Straffe getuigenis: Judith verzorgt de pr van de Chocoladefabriek in Tongeren

Feeling Redactie

26 okt 2018

Judith (29) verzorgt de pr van de chocoladefabriek in Tongeren en vertelt ons over haar ervaringen.

De Chocoladefabriek, een gebouw met art-nouveauelementen, werd in 1909 gebouwd door Florent Rosmeulen. Boven de ingang hangt een grote afbeelding van een eekhoorn, als verwijzing naar de hazelnoten in de chocolade. Die werd aan de linkerkant van het gebouw gemaakt. Daar staat ook een toren; de cacaobonen werden naar de bovenste verdieping gebracht en stap per stap in het productieproces ging het een verdieping lager tot de begane grond waar de chocolade werd geproduceerd. Rechts van het gebouw maakten ze peperkoek.

“Behalve met zijn originele bouwideeën, was Rosmeulen ook op andere vlakken vooruitstrevend. Hij stelde namelijk vrouwen te werk, wat in die tijd lang niet vanzelfsprekend was. De fabriek bleef tot 1943 bestaan. Daarna werd het gebouw voor militaire doeleinden gebruikt. Later werd er een tingieterij in gevestigd, maar toen die verhuisde, stond het pand jaren leeg.

Ik ben historica van opleiding en werd in 2015 bij de fabriek betrokken om de communicatie te verzorgen rond de nieuwe bestemming van het gebouw. Het patrimonium wordt nu gebruikt als woonproject, en is tevens monumentaal erfgoed. Mijn rode draad in dit verhaal is dat ik mensen wil vooruithelpen door ze een ander perspectief te laten zien; erfgoed leent zich daar bij uitstek voor. In de Chocoladefabriek komt alles samen; natuur, geschiedenis, cultuur, economie, leegstand, innovatie, noem maar op. Het vraagt veel creativiteit en samenwerking om dat allemaal te laten slagen. Het inspireert me enorm en geeft bergen energie. Toen we eraan begonnen, vroeg iedereen zich af: ‘Wat gaan ze dáár nu doen?’. Eerlijk gezegd vroegen we het ons zelf ook af.

Tot we op Open Monumentendag in 2015 8.000 man op bezoek kregen. Toen besefte ik dat het werkte, dat het gebouw leefde en dat het mensen inspireerde. Het idee dat er meer dan een eeuw geschiedenis aan deze plek vasthangt, geeft het iets magisch. Als mensen er samenkomen, is er plots heel veel mogelijk. Waarom dat is, kan ik niet verklaren, maar er ontstaat een zekere synergie, alsof alles op zijn plaats valt. Je voelt dat de plek heeft gelééfd, net daarom wil ik meewerken om ze een nieuw leven te geven.”