan bij kenners. Net zoals discriminatie en racisme bevattelijk maken nu eenmaal een stuk eenvoudiger wordt wanneer iemand erover spreekt die weet hoe dat eruitziet. Volledig witte redacties zouden vandaag simpelweg niet meer mogen bestaan. Dus ja, we gaan voor een injectie moeten zorgen, overdreven positief moeten discrimineren, maar het is de enige manier om het evenwicht te herstellen. Doe je dit niet, dan zullen al die fantastische niet-witte mensen ook nooit de weg naar jou vinden. Onbekend is nu eenmaal onbemind.
Dit edito schrijven, dwingt me uiteraard ook om mezelf in vraag te stellen: wat kan ik zelf beter doen? Tenslotte is mijn kledingmerk zeer representatief voor de maatschappij waarin we vandaag leven. Dat is knap en zou inderdaad kunnen volstaan, maar de oorverdovende stilte sinds de vreedzame protesten in België doet vermoeden dat ook ik mijn designerbril eens moet afzetten en opnieuw moet kijken met de ogen van de 11-jarige Elodie. Ik bedank namelijk al jaren vriendelijk voor interviewaanvragen over racisme en ga hete hangijzers rond discriminatie uit de weg. Deels terecht, want 15 jaar van interviews geven over mijn favoriete kledingstuk, mijn zoon en everything in between, hebben me ook het een en ander geleerd. In mijn geval leiden persoonlijke verhalen af van de hoofdzaak.
Bovendien is bekendheid iets raars en ik ben me ervan bewust dat mensen in mijn geval veeleer een bekende, ondernemende vrouw zien die toevallig zwart is, dan een donkere vrouw die vecht om dezelfde kansen te krijgen om te kunnen ondernemen. En laat dat nu net de moraal van het verhaal zijn: donkere mensen vragen geen voorkeursbehandeling. Ze kunnen perfect hun mannetje staan, dat bewijst de geschiedenis al eeuwenlang.
Vandaag krijgt de modewereld de kans om te bewijzen dat het om meer dan mooie jurkjes en leuke schoenen gaat. We krijgen de kans om te veranderen. En die mogen we niet laten schieten.
X
Elo
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het augustusnummer van Feeling ligt vanaf 15/07 in de winkel.
Meer lezen over racisme, discriminatie en gelijke kansen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier