Er is liefde na de dood: De mama van Elise en Tineke liet voor hen beide een gepersonaliseerde broche achter

In de Netflix-serie After Life bekijkt Ricky Gervais videoboodschappen die zijn vrouw op haar sterfbed maakte. Mooi én hartverscheurend, zoals de verhalen van deze zussen die na de dood van hun mama troost vonden in haar nalatenschap.

Elise: “Mama was een ongelooflijk warme en zorgzame vrouw, en dat heeft ze volgehouden tot op haar sterfbed. Toen ze te horen kreeg dat ze longkanker had, was haar eerste reactie: ‘Ik wil niet weten hoe lang ik nog heb. Ik ga vechten. En dat heeft ze gedaan. De periode van anderhalf jaar waarin ze chemo kreeg en steeds zieker werd, was heel intens. Het waren tegelijkertijd de triestigste en de mooiste maanden van mijn leven.”

Tineke: “Mama heeft altijd aan het onthaal van een ziekenhuis gewerkt, maar was bang om er ooit als patiënt terecht te komen. De diagnose kwam er enkele maanden voor ze met pensioen zou gaan. Het moment dat de dokter ons bij elkaar riep, was hartverscheurend. Maar de enorme positiviteit van mama heeft ons erdoor gesleurd. Ze weigerde over de dood te praten. Ik ben verpleegster op een dienst waar vaak patiënten met longkanker liggen, dus ik wist min of meer wat er ons te wachten stond. Maar voor Elise was het de eerste keer dat ze van zo dichtbij met afscheid geconfronteerd werd. Het hele proces heeft ons als gezin veel dichter bij elkaar gebracht.”

Elise: “Het klinkt raar om te zeggen, maar eigenlijk ben ik blij dat mama op deze manier is gestorven. We hebben uitgebreid de kans gekregen om afscheid van haar te nemen. Dat laatste jaar hebben we samen nog zo veel mooie momenten beleefd. Ik ben blij dat ik met mijn dochtertje Jule nog een laatste keer naar het ziekenhuis ben gegaan om afscheid te nemen. Net voor ze stierf, is mama nog één dag naar huis gekomen om kerstavond te vieren. Ze trok haar mooiste kleren aan en samen hebben we oesters gegeten en champagne gedronken. Daarna is ze heel snel achteruitgegaan.”

Groot hart

Tineke: “In die laatste dagen heb ik mama op een bepaald moment gevraagd of er nog iets was wat ze ons wilde zeggen. Ze vertelde me dat er in een kast in de keuken een map lag. Daarin had ze zo veel voor ons bewaard: krantenknipsels over rouwverwerking bij kleine kindjes, de liedjes die ze graag op haar begrafenis wilde laten horen, en zelfs een afscheidsbrief die ze wilde laten voorlezen. Ze vroeg ons ook om zaadjes van vergeet-mij-nietjes uit te delen aan de mensen die naar de afscheidsdienst kwamen.

Toen ze op het einde te veel pijn had, heb ik haar samen met de dokter gezegd dat ze niet meer moest vechten. Ze had geen levenskwaliteit meer, en door de morfine was ze verward. Na de opstart van de palliatieve sedatie werd ze veel rustiger. Die laatste dagen zijn we onophoudelijk bij haar gebleven. We speelden haar lievelingsmuziek en hebben zelfs nog samen gelachen.

De verpleegsters hadden ons gevraagd om hen te roepen wanneer mama een helder moment had, want ze had nog een verrassing voor ons. Mama had de dag voordien met de hulp van de palliatief verpleegkundige drie brieven geschreven: één voor elk van ons en één voor papa. In die brieven sprak ze voor het eerst over de dood, iets wat ze daarvoor nooit had gedaan. Ze bedankte ons en zei dat sterven geen taboe meer was.”

‘Op de achterkant van de broche staat een beschermengel. Telkens als ik ze draag, is mama weer een beetje bij ons’

Elise: ‘Mama is gestorven zoals ze heeft geleefd, met een heel groot hart. Toen ze uiteindelijk haar laatste adem uitblies, is haar hart nog lang blijven kloppen, zelfs nadat de meeste andere organen al gestopt waren. Ze is langzaam ingeslapen. Het uiteindelijke afscheid verliep rustiger dan ik had verwacht. De echte klap kwam er toen we na haar dood in het ouderlijk huis aankwamen. Plots besefte ik dat ze daar nooit meer zou zijn. Maar ook dat verschrikkelijke moment heeft ze voor ons verzacht.

Al een jaar voor ze stierf, had ze van een ring van haar een broche voor mij en mijn zus laten maken. Die had ze verpakt in een mooi cadeautje met een begeleidend briefje erbij. Op de achterkant van de broches staat een beschermengel. Ik ben haar zo dankbaar voor dat aandenken. Op momenten dat zij erbij had moeten zijn, draag ik de broche. Ik ben niet gelovig, maar ik haal heel veel troost uit het idee dat mama op die manier toch nog een beetje bij ons is.”

Lees meer:

Tekst: Ans Vroom, Beeld: Liesbet Peremans

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

Gesponsorde content