Tanzania: een safari in de voetsporen van ‘De Leeuwenkoning’

Per jeep, in een ballon en vanuit prachtige lodges: deze safari dwars door het land van De Leeuwenkoning is hét droomscenario. Met de big five en Masai-nomaden als levensechte hoofdrolspelers.

“Jambo!”, roept de chauffeur die ons staat op te wachten joviaal wanneer we Kilimanjaro Airport uitwandelen. ‘Hallo’ in het Swahili is de aanstekelijke begroeting die we tijdens onze reis doorheen Tanzania voortdurend zullen horen en die meteen de toon zet voor wat een onvergetelijke reis zal worden. Goed uitgeslapen na een vlotte nachtvlucht met Ethiopian Airlines, laden we onze bagage in de 4×4-jeep en zetten koers naar Arusha. Langs de baan heerst een drukte van jewelste: koeien en geiten staan onverstoord te grazen, kinderen in schooluniform reppen zich naar huis, kleurrijke marktverkopers prijzen hun waar luidkeels aan terwijl talrijke brommers zich overal tussendoor wringen – al dan niet geladen met een indrukwekkende cargo. Een tweepersoonszetel op een brommer vervoeren? No big deal hier. Hakuna matata, geen zorgen!

Afrikaanse massage

De Kilimanjaro, de hoogste berg van het Afrikaanse continent, verstopte zich in het wolkendek toen we landden, maar vanuit mijn kamer in het trendy hotel Gran Meliá in Arusha torent haar runner-up, Mount Meru, imposant voor me uit. Wat. Een. Zicht.

Een verkwikkende douche later vleien we ons neer in de coole rooftopbar waar een relaxed sfeertje ons meteen in vakantiemodus brengt. Van hieruit kijken we uit op het prachtig aangelegde hoteldomein met zwembad en eigen thee- en koffieplantage.

We springen later die dag binnen bij het sociale project waar het hotel zich trots voor inzet: Sanaa Art for Life. Mensen met een beperking worden hier geïntegreerd in het gewone werkleven via kunstprojecten waarbij ze leren te glasblazen of te weven. Een mooi initiatief waar ik al meteen originele souvenirs scoor, zoals rieten onderleggers met kleurrijke stofjes door gevlochten.

De volgende dag verlaten we de stad om onze eerste safari te beleven. Daarvoor zijn we uiteraard hier: de nationale parken van Tanzania behoren tot de mooiste en wildrijkste parken van Afrika. Tarangire National Park wordt onze eerste stop, op een kleine twee uur rijden van Arusha. Al snel wordt duidelijk wat onze chauffeur Amani bedoelt als hij ons vraagt of we klaar zijn voor een ‘Afrikaanse massage’: weg zijn de geasfalteerde ­wegen, de rest van de reis brengen we haast uitsluitend offroad door en worden we flink dooreengeschud.

Aan de ingang van het park barst ik al meteen in vreugdekreetjes uit bij het zien van de baobabbomen. Die groene giganten met hun dikke stammen stonden al lang op mijn bucketlist en stellen niet teleur: met ­diameters tot 11 meter slaan ze water op om de droge seizoenen te overleven. Daarmee voeden ze niet alleen zichzelf, maar ook de olifanten die dit park bevolken, vertelt onze gids. En dat zijn er veel, heel veel.

Al na 5 minuten spotten we een kudde olifanten die de uitgedroogde bedding van de Tarangire-rivier oversteekt, om daarna weer in het groen te verdwijnen. Vanop een heuveltje wat verderop strekt zich plots een gigantische vlakte voor ons uit. Her en der staan 1.000 jaar oude baobabbomen verspreid, waartussen impala’s en gnoes onverstoord hun gang gaan. De zon breekt door de wolken en zet zo de spotlight op kuddes zebra’s en wildebeesten terwijl tientallen giraffen en olifanten iets verderop hun dagelijkse wandelingetje doen. Het leven op de savanne speelt zich zo overdonderend ­gewoon voor mijn ogen af dat het mij de adem beneemt. De verwijzing naar Out of Africa of De Leeuwenkoning zal nog vaak vallen deze vakantie, op magische momenten als deze.

Dineren in de boma

Eén park en al meteen zoveel gezien: kan de rest van Tanzania dat nog wel overtreffen? Zeker, zo blijkt al op onze volgende stopplaats: mijn luxueuze hut in de Lake Manyara Kilimamoja Lodge bevindt zich op de rand van de vallei van de Grote Slenk. We dineren in de boma – een stuk grond omheind met takken dat traditioneel het vee beschermde tegen leeuwen en consorten. De heerlijke geur van het kampvuur vermengt zich met de Afrikaanse warmte die in de nachtlucht blijft hangen. Krekels en andere dierengeluiden vormen de soundtrack van ons diner onder de sterren.

Ik laat ’s nachts bewust de gordijnen open in mijn hut – de deur gaat wel extra in het slot. Ik ben toch een beetje bang bij de gedachte dat ik een lekker ontbijt zou vormen voor een verdwaalde leeuw. Ik word echter samen met de vallei om 5.30 uur wakker en word beloond met een óngelofelijk zicht: boven dramatische kliffen die eindeloos lijken door te lopen, verkleurt de hemel langzaamaan van een streepje rood tot bont oranje om de nieuwe dag aan te kondigen. Ik moet mezelf toch even knijpen: nee, dit is geen droom.

Na het ontbijt doorkruisen we het levendige dorpje Mto wa Mbu, waar stammen samenkomen om hun koop­waren aan de man te brengen op de lokale markt. Kinderen spelen tussen de bananenbomen en overleggen waar ze die middag gaan eten. Welke mama kookt vandaag het lekkerst?

Verbluft aan de rand van 
de vulkaankrater

Onze lunchplaats werd ook zorgvuldig ­uitgekozen: de eettafel bij ons volgende verblijf – andBeyond ­Ngorongoro Crater Lodge – staat stijlvol gedekt klaar op het terras, met zicht op de Ngorongoro-krater. Het belandt meteen op nummer één van mooiste plekken waar ik al ooit ben geweest. In één oogopslag zien we de hele krater tegen een helderblauwe hemel, een zacht geroezemoes aan dierengeluiden het enige andere teken van leven in dit ontroerend mooie landschap. ­AndBeyond Ngorongoro Crater Lodge is een van de weinige hotels in het nationaal park zelf en telt slechts dertig lodges op de rand van de krater.

Mijn privélodge is prachtig: in het midden van de ronde hut staat een gigantisch bed in warme, donkere houttonen, gedekt met knisperend witte lakens. In de badkamer wacht me de leukste verrassing: er staat een warm bad voor me klaar, versierd met rozenblaadjes én – ­jawel, ook hier – uitzicht op de krater. Wat een heerlijke verwennerij om zo het stof van de dag weg te wassen! De butler waarschuwt me altijd op de paden van het domein te blijven: ik zou niet de enige gast zijn die plots oog in oog komt te staan met een hyena of olifant. Klaar en duidelijk: ik blijf te allen tijde in het vizier van de Masai-krijger die hier een oogje in het zeil houdt.

‘s Avonds tafelen we uitgebreid in de boomlodge terwijl het haardvuur gezellig op de achtergrond knettert. Na een overheerlijk diner verschijnt plots het personeel dat ons die dag in de watten heeft gelegd, zingend en dansend rondom onze tafel. Ze doen het met zoveel levensvreugde dat stilzitten geen optie is: in een mum van tijd sta ik gewoon even enthousiast mee te dansen. Wanneer ik later die avond mijn hut betreed, zijn de gordijnen al gesloten en is mijn bed elektrisch opgewarmd – buiten is het nog altijd 16 graden, maar voor Tanza­nianen voelt het als winter. Het gebaar is typerend voor dit vijfsterrenhotel: de warme en ongedwongen sfeer in combinatie met een topservice maakt mijn verblijf hier onvergetelijk.

Pumba & co.

Wanneer we in het zachte ochtendschemer de komvormige krater inrijden, passeren we een eenzame herdersvrouw. Ze lijkt de toegang te bewaken tot deze 260 vierkante meter vulkanische grond met zo’n 30.000 wilde dieren als enige bewoners. Op de rand van ’s werelds grootste inactieve vulkanische krater hangen ochtendlijke mistslierten die onze game drive van een tikje mysterie voorzien.

“Heb je De Leeuwenkoning gezien?”, verbreekt onze driver plots de stilte. “Wel, daar is P­umba!” Uit een perfect rond gat in de rots steekt de kop van een wrattenzwijn met zijn lange tanden en nektapijt, alsof recht uit de jaren tachtig. En zo is ons eerste dier van de dag een feit. De kans dat je hier wilde dieren ziet, is 100 procent. Hoewel we steeds op afstand blijven met onze 4×4, val je er bijna letterlijk over, met zovelen zijn ze hier op deze relatief beperkte oppervlakte. We lachen wanneer onze gids annex chauffeur niet enkel verrekijkers blijkt uit te delen maar ook popcorn en chips: we zijn helemaal klaar voor natuurspektakel! Het licht breekt door de wolken en de dierenwereld ontwaakt (of in het geval van de jagers: sluit een drukke nacht af).

En dan gaat het plots snel: voor we het goed en wel doorhebben, racet onze jeep naar de plaats waar een groep elandantilopen op de vlucht slaat voor een leeuwin. Het gigantische mannetjesdier draait zich om en gaat de confrontatie aan om de groep te beschermen. De verslagen leeuwin druipt af richting haar troep, die het al lang voor bekeken hield. Het is National Geographic pal voor onze ogen. We zien zebra’s en gnoes samen voortsjokken op de vlakte, een symbiotisch duo dat op elkaar vertrouwt om te overleven: met een geheugen van slechts enkele minuten doen gnoes serieus onder voor de slimmere zebra’s, terwijl die dan weer minder goed hun vijand kunnen ruiken.

Wat verderop glinstert er iets: een groep van zo’n dertig glimmende nijlpaarden gaat nog snel wat eten voor ze weer hun modderplas induiken. Hun gevoelige huidjes kunnen namelijk niet tegen de zon, leren we. Even later doet een wrattenzwijn haar behoefte recht voor onze neus terwijl zeven kleintjes tegen haar aan komen plakken. “Zo herkenbaar, geen moment rust heb je met ­kinderen”, zucht onze gids. Hyena’s, struisvogels, flamingo’s... allemaal passeren ze de revue, net als een koppel leeuwen in hun parings­periode. Die blijkt een halve tot een hele week te duren waarbij ze elk kwartier in actie schieten. In een paar seconden is het voorbij en vallen ze in het gras neer om op te laden voor de volgende ronde. Geen wonder dat de broer van het mannetje steeds verderop klaarstaat om in te springen als die het even laat afweten.

Fascinerend Masai-ritueel

In het noorden van Tanzania, waar onze reis zich afspeelt, delen de big five hun territorium met de Masai, een nomadisch volk dat erin slaagt om zijn eeuwenoude tradities grotendeels te behouden. Ze hebben geen officiële papieren en kennen geen landsgrenzen: ze gaan en staan waar het vee hun brengt. Hun slippers zijn van autobanden zonder duidelijke voor- of achterkant zodat ze die snel kunnen aanschieten en weglopen als een leeuw zou naderen.

We zijn die dag uitgenodigd door het stamhoofd van zo’n Masai-gemeenschap, die zijn hele dorp opgetrommeld heeft om ons te verwelkomen. Vrouwen en mannen in kleurrijke gewaden en rijkelijke versieringen beginnen zacht te neuriën, grommen en klikken met hun tongen terwijl ze ritmisch meebewegen. Het geluid zwelt steeds verder aan tot een opzwepend, bijna ­bezwerend gezang. Net wat de mannen nodig hebben om hun bekende springritueel in te zetten: hoe meer uithoudingsvermogen en kracht, hoe hoger een man springt en hoe meer aanzien hij bijgevolg geniet. Sommigen kunnen tot wel anderhalve meter kaarsrecht omhoogspringen, een eeuwenoud ritueel waar ik met verbazing naar kijk. Vlees, melk en koeienbloed vormen het dieet van deze heldhaftige krijgers, waardoor leeuwen trotseren bijna een eitje wordt.

Serengeti never lets you down

We rijden opnieuw uren op onverharde wegen door verlaten landschappen waar Masai als eenzame kleurrijke stipjes opduiken, een kudde schapen in hun kielzog. Bestemming: de wereldberoemde Serengeti. Amani legt de lat van verwachtingen meteen hoog: ­”Serengeti stelt echt nooit teleur.” Deze eindeloze vlakte van 15.000 vierkante kilometer groot is een van de rijkste wildlife-hotspots op onze planeet. Ze vormt ook het toneel voor de grootste wildmigratie, de Grote Trek: anderhalf miljoen wildebeesten, zebra’s en gazelles trekken van het noorden van Kenia naar het zuiden van Tanzania en terug, op zoek naar water en vers gras. Ze worden op de voet gevolgd door roofdieren die hun avondeten er maar voor het uitpikken hebben.

Eenmaal de toegangspoort voorbij doet het nationaal park haar reputatie inderdaad alle eer aan: het is surreëel hoeveel dieren we spotten. Briesende zebra’s en gnoes vormen als het ware erehagen tot aan het eerste jachtluipaard, dat sierlijk de vlakte afschuimt op zoek naar een prooi. Even verderop ligt een troep leeuwen onder een boom hun laatste maaltijd te verteren, poten in de lucht. Olifanten en giraffen kijken ons loom aan vanachter acaciabomen en voor we het goed en wel doorhebben zit er een aap in onze jeep bananen te stelen. Ik zie iets bewegen in een boom – “Een luipaard!”, roep ik. Amani fronst zijn wenkbrauwen: luipaarden zijn nachtdieren en haast onmogelijk te spotten. We rijden achterwaarts terug en ik hou mijn hart vast: wat als het gewoon een tak blijkt? Maar nee hoor, het zwarte silhouet soezend in de boom blijkt een sierlijke staart en gevlekte vacht te hebben. Ik blink van trots wanneer Amani zegt dat hij onder de indruk is van mijn scherpe ogen.

’s Avonds checken we in bij het luxueuze Four Seasons, een van de weinige hotels die zich in het nationaal park bevinden. Twee olifanten staan te drinken bij de poel aan de rand van de infinitypool die uitkijkt op een adembenemend weidse vlakte. Via de loopbruggen verplaatsen we ons veilig van onze lodge naar het restaurant of de wellness. Wat een pareltje, dit hotel!

Ballonvaart boven 
de Serengeti

Kan deze reis nog beter worden? Jawel hoor: om 4 uur zijn we uit de veren om luttele uren later in de lucht te hangen boven de Serengeti. Met een van de spectaculairste zonsopgangen die ik ooit zag als setting, navigeert de Spaanse Rosa onze ballon de hoogte in. Dieprode, paarse en oranje kleuren zorgen voor een buitenaards spektakel tot wanneer de eerste zonnestralen de grasvlaktes onder ons in het zachte licht van het golden hour doen baden. De sereniteit die hierboven heerst, is opvallend, de uitgestrektheid van dit landschap des te duidelijker van bovenaf.

We vliegen over een waterplas waar zeker honderd nijlpaarden samenhokken op, over en tegen elkaar, omringd door hun eigen uitwerpselen. De stank is niet te harden, maar het zicht des te indrukwekkender. Wanneer we even later landen, maken enkele hyena’s zich snel uit de voeten. Het dieren spotten stopt hier werkelijk nooit. We toasten met een glas champagne in de hand op Tanzania: een ware schatkamer, vol rijkdommen en ervaringen die ik een leven lang zal koesteren.

Tanzania praktisch

Zo kom je er

• Vanuit Zaventem vertrekt elke avond een vlucht van Ethiopian Airlines, de grootste luchtvaartmaatschappij op het Afrikaanse continent, naar de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba. Van daaruit zijn er connecties naar meer dan zestig bestemmingen, waaronder Kilimanjaro Airport. Reken op een reistijd van 16 uur tot daar. Compenseer de CO2-uitstoot van je vlucht. Tickets vanaf € 749 heen en terug. Via online veilingen kun je tegen een aantrekkelijke prijs een upgrade krijgen. Binnenlandse vluchten kun je boeken bij Regional Air Tanzania.
• Je hebt een reispas nodig die nog 6 maanden geldig is en een elektronisch visum. Diplomatie.belgium.be, Visa.immigration.go.tz
• Bescherm je tegen malaria met insectenwerende lotion en pillen. Check de nodige medische voorzorgen op Wanda.be.

Op safari

• Green Inspirations organiseert safari’s op maat met aandacht voor natuur en duurzaamheid. Een zesdaagse safari met alle hoogtepunten in Noord-­Tanzania, inclusief overnachting in driesterrenhotels, maaltijden en tickets voor de nationale ­parken boek je vanaf 1.680 euro per persoon, exclusief vluchten.
• Een ballonvaart kun je reser­veren bij Serengeti Balloon Safaris vanaf € 550 per persoon.

Meer reizen