2018, Jaar van het Feest: Fleur & Julian trouwen in 24 verschillende landen

Goele Tielens

12 dec 2017

Niets beter dan uitkijken naar een nieuw jaar vol mooie momenten. Deze vrouwen vieren niet alleen van oud op nieuw, maar blijven dat doen. En wel hierom.

‘Als iemand zich hierdoor afvraagt hoe het is als je niet kunt trouwen met de persoon van wie je houdt, hebben we toch al iets bereikt’

Fleur Pierets (44): “In 2012 zijn Julian en ik officieel getrouwd, dat hoeven we dus niet meer te doen. Voor ons kunstproject ‘22‘ worden we volgend jaar symbolisch in de echt verbonden in de 24 landen waar het homohuwelijk wettelijk is toegestaan. 2018 wordt dus één groot trouwfeest.”

Julian Boom (40): “Toen we met onze plannen begonnen, was het homohuwelijk nog maar in 22 landen mogelijk. Vandaar de naam 22. We veranderen dat bewust niet om te laten zien dat er een positieve evolutie bezig is. Inmiddels hebben 24 landen toegestemd. Wie weet hoeveel er straks nog volgen.”

Fleur: “We doen het wel zo echt mogelijk. Met een ambtenaar van de burgerlijke stand en een officiële ceremonie. Bedoeling is er een documentaire, een fototentoonstelling en een boek over te maken.”

Julian: “In de zeven jaar die we samenwerken als kunstenaarskoppel, proberen we te visualiseren wat er in het dagelijks leven anders is als gay koppel dan als heterokoppel. Via foto’s en videocollages. Zo vroegen we ons ook af waarom het homohuwelijk ‘maar’ of ‘al’ in 24 van de 194 landen mogelijk is. Die vraag staat centraal.”

Fleur: “Voor ons betekent kunst vooral vragen stellen. Over wat onze plek in de wereld is en op welke manier onze geaardheid onze identiteit vormt. Als dat bij een ander ook een klik teweegbrengt op een positieve manier, als een ander zich door ons misschien afvraagt hoe het is als je niet kunt trouwen met de persoon van wie je houdt, dan hebben we toch al iets bereikt. Nu, feit is dat een homohuwelijk voor de meeste mensen ver van hun bed staat. Dus zochten we een manier waaraan iedereen zich kan spiegelen: het huwelijk zelf. Daar kunnen we ons allemaal iets bij voorstellen én het is een positief gegeven. We willen absoluut niet zeuren of klagen, we proberen gewoon op te komen voor wat wij – als minderheid – normaal vinden. Geen slachtofferrol aannemen, maar staan voor wie of wat je bent. Op een positieve manier.”

Julian: “We beseffen dat veel mensen het niet met het homohuwelijk eens zijn, al is het officieel goedgekeurd. Vaak gaat het om een puur politieke beslissing. Als je bijvoorbeeld buiten de grenzen van Amsterdam gaat, zie je dat de meeste mensen er zelfs vierkant tegen zijn.”

Fleur: “Openlijke kritiek krijgen we niet, maar ik lees niet wat er op de sociale media of nieuwssites wordt gezegd. Het zou me alleen maar kunnen tegenhouden, en dat wil ik niet. Voor ons gaat dit om een basismensenrecht en eigenlijk wil ik er niet mee geconfronteerd worden dat sommigen dat heel anders zien.”

Julian: “In alle voormalige Oostbloklanden is het homohuwelijk onmogelijk, net als in Italië, Zwitserland, en China. In Duitsland is het nog maar net toegestaan, dat vonden we ook heel verrassend. Angela Merkel heeft het lang tegengehouden, maar ze is dan toch bezweken voor de politieke druk. Ierland is het enige land waar de keuze voor het homohuwelijk echt van binnenuit is gekomen. Mensen van de Justice and Equality Movement zijn bijna 20 jaar van deur tot deur gegaan om meningen te vragen over het homohuwelijk. Gevolg is dat de bevolking het er echt mee eens is. De persoonlijke aanpak werkt dus. Al bij al is het nodig dat we dit doen, want zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. In een aantal Afrikaanse landen en in Indonesië staat zelfs nog de doodstraf op het homohuwelijk. En in Maleisië werden we eens gewaarschuwd dat we niet hand in hand mochten lopen, wilden we niet de gevangenis in.”

Fleur: “Inmiddels hebben we al onze spullen weggedaan, onze huur opgezegd en leven we nu elk met één koffer. Alleen waardevolle zaken zoals foto’s en onze kunstboeken hebben we naar mijn moeder gebracht. Het luchtte op om afstand te doen van al die spullen. Behalve van mijn schoenen, daar had ik toch wel moeite mee (lacht). Nu reis ik met één jeans en een paar zwarte shirts en hemden. Makkelijk om alles samen in de was te steken. Onze trouwjurken willen we ter plaatse bij een designer lenen en ze de volgende dag terugbrengen.”

Julian: “In januari gaan we eerst naar Zuid-Amerika. We kunnen allebei niet goed tegen kou, dus reizen we mee met de zon. Tegen de tijd dat het in het noordelijk halfrond warmer wordt, gaan we terug naar boven. Naar Canada, om dan in de zomer te trouwen in Scandinavië en Duitsland.”

Fleur: “Het moet telkens weer een feest worden, geen zakelijk project. Niet dat we elke keer een receptie met alles erop en eraan geven, dat wordt te duur. Maar we ervaren het wel steeds als feest. Ons eerste symbolische huwelijk was in New York, afgelopen september. Het ging vrij snel, maar het was heel emotioneel, Julian kreeg tranen in de ogen. De tweede keer in Amsterdam ging het er hetzelfde aan toe. Ik denk niet dat het anders wordt. We gaan straks een jaar op reis en zijn dag en nacht samen. Maar we werken al zeven jaar 24 uur per dag samen en dat gaat prima. Daar maken we ons geen zorgen over. En het trouwen zelf blijft natuurlijk iets speciaals, een engagement.”

Julian: “Ik vind het huwelijk heel romantisch. Het is toch fantastisch als de ander ook ‘ja’ tegen je zegt? Daarom: ik kan me geen leuker jaar indenken dan 2018 waarin we elkaar nog minstens 20 keer het ja-woord geven.”

Door: Joanie de Rijke. Foto’s: Duncan de Fey