Column: “Ik besloot haar vraag te negeren, maar ze bleek van het persistente type”
Chef-mode Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar wedervaren in modeland. Al durft er af en toe ook een meer dagdagelijks verhaal tussen kruipen. Deze keer kreeg ze een eigenaardig berichtje op Instagram...
Hartje
“Jij al eens met de meetlat van je kinderen een tattoo nagemeten? Dacht ik al. Komt-ie. Mensen vragen me de raarste dingen, doorgaans via Instagram, soms ook via mail of Messenger. Of ik de gegevens van mijn poetsvrouw eens kan doorgeven. Hoeveel mijn kappersbeurt heeft gekost. Of ik mijn eigen Feeling niet kan opsturen, want in hun krantenwinkeltje is die uitverkocht. Of ik al eens gescheiden ben. Nu krijg ik lang niet elke dag zo’n vragen doorgestuurd – ik vraag me echt af hoe influencers tijd vinden om overal op te antwoorden – maar elke keer ben ik toch eerst een beetje verbijsterd. Ik kén die mensen namelijk niet, en het ontgaat me vaak volledig waarom ze pakweg willen weten welk parfum ik draag, als ze me nog nooit in het echt geroken hebben. Bovendien modder ik zelf maar wat aan in het leven; mijn advies volgen moet écht op eigen risico. En je neemt maar best een extra brandverzekering.”
“Maar dus: ik was een aantal dagen te gast op de Feeling Instagram, en in die hoedanigheid kwam de mini tattoo op mijn enkel in beeld. Nou, dat heb ik geweten. Blijkbaar is een tattoo – ik heb een hartje, géén Popeye anker met een mannennaam eronder – toch wat controversieel: de reacties varieerden van ‘Ik dacht dat je een klassemadam was’ (au!) tot ‘Nu maar hopen dat je zoon straks niet met een tribal thuiskomt’.”
‘Ik sommeerde de eenhoornlat van mijn dochter en stuurde de afmetingen’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
“Er waren ook wel wat fans, en één iemand die Els heette, stuurde ‘Graag adres + prijs’. Oh. Lastig parket, want: ik liet mijn min itattoo in New York zetten, als herinnering aan een geweldige week. Maar op dat antwoord zat de genaamde Els vast niet te wachten, dus ik besloot haar vraag te negeren. Mijn naamgenoot bleek van het persistente type: ‘Els, waar heb je je tattoo laten zetten en hoeveel kost ze?’. Oké dan. Ik stuurde dat mijn tattoo uit New York kwam en honderd dollar kostte en groetjes, en zij weer ‘AFMETINGEN GRAAG’. Jeetje. Ik had zélf helemaal niet zo lang over die hele tattoo nagedacht. Ik had gewoon een hartje besteld, klein, subtiel, zodat mijn mama het niet zou merken (uiteraard zag ze het meteen). Maar Els wilde precies dezelfde, in dezelfde grootte, en ze wilde alle informatie tegen de tijd dat de tattoozaken weer zouden opengaan. Er was sprake van enige tijdsdruk ‘en of ik dus asap wilde antwoorden’. Ik sommeerde de eenhoornlat van mijn dochter en stuurde Els de afmetingen van mijn hartje. Een beetje terughoudend, want ook al heb ik ongeveer het meest universele symbool ter wereld op mijn enkel staan, ik denk toch graag dat ik uniek ben.”
“Drie dagen later stuurde Els me een follow-upberichtje. ‘Hey Els, ik denk dat je in New York in ’t zak bent gezet. Ik heb gebeld hoeveel zo’n klein hartje kost, en hier vragen ze maar 65 euro groetjes’.”