Originele familievakantie: wij verkenden de Westhoek vanop het water
Op het gemoedelijke ritme van grazende koeien en golvend riet de Westhoek door; na een weekendje varen met het gezin glijdt het jachtige leven zo van je af.
Varen door de Westhoek
Nog eens varen; zalig! Het is geleden van voor we kinderen hadden. Nu zijn ze mee, met een enthousiasme dat uitdeint tot ver voorbij Nieuwpoort. Wanneer we de indrukwekkende vaartuigen van le boat zien liggen, melden we ons aan met een klein ouderhartje: het waait en onze ervaring zit even ver weg als de zon achter de wolken. Maar base coördinator Rik Hillewig stelt ons gerust: een vaarbewijs is niet vereist, en een luttele één procent van de huurders heeft ooit wat voor. Na een uitvoerige toelichting aan land over de boot en de route, laden we in voor drie dagen met ons vier onderweg. Een appartement lijkt het wel, een heel net bovendien, met voldoende bergruimte, praktisch keukentje, efficiënt badkamertje en twee af te sluiten kajuiten. Ideaal. We krijgen zelfs een plooifiets mee, voor onze retourtjes richting koffiekoeken.
De eerste nacht blijven we nog even aangemeerd in Nieuwpoort. De vakantie begint met een diner in de jachthaven. Oesters om in de sfeer te komen, garnaaltjes, een halve babykreeft in lookboter, mosselen; het smaakt, de verse, degelijke noordzeekeuken van Au Bistro.
De volgende ochtend steken we van wal. De proefvaart en aanlegoefening geven ons nog meer vertrouwen: er blijkt een boeg- en hekschroef te zijn waarmee je de boot netjes parallel tegen de steiger kunt laten schuiven, weer of geen weer. ‘Een luxe’, zou Columbus zeggen. Lussen, touwen en knopen leggen: dat lukt. Kinderen in zwemvesten hijsen: lukt ook. We zijn weg! Van Nieuwpoort gaat het richting Koksijde. We moeten door een aantal sluizen.
In zo’n sluis vaart de schipper de boot voorzichtig langs de muur, de – meestal – stuurvrouw houdt die dan met een touw op z’n plaats tot de poort opengaat. Lijkt simpel, maar het gevloek en de verwensingen die vaak van spanning uit de sluis opstijgen, bewijzen het tegendeel. Ik heb geluk met mijn rustige kapitein – en met die postcolumbusiaanse schroeven natuurlijk – en alles verloopt relatieproof.
Als volleerde stuurlui leggen we aan in Wulpen voor een koffie langs het kanaal Nieuwpoort-Duinkerke. En dan zetten we koers naar Veurne. ‘Weet je wat er bijzonder is aan Veurne?’, had Rik gevraagd. Vanaf nu ken ik het antwoord: het stadje is, anders dan Ieper of Diksmuide, niet volledig platgeschoten tijdens WO II. Veel van wat er staat, is authentiek. Het is er muisstil voor een zaterdag. “Omdat het geen shopstad is”, legt de man van tapasrestaurant Klokhuis uit. Gelukkig kun je er wel heel lekker eten. En geschiedenis zien: de gotische Sint-Walburgakerk in het gezellige stadspark (met buste van ereburger Paul Delvaux) of de Grote Markt met huisjes, Landshuis, Belfort en Vleeshal uit de 17de eeuw. Will Tura, die andere ereburger, zal het beamen: moa ven toh, een echt postkaartje! En al zeker nu de zon doorbreekt.
Tussen Veurne en Lo-Reninge wordt het landschap puur natuur; het kanaal is de wilder begroeide Lovaart geworden, met futen, eenden, aalscholvers en andere watervogels in het riet, drinkende koeien bij het water en zelfs een kudde schapen. Als Jacques Brel een clip had opgenomen voor Le Plat Pays, dan had hij dat ongetwijfeld gedaan in dit stuk vlakke land, vanop het dek van onze Horizon 1. Een close-up van zijn zingende gezicht: ‘Avec des cathédrales pour uniques montagnes’, om dan uit te zoomen naar de boot die de weidse groene polders doorklieft, met hier en daar een torenspits in de verte.
Als we aanmeren voor de nacht in Fintele (een gehuchtje in Pollinkhove) zijn alle wolken weggetrokken. Mooi, ’t leven is écht mooi zo. We dineren in De Hooipiete, vlak naast de aanlegsteiger. Heerlijke garnaalkroketten met een plaatselijk blond biertje genaamd Lulleschudder in het licht van een zakkende zon: perfectie. Oh ja: een ‘lulleschudder’ is West-Vlaams voor een sullige, besluiteloze persoon die z’n beloftes niet nakomt. Wat anders? Waar je wél op kunt rekenen: de idylle van deze plek.
‘Als Brel een clip had opgenomen voor Mijn Vlakke Land, dan had hij dat hier gedaan’
De volgende ochtend ontbijten we op het zonnedek met niets dan rust rondom, om dan weer verder te varen. Niet al te ver, want de kinderen willen een plons wagen. We leggen aan voorbij de Reningebrug, en springen daar de IJzer in.
Na dit kort maar memorabel, fris intermezzo, varen we naar de symbolische IJzertoren toe – traag en ontspannen. We spotten hazen in het veld en reigers op visvangst, zwaaien naar talloze wielrenners. Er is stilte, en zon en kinderen die doen alsof ze piraat zijn. De sereniteit staat in schril contrast met het oorlogsverleden van Bachten de Kupe, een van de bloedigste frontstreken van WO I. Vandaag doet het mooi heropgebouwde Diksmuide ons aan Brugge denken; pittoresk en water tussenin.
Na onze lunch daar gaat het helaas al terug richting Nieuwpoort. Om de pil te verzachten, bedenk ik plannen voor een volgende vaarvakantie met le boat: Loch Ness, Venetië, of zelfs Canada… Drijvend reizen wordt het.
Meer info? westtoer.BE
Kapitein voor een weekend
Op de basis van le boat in Nieuwpoort kun je een boot huren voor drie nachten of langer. De kleinere Cirrus B huur je ’s zomers voor 3 nachten vanaf € 649 voor maximum 4 personen; de ruime en comfortabele Horizon 1 huur je vanaf € 1.169 voor maximum 5 personen. Je krijgt een roadbook mee met vaarroutes. Meer info? leboat.be
Lekkere haltes langs het water
- De Hooipiete serveert perfect op smaak gebrachte Franse en Belgische gerechten, in het gezellige decor van een mooi aangelegde tuin. Kers op de taart: het in 1994 beschermde dorpsgezicht van Fintele en de weidse vergezichten rondom. Menu vanaf € 25. Meer info? hooipiete.be
- In visrestaurant Au Bistro aan de vernieuwde kaai van Nieuwpoort vlak bij stad en vismijn proef je dagverse producten, idealiter op het zonneterras. Chef Laurent Ghys heeft ook kreeft en zeevruchtenschotels op de kaart. Menu vanaf € 39. Meer info? aubistro.be