“Toen ik afstudeerde, was ik blij dat ik meteen aan de slag kon op mijn stageplaats. Het was niet meteen mijn droomjob, maar er waren veel doorgroeimogelijkheden en de baas had vertrouwen in mij. Ik kreeg al snel de kans om klanten te helpen en producten te verkopen. De eerste jaren waren interessant: het contact met de klanten was belangrijk voor mij en geen enkele dag zag er hetzelfde uit. Bovendien had ik het gevoel dat ik mensen kon helpen bij de aankoop van hun woning of auto, met een goede verzekering of dankzij beleggingsadvies.
“Ik werd steeds ongelukkiger op het werk. ‘s Avonds en ‘s nachts zat ik vaak te piekeren, en thuis was ik enorm prikkelbaar”
Maar naarmate de jaren vorderden, werd ik steeds minder gelukkig op het werk. Door verandering in management veranderde er veel: kantoren werden gesloten, mensen die de bank verlieten, werden niet vervangen en cijfers werden steeds belangrijker. Dankzij dat laatste nam de verkoopsdruk enorm toe: de focus verschoof van mensen helpen naar verkopen. Mijn cijfers waren goed, maar daar werd ik niet meteen gelukkiger van. En als er eens iets minder goed verkocht, werd meteen geanalyseerd hoe dat beter kon. Dat ik werkte in mijn eigen dorp, maakte het niet gemakkelijker. Als ik mensen geen krediet mocht geven of iets moest verkopen waar ik niet 100% achter stond, voelde ik me vreselijk. Steeds vaker zat ik ‘s avonds of zelfs ‘s nachts te piekeren over mijn werk. En ik was enorm prikkelbaar.
Aan stoppen dacht ik niet, het kwam zelfs niet in mij op. We hadden een huis gebouwd, spaarden verder voor de toekomst en ik linkte mijn vermoeidheid niet meteen aan mijn job. Ik bleef gewoon gaan. Tot ik tijdens een van de vergaderingen letterlijk crashte: na het zoveelste gesprek over verkoopcijfers begon ik te huilen. Het was de spreekwoordelijke druppel, ik was over mijn toeren. Van de huisdokter kreeg ik twee weken rust voorgeschreven. Het was pas na die twee weken dat ik voelde hoe leeg ik was en hoe slecht ik me op mentaal vlak voelde. Ik was moe en had letterlijk nergens zin in, ik wilde alleen zijn in mijn kleine, veilige coconnetje.
“Ik was moe, had letterlijk nergens zin in, en wilde liefst alleen zijn in mijn kleine, veilige coconnetje”
Het verdict: een burn-out
Uiteindelijk was ik drie maanden thuis. Dat was niet gemakkelijk, ik schaamde me omdat ik zo jong was en al thuis zat. Bovendien was er dat schuldgevoel: collega’s moesten nu mijn taken overnemen. Dankzij rust en gesprekken met de psycholoog, kwam ik er langzaam bovenop. Ik besefte dat deze job totaal niet bij me paste, en moest noodgedwongen stilstaan bij wat me wel voldoening gaf. Al snel werd duidelijk dat ik graag met mensen werk en dat het commerciële niet aan mij besteed is. En dat mijn privéleven veel belangrijker voor me is dan mijn werk.
Dat besef was een goede eerste stap, maar het moeilijkste moest nog komen: de stap zetten naar een nieuwe job. Mijn man – toen nog mijn vriend – steunde me gelukkig meteen. ‘Liever een gelukkige vrouw dan eentje die constant op haar paard zit’ (lacht). Mijn ouders waren even sceptisch. Begrijpelijk, een carrière met een goed loon en veel voordelen, geef je niet zomaar op. Maar ook zij vonden mijn geluk belangrijker dan een job.
“Ik schaamde me en voelde me schuldig tegenover collega’s. Dankzij de psycholoog ontdekte ik dat deze job totaal niet bij me paste”
Het was even zoeken, maar ondertussen heb ik mijn plekje gevonden. Ik doe nu een administratieve job waarbij de prestatiedruk veel minder hoog is. Al wil dat niet zeggen dat ik niet plichtbewust ben of niet hard werk. Ik heb mijn prioriteiten gewoon verlegd. Ik ben ondertussen trouwens mama van een prachtige zoon die voor mij nu op de eerste plaats komt. En verder heb ik lieve collega’s, een goede work-life-balance en daarbuiten nog tijd om dingen te doen die ik graag doe.”
