Wie ‘‘t is je vroedvrouw Uwe’ volgt op Instagram zal het beamen: de jonge mama – die niet toevallig ook vroedvrouw en schrijfster werd, geeft er op een ludieke, maar prachtige recht-voor-de-raap manier een inkijk in ‘de tropenjaren’ die bij jong ouderschap komen kijken. Net als in haar twee boeken ‘Verlos Ons’ en ‘Verlost en nu?’ vertelt ze er heel open én eerlijk over het moederschap in al haar facetten én over het effect dat die bijzondere rol had op haar eigen leven, liefde, relaties en op haar seksualiteit. Uwe: “De geboorte van een kindje heeft een enorme impact op jou als vrouw: niet alleen lichamelijk onderga je een heuse transformatie, ook emotioneel betekent het vaak de start van een intense rollercoaster vol omwentelingen en groeipijnen.” Heftiger nog dan de bevalling – en alle arbeid die daarbij komt kijken zelf, vond Uwe dan ook de emotionele weeën die horen bij de weken, maanden, misschien zelfs jaren daarna: “Mama worden heeft me twee keer op een heel andere manier compleet door elkaar geschud en terug naar m’n kern gebracht.”
Zo moeder, zo dochter
Bij de geboorte van haar eerste dochter Lexie (7,5) had de jonge vroedvrouw uiteraard geen enkel idee van wat haar te wachten stond en dus was de emotionele overrompeling aanzienlijk. “Elk cliché dat er weleens wordt bovengehaald over het moederschap, klopt: de stroom van warmte en onvoorwaardelijke liefde die je overvalt de allereerste keer dat je je kind na de bevalling op je blote buik en borst kan leggen, is onbeschrijfelijk. Maar daarna begint het: met de geboorte van elk kind, komt immers meteen ook de geboorte van een moeder.”
“Moeder worden stelt elke andere relatie en rol in je leven plots in een ander daglicht, daardoor kan nieuw moederschap soms heel eenzaam voelen”
En dat die geboorte best heftig is, mag voor Uwe geweten zijn: “De onzekerheden en angsten waar de plotse zorg voor zo’n klein en kwetsbaar wezen dat volledig van jou afhankelijk is, je plots voorplaatst is niet te onderschatten. Bovendien verandert ‘moeder worden’ bijna van het ene moment op het andere ook zowat alle andere relaties in je leven: die met je vriendinnen – want die zie je minder, en als ze zelf nog geen moeder zijn hebben ze bovendien ook niet echt een idee van waar je op dat moment zoal doorgaat, die met je partner – want plots ben je naast ‘vrouw of vriendin van’ ook vooral een moeder waartegen bijna vierentwintig uur op vierentwintig een baby plakt die eten en zorg nodig heeft, die met je eigen ouders en vooral ook: die met jezelf.”
Het zijn vooral die laatste twee knelpunten waar de jonge mama na haar eerste bevalling zelf loeihard tegenaan knalde: “Voor mij betekende moeder worden, in de eerste plaats ook weer beseffen dat ik eigenlijk iemands dochter ben. De liefdevolle hechtingsband die ik met m’n dochter moest zien op te bouwen, confronteerde me heel erg met m’n eigen hechtingsgeschiedenis en vooral dan met wat ik op dat vlak misschien gemist had. In de eerste drie jaar waren m’n mama en ik blijkbaar bijna zo goed als onafscheidelijk, helaas herinner ik me daar bewust niet zoveel van. Vanaf m’n vierde was m’n moeder net heel druk met haar carrière en met m’n vader had ik door een scheiding geen contact. Het heeft me in die eerste maanden en jaren na de geboorte van Lexie veel tijd en onderzoek gekost om uit te vissen wat dat gebrek net met mij gedaan heeft om het verlangen naar nabijheid van een ‘vader’ of ‘moeder’ los te laten.”
Leeuwin voor haar kroost
Een intens en bij tijden pijnlijk proces waarvan ze achteraf maar wat blij is dat ze het is aangegaan, niet alleen voor zichzelf maar vooral ook voor haar kinderen: “Ouder worden werpt je zo terug op je eigen fundamenten en op de tekortkomingen daarvan dat je bijna niet anders kan dan die fundamenten ook onderzoeken. Bovendien wil je dingen waar je als persoon zelf tegenaan botst ook aanpakken om ervoor te zorgen dat je kinderen dat niet zullen doen.” Op die manier stimuleert het ouderschap je eigenlijk voortdurend zelf te groeien en verder te ontwikkelen: “Je werkt hard om van jezelf een zo stevig mogelijk mens te maken, zodat je samen met je partner ook je kinderen tot zo stevig, veerkrachtig en gelukkig mogelijke volwassenen kan laten uitgroeien.”
Dat zij en haar partner het op dat vlak zo slecht nog niet doen, merkte Uwe na een oudercontact op school: “Blijkbaar was er op de speelplaats een ander kind op Lexie toegestapt dat iets van haar wilde afnemen. Op een rustige manier heeft onze dochter eerst geprobeerd om eerst zelf aan te geven dat dat niet oké was, pas toen dat niet werkte is ze zo slim geweest haar juf erbij te halen. Zelf ben ik een rasechte people pleaser en blijft op een respectvolle doch niet mis te verstane manier op m’n eigen grenzen staan, een voortdurende oefening. Zien dat m’n dochter blijkbaar niet zomaar over zich heen laat lopen en zich niet per se in bochten wringt om anderen zomaar hun zin te geven, vond ik ontroerend. Voor mij een heel mooie bevestiging dat we als mama en papa toch een beetje in onze opzet slagen.” (lacht)
“Het mooiste aan ouderschap? Samen met je allerlievelingsmens een nieuw persoontje op de wereld mogen zetten om die vervolgens aan te sporen een versterkte versie van jullie beiden te worden”
Dat laatste vindt Uwe dan ook meteen een van de allermooiste kanten aan ouderschap: “Er samen met allerlievelingsmens voor mogen zorgen dat het persoontje dat jullie samen op de wereld zetten, en dat je dus zo mogelijk nog liever ziet dan die persoon zelf, kan uitgroeien tot een sterkere versie van jullie beiden.” De grote kwetsbaarheid die je als ouder voelt om die missie ook te laten slagen, bestempelt ze persoonlijk als de lastigste kant. Dat samen met leren loslaten: “Eigenlijk betekent de geboorte van een kind meteen ook dat kind leren loslaten, want in feite is ouderschap niet meer dan je kind geleidelijk aan leren om op eigen benen te staan. Dat loslaten vond ik enorm moeilijk. Opnieuw zijn het m’n eigen kinderen die me daarbij het meest geholpen hebben: door me voortdurend te laten zien hoe goed en zelfstandig ze al om kunnen met taken waarbij ik vaak nog denk te moeten helpen, tonen ze me dat het oké is om wat meer los te laten.”
Wie ben ik nog?
Net zoals de eerste keer moeder worden een omwenteling in gang zetten, deed ook de komst van haar tweede kind – een zoon dit keer: Viggo (5) – dat. Maar dan wel op een heel ander vlak: “Moeder worden had ik al een keer gedaan, dus in die rol voelde ik me nu wat zekerder. Wat ik niet had zien aankomen, was dat die rol me nu zo eigen was geworden dat die een crisis zou veroorzaken binnen alle andere rollen in mijn leven. Ik was een tijdje zo druk met mama zijn, dat ik mezelf compleet voorbij gelopen was. Samen met het intense groeiproces waar ouder worden je voorplaatst, zorgde dat gebrek aan me-time en aandacht voor mij als persoon ervoor dat ik mezelf compleet kwijtraakte. Ik wist niet meer wie ik was, wat ik precies leuk vond en zelfs de kleren in mijn kast vond ik niet meer bij me passen. Ik was niet meer de Uwe van vóór mijn kinderen, maar ik had ook nog niet voldoende tijd genomen om uit te zoeken wie ik intussen dan wel precies geworden was. Die puzzelstukken geleidelijk aan weer samenrapen en tot een nieuwe puzzel leggen heeft ook best wat tijd en inspanning gekost. Aanvaarden dat je sowieso niet meer terug kan naar wie je was, maar onherroepelijk door moet groeien, vond ik daar het moeilijkst.”
De rol waarin je als jonge ouder misschien nog wel het meest onder druk komt staan, is die van ‘lief of partner van’. Uwe: “Je gaat in die eerste drukke jaren zo naast elkaar leven en wordt zo opgeslorpt door je rol als ‘mama’ en ‘papa’ dat de liefdesrelatie voor een tijdje op een laag pitje komt te staan.” In alle hectiek toch tijd nemen om met elkaar te blijven praten over waar jullie elk afzonderlijk mee worstelen, lijkt Uwe erg belangrijk. “Van elkaar begrijpen wat je doormaakt en daarvoor ook steun krijgen, verbindt enorm.” De relatie na die eerste onvermijdelijk dip op romantisch vlak weer terug naar het niveau van daarvoor brengen, vraagt bewust tijd en aandacht. “Dat doe je best op dezelfde manier zoals je dat ook voor kinderen deed. Want: mensen vergeten dat vaak, maar toen was er ook een actieve inspanning nodig om de liefde warm te houden. Maak dan ook bewust tijd voor elkaar en ga bijvoorbeeld nog eens samen op date.”
Glijmiddel en sexting
Seksueel kan je relatie na kinderen volgens Uwe waarschijnlijk ook wel wat extra aandacht gebruiken: “In de allereerste maanden na de geboorte van een kind zakt je libido als vrouw misschien een tijdje naar ongekende laagtes – alleszins zo was het bij mij. Knipjes en scheurtjes maken je onderkant nog wel een tijdje pijnlijk, terwijl borstvoeding er dan weer voor kan zorgen dat het allemaal een beetje ‘droger’ blijft dan voorheen.” Niet bang zijn om te experimenteren met nieuwe dingen zoals glijmiddel en sexting om de lust en het libido weer aan te wakkeren, zijn dan ook twee voorname adviezen die de vroedvrouw koppels wil meegeven. “Je opnieuw sexy voelen na een of meerdere zwangerschappen is voor jonge mama’s misschien nog wel de grootste uitdaging, want plots word je immers geconfronteerd met een lijf dat er nooit meer helemaal exact hetzelfde zal uitzien als daarvoor.”
“Wat veel mensen vergeten is dat liefde warmhouden ook vóór de komst van kinderen al om een actieve inspanning vroeg. Dat geldt nu nog steeds”
Heel erg hoeft dat volgens Uwe helemaal niet te zijn, tenminste: zolang je de knop in je eigen hoofd maar omgekeerd krijgt. “Heel belangrijk om daarbij in het achterhoofd te houden: de meeste partners vinden de fysieke veranderingen die een zwangerschap en bevalling mogelijk met zich meebrengen, absoluut geen probleem. Integendeel zelfs: ze vinden dat postpartum-lichaam nog altijd even sexy en aantrekkelijk.” Waar de meeste mama’s meer moeite mee hebben, is om dat ook zelf zo te doen. Om jezelf daarbij te helpen, lijkt het Uwe eerst en vooral belangrijk de confrontatie met je lichaam niet uit de weg te gaan: “Ga eens doelbewust voor de spiegel staan en neem je lijf goed in je op. Kijk naar die veranderde buik, borsten en billen. Probeer daarbij niet veroordelend te zijn, maar eventuele veranderingen gewoon te registreren en te omarmen.”
“Kan je niet meer in de kleding die in je kast hangt en frustreert je dat? Koop dan een set nieuwe waar je je wel comfortabel in voelt.” Zit je echt niet lekker in je vel, dan staat het je als vrouw natuurlijk altijd vrij daar iets aan te doen: “Maar laat je daarbij vooral geen keurslijf opleggen van buitenaf. Heb je echt een probleem met je borsten en kan een lift of verkleining je helpen om je terug sexy en begeerlijk te voelen, waarom dan niet. Maar doe dat dan enkel voor jezelf en vergeet niet: elk lichaam is mooi, en al zeker dat van jou.”
