An Miller: “Als ik naar Lou kijk, zie ik een jongere versie van mezelf”

De een speelt de pannen van het dak in succesvolle fictie-reeksen en theaterstukken, de ander debuteert dit najaar in het nieuwe seizoen van De twaalf. Ze zijn elkaars hevigste supporters, maar ook elkaars grootste critici. De actrices vertellen hier over hun unieke moeder-dochterband.

An Miller en haar oudste dochter Lou lijken wel met één en dezelfde stem te spreken. Letterlijk, want hun heldere klankkleur, zachte intonatie en rollende R zijn niet van elkaar te onderscheiden. Maar ook figuurlijk, want ze maken elkaars zinnen af, onderbreken elkaar zonder gêne en corrigeren de ander wanneer die de juiste nuance niet vindt. Voor ons zit een duo dat volledig op elkaar is ingespeeld en niks voor de ander te verbergen heeft. Heerlijk is het om getuige te zijn van zoveel openheid en vertrouwen, en dat voor een moeder en dochter die sinds kort elkaars concurrenten zijn op het televisiescherm

Lou kreeg immers de hoofdrol te pakken in het nieuwe seizoen van het prestigieuze rechtbankdrama De twaalf. In de reeks speelt ze beklaagde Julie Bergman, die samen met haar vader Anton (vertolkt door Koen De Graeve) terechtstaat voor de moord op haar stiefmoeder. Het eerste seizoen van de reeks, met Maaike Cafmeyer in de hoofdrol, werd in 2019 bejubeld in binnen- en buitenland. De verwachtingen zijn dus hooggespannen.

An: “Als ouders hebben Filip (Peeters, red.) en ik onze dochters nooit aangespoord om in onze voetsporen te treden. Integendeel, we hoopten vurig dat ze een ander carrièrepad zouden kiezen. Wij weten als geen ander hoe moeilijk het in Vlaanderen is om fulltime te kunnen werken als acteur. We kennen de lastige kantjes van de job, en we wilden hen behoeden voor die onzekerheid. Maar het is onvermijdelijk dat je als kind van twee acteurs constant de vraag krijgt of jij later ook wilt gaan acteren. Onbewust sluipt dat idee op die manier toch naar binnen.”

Lou: “Het was vooral door de ogen van vrienden dat ik besefte hoe bijzonder de job van mijn ouders was. Zelf stond ik daar nooit zo bij stil, maar mijn vriendinnetjes stelden me er vragen over. Als kind heb ik altijd gezegd dat acteren mijn ding niet was, maar ik had wel een gezonde nieuwsgierigheid naar wat het juist inhield. Toen enkele jaren geleden de vraag van regisseur Milo Rau (de directeur van NTGent, red.) kwam om samen met het hele gezin de voorstelling Familie te maken, leek mij dat de ideale gelegenheid om te ontdekken wat spelen nu eigenlijk was. Achteraf bleek het een fantastische ervaring en voor mij was het de perfecte leerschool om in alle veiligheid kennis te maken met het vak. Zonder Familie had ik nooit het zelfvertrouwen gehad om auditie te doen voor De twaalf. ”

Je eerste televisierol is meteen een heel zware, dramatische rol. Was je voorbereid op wat er op je afkwam?

Lou: “Ik geef toe dat ik de impact wat onderschat had. Ik dacht dat ik wist wat ik kon verwachten, omdat ik al wel een paar keer met mama en papa op een filmset geweest was. Toen konden zij mij aan iedereen voorstellen, maar nu was ik op mezelf aangewezen en kende ik niemand van de crew. Ik moest die eerste dagen een hele hoop indrukken verwerken. We begonnen ook direct met het filmen van de heftigste scènes. Ik moest vanaf dag één heel diep graven. Dat was niet makkelijk, maar anderzijds was die diepgang ook net wat ik zo leuk vond aan de rol. Huilen op de set werkt zelfs een beetje therapeutisch voor mij. Ik speel graag verdriet. Misschien is dat een van de redenen dat ik de rol gekregen heb? Na de audities ging alles heel snel. Ik had de tijd niet om ten volle te beseffen waar ik aan begon. Op de set staan vond ik heerlijk. Pas nu de reeks op tv gaat komen, slaan de zenuwen toe.”

An, hoe gaat het voor jou zijn om je dochter op het scherm in jouw voetsporen te zien treden?

An: “Ik geef toe dat ik daar een beetje zenuwachtig over ben. Ik ga uiteraard heel kritisch kijken. Ik ken Lou zo goed dat ik net zoals bij mezelf ga zien waar het eventueel beter had gekund.”

Lou: “Dat heb ik ook als ik naar mama kijk. Ik ken al haar gebaartjes en intonaties. Ik weet waar ze pauzes en klemtonen legt. Maar toch kan ik redelijk objectief zeggen wat ik wel of niet goed vind. Ik hoop dat zij dat bij mij ook kan doen, want ik ben heel benieuwd naar haar reactie.”

An: “Ik vermoed wel dat ik abstractie zal kunnen maken van mijn dochter als ik naar de actrice kijk. Ook al stond ik er niet om te springen dat Lou ging acteren, nu ze het heeft gedaan ben ik uiteraard superfier op haar. Enkele mensen die de eerste afleveringen al hebben gezien stuurden mij enthousiaste berichtjes om te laten weten hoe hard ze onder de indruk zijn van Lou’s prestatie. Ik kan niet ontkennen dat je als mama op zo’n moment blinkt van trots. Dat had ik ook toen we samen in Familie speelden en ik zag hoe Lou en haar zus Leonce nieuwe dingen durfden te proberen. Het was heerlijk om te merken dat ze hun eigen draai gaven aan het concept spelen.”

Heb je veel tips gekregen van je ouders, Lou?

Lou: “Niet letterlijk, maar eigenlijk was onze opvoeding ook wel een beetje één grote acteeropleiding. Wij zijn heel open opgevoed. Er kon hier thuis over alles gepraat worden. Doordat ik mijn emoties altijd heb mogen voelen en uiten, weet ik ook goed waar ze zitten en kan ik ze makkelijk aanwenden tijdens het acteren.”

An: “Voor mij draait acteren ook heel erg rond observeren. Zonder empathie kun je niet spelen. Wij hebben onze kinderen geleerd om situaties altijd vanuit verschillende perspectieven te bekijken en te proberen begrijpen waarom en hoe mensen reageren. In elke situatie denken: dit kan mij ook overkomen. Alles betrekken op jezelf, dat hebben wij heel erg proberen mee te gegeven.”

Méér dan de dochter van

Lou, je breekt door met een hoofdrol in een veelbekeken zondagavondreeks op VRT 1, ook al heb je nooit een officiële acteeropleiding gevolgd. Ben je bang voor kritiek?

Lou: “Ik ben er mij van bewust dat mensen kritischer gaan kijken omdat ik de dochter van mijn ouders ben. Ik zou liegen als ik zei dat ik daar niet nerveus over ben. Ik ben een gevoelige ziel, dus ik weet dat negatieve commentaar mij gaat raken. Ik probeer me erop voor te bereiden uit zelfbescherming. In mijn hoofd zijn er twee opties: ofwel vinden mensen het niet goed en denken ze dat ik de rol te danken heb aan mijn ouders. Ofwel vinden ze het wel goed, maar dan lijkt het nog steeds alsof het niet echt mijn eigen verdienste is, omdat ik het talent van thuis heb mee gekregen.”

An: “Valt het op dat Lou heel streng is voor zichzelf? (lacht) Ze heeft vier auditierondes gedaan. De rol is haar dus zeker niet in de schoot geworpen. Ze heeft er keihard voor gewerkt.”

Lou: “Dat is waar. Ik heb misschien de kans gekregen om auditie te mogen doen vanwege mijn ouders, maar ik weet wel dat ik de rol verdiend heb.”

Ben jij ook nog steeds zo bang voor de mening van het publiek, An?

An: “Nu niet meer zo erg, maar dat je-m’en-foutisme komt met de jaren. Ik heb mijzelf ook heel lang laten verlammen door wat andere mensen over mij dachten. Nu speel ik samen met Filip in Assisen, maar dat had ik vroeger nooit gedurfd. Ik was toen bang dat mensen zouden denken dat ik die rol enkel aan hem te danken had. Op een bepaald moment heb ik komaf gemaakt met die angst, en nu kies ik enkel nog voor projecten die ik zelf leuk vind. Die keuze maak ik voornamelijk op basis van het scenario, de mensen die eraan meewerken en de passie die ze uitstralen.”

Herken jij jezelf in Lou? Hebben jullie veel dingen gemeen?

An: “Als ik naar Lou kijk, zie ik een jongere versie van mezelf. Maar het grappige is dat ik datzelfde gevoel heb wanneer ik haar zus bezig zie. En dat terwijl ze complete tegenpolen zijn. Lou is eerder bedachtzaam, vrij serieus en heel erg zoekend. Leonce is speelser en impulsiever.”

Lou: “Ik denk dat ik meer op de volwassen versie van mama lijk. Ik ben kritisch en kan me enorm opwinden over politiek en ideologie. Leonce is meer de jonge versie van mama, een echte wildebras. We hebben allebei andere facetten van haar karakter geërfd.”

Jullie zijn duidelijk feministen. Hoe was het om op te groeien in een huis vol girlpower?

Lou: “Heerlijk! We vormden met z’n drieën soms echt een front tegen papa. Maar het was een eerlijke strijd, want zijn mannelijke energie telt voor drie.”

An: “Filip heeft het soms zwaar te verduren gekregen. De meisjes kunnen bikkelhard zijn voor hem. Maar dat moest ook wel, want hij kan inderdaad wat vrouwelijk tegengewicht gebruiken.”(lacht)

Lou, jij gebruikt de familienaam van je mama in plaats van je geboortenaam Peeters. Ook een feministisch statement?

Lou: “Misschien? Mijn ouders wilden mij altijd al Miller noemen, maar dat mocht indertijd nog niet van de burgerlijke stand. Mijn opa van mama’s kant heeft drie dochters gekregen. Hij had ook geen broers, dus de naam stopt bij hem. Het is mijn enige manier om zijn familienaam verder te zetten. Bovendien heet de helft van de Vlamingen Peeters. Geef toe dat Miller origineler klinkt.” (lacht)

Zot doen moet

Lou, jouw personage in De twaalf haat haar stiefmoeder omdat ze haar naar een internaat wil sturen. Jij hebt zelf vijf jaar op internaat gezeten. Hoe was dat?

Lou: “Dat is een heel dubbel traject geweest. Toen ik er zat, zou ik alles gedaan hebben om er zo snel mogelijk weg te geraken, maar achteraf bekeken zou ik het direct opnieuw doen. Ik ben ingestapt in het tweede middelbaar en vond het moeilijk om mijn plek te vinden in de groep; dertienjarige meisjes kunnen bikkelhard zijn voor elkaar. Ik kampte met heimwee, maar de zware momenten werden goed gemaakt door de fijne leerkrachten. Naar het einde toe heb ik de internaatervaring leren appreciëren. Ik zou nooit de persoon zijn die ik nu ben zonder de mensen die ik daar ben tegengekomen en de levenslessen die ik er heb opgedaan.”

An: “Als ouder was het niet makkelijk om dat proces van buitenaf te aanschouwen. Wij zijn nooit vragende partij geweest voor dat internaat, maar Lou was een heel ambitieuze student. Ze moest en zou Latijn studeren en wist dat dat moeilijk zou worden met onze onregelmatige levensstijl. Zij verlangde naar structuur en had misschien een te romantisch beeld van het leven op internaat. Toen de realiteit tegenviel, hebben we verschillende keren overwogen om haar daar weg te halen, maar ze wilde telkens zelf doorbijten.

Het lijkt tegenstrijdig, maar doordat de meisjes zo weinig thuis waren is onze band nog versterkt. De weekends waren heilig. Ik hield elke vrijdagavond, zaterdag en zondag vrij voor de kinderen. En op weekavonden hadden we ook altijd een goed gesprek, want Lou belde me dagelijks tussen negen en tien. Op die manier heeft ze toch de eindmeet gehaald. Ik heb een enorme bewondering voor haar doorzettingsvermogen.”

Welke eigenschappen bewonder jij nog in je dochter?

An: “Te veel om op te noemen! Lou is altijd een slim en matuur kind geweest. Maar die intelligentie heeft ook een keerzijde, want ze denkt soms te veel na en maakt het zichzelf niet makkelijk. Al op jonge leeftijd was ze met zware thema’s bezig. Als ouder wil je het liefst dat je kind blij en onbezorgd is, maar Lou is extreem gevoelig en heeft als puber soms diep gezeten. Anderzijds weet ze goed wat ze wil en is ze een doorzetter. Het is fijn om te zien dat je kind veel aankan, maar ook daar maak ik me soms zorgen over. Want dan wordt het moeilijk om grenzen te trekken.”

Lou, wat bewonder jij aan je mama?

Lou: “Ik bewonder haar relativeringsvermogen en haar kunst om altijd alles in perspectief te zien. Ze kan zichzelf ook veel beter dan ik kalmeren in stressvolle situaties. Ze is goed in haar hoofd leegmaken.”

An: “Dat heeft met de leeftijd te maken. Jong zijn is balans zoeken. Ik vind het belangrijk om mijn dochters in die zoektocht te stimuleren en hen niet overbeschermd op te voeden. Het is fijn dat onze kinderen allebei veel aan zichzelf te danken hebben, en niet aan ons. Wij laten hen vrij en geven veel vertrouwen. In het geval van Lou moet ik haar zelfs verplichten om eens zot te doen en af en toe naar een feestje te gaan.”

Niet zonder vangnet

An, ben je bang voor het legenestsyndroom nu ze allebei aan hogere studies beginnen?

An: “Nee, het leven loopt zoals het loopt. Doordat Lou en Leonce allebei op internaat zijn geweest, zijn Filip en ik het gewend om met ons tweetjes te zijn. Sinds Lou een vriend heeft en in Kortrijk studeert, is ze minder thuis dan vroeger. In het begin was het even wennen aan die afstand, maar de overgang gaat heel natuurlijk.”

Lou: “Mama en ik hebben een ongelooflijk hechte band. Als ik niet thuis ben, bellen we elkaar elke dag. Ik beschouw haar als een vriendin en ik besef niet altijd hoe uitzonderlijk dat is. Onlangs zou ik met een vriendin naar de film gaan. Toen ze afbelde vroeg ze of ik een andere vriendin kon meenemen. Ik dacht spontaan aan mama. Mijn vriendin lachte mij uit, maar ik meende het echt.”

Heb je er nooit over nagedacht om een toneelopleiding te volgen, zoals je mama?

Lou: “Doordat ik bij mijn ouders en hun collega’s het gebrek aan werkzekerheid heb gezien, heb ik dat nooit als een optie beschouwd. Toen papa het acteren een tijdje beu was, kon hij terugvallen op zijn koksdiploma. Hij is toen ook daadwerkelijk weer beginnen te koken. Ik wil een vangnet, maar dat is niet de voornaamste drijfveer voor mijn keuze. Ik voel ook echt een passie voor de opleiding die ik nu volg: Devine (Digital Design and Development) aan de Howest in Kortrijk. Wat niet wegneemt dat ik nog heel graag wil acteren.”

Hoe ziet jouw ideale toekomstparcours eruit?

Lou: “Mijn prioriteit ligt nu bij mijn studie, maar ik zou het heel fijn vinden om later mijn twee passies te kunnen combineren. Ik ben niet opgegroeid in een traditioneel 9-tot-5-gezin, en daar heb ik ook geen behoefte aan. Ik zou graag de afwisseling hebben van een freelance job als designer, in combinatie met af en toe een mooie rol als actrice. Mijn grote droom is om ooit de vrouwelijke versie te mogen spelen van Jude, het hoofdpersonage uit de roman Een klein leven. Hoe dramatischer, hoe liever!”

An, jij hebt al veel mooie rollen gehad. Heb je nog dromen?

An: “Mijn job maakt me gelukkig. Het klinkt misschien cliché, maar ik zou heel blij zijn als ik nog lang kan blijven doen wat ik nu doe. Ik heb het grote geluk gehad om al tijdens mijn studies te mogen samenwerken met mensen die ik enorm bewonder. En daarna kreeg ik meteen leuke werkaanbiedingen. Mijn grote droom is nooit roem of bekendheid geweest, maar mooie rollen mogen spelen die mij uitdagen, met mensen naar wie ik opkijk. Natuurlijk zijn er wel eens momenten van twijfel geweest. Ik heb ook af en toe gedacht dat ik misschien een vangnet had moeten voorzien. Zo had ik altijd graag psychologie gestudeerd. Maar tijdens de coronapandemie besefte ik hoe hard ik het acteren miste. Dat was voor mij de bevestiging dat ik destijds de juiste keuze heb gemaakt.”

Voor jongvolwassenen die nu die keuze moeten maken is het geen makkelijke tijd. Maak jij je soms zorgen om de toekomst van je dochters?

An: “Ik denk dat het voor onze generatie eenvoudiger was. Nu zijn de keuzes onbegrensd, terwijl het belangrijk is om te leren omgaan met beperkingen en frustraties. Ik gun mijn dochters alles en hoop vurig dat ze hun weg zullen vinden, ondanks de obstakels. Maar ik heb veel vertrouwen in de manier waarop ze in het leven staan. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar als ze vallen, zullen ze hopelijk weer recht geraken. Daar wil ik in geloven.”

De twaalf: de assepoestermoord is vanaf 3 september elke zondagavond te zien op VRT 1 en VRT MAX.

Wie zijn An & Lou?

An Miller (49)

• Is actrice, bekend van rollen in onder andere In de gloria, Het eiland, Loft, Twee zomers en Assisen.
• Studeerde aan Studio Herman Teirlinck.
• Is getrouwd met acteur Filip Peeters.
• Woont in Boechout met haar man en dochters Lou (19) en Leonce (18).

Lou Miller (19)

• Studeert Digital Design and Development in Kortrijk.
• Schreef en speelde samen met haar ouders en zus in de voorstelling Familie van NTGent, waarvoor ze ook de kostuums ontwierp.
• Speelt dit najaar de hoofdrol in De twaalf: de Assepoestermoord.

Meer lezen