“Ik was altijd al zorgzaam en perfectionistisch, twee eigenschappen die mooi kunnen zijn, maar ook voor leed kunnen zorgen. Ik deed graag alles voor iedereen, en zette mijzelf op de laatste plaats. Ik werkte jaren in een dubbele functie: ik was klantenadviseur en opleidingscoördinator. Boeiende jobs, maar het maakte ook dat ik heel beschikbaar was voor heel wat mensen: zowel voor cliënten als voor collega’s en directie. Ik was vaak ‘s avonds nog aan het bellen voor het werk of beantwoordde nog wat berichtjes van collega’s. Na acht jaar ging het niet meer. Ik was te lang over mijn grenzen gegaan en was compleet opgebrand.
De genadeslag kwam er door een meningsverschil met een collega, die bracht me tot het kookpunt. Eenmaal opgehangen ben ik kwaad en gefrustreerd naar huis gereden. Ik ben heel hard beginnen roepen tegen mijn man en kon daarna niet meer stoppen met huilen. Ik was een hoopje ellende. Ik ging naar de dokter en die liet me enkele weken thuisblijven.”
Bibberen en wenen
“Na een paar weken begon ik me al terug beter te voelen, en wilde meteen terug gaan werken. Ik besloot om slechts één functie uit te voeren, die van opleidingscoördinator. De andere functie zou ik tijdelijk niet meer doen. Ik was vastberaden, maar achteraf bleek het de foute beslissing. Ik had niet voldoende tijd genomen om te rusten en te reflecteren, en had niet onderzocht wat mij nu het meest energie gaf. Deze functie was duidelijk niet mijn functie. Al snel kwam de vermoeidheid terug. Ik leek terug bij af.
Toen ik enkele weken later bij de kapper zat – ze is ook een vriendin van mij – stortte ik opnieuw in. Ik kon niet stoppen met bibberen en wenen. Zij heeft mijn man gebeld. Daarna is mijn herstelproces eigenlijk pas begonnen.”
“Na enkele weken voelde ik me beter, ik wilde meteen terug starten. Niet veel later stortte ik terug in: toen kon mijn herstelproces pas beginnen”
Hartcoherentie
“Nu wist ik dat ik voor een langere tijd zou thuisblijven. In het begin kon ik letterlijk niets, alles was vermoeiend. Ik wilde alleen maar slapen. Het kostte zelfs te veel energie om met mensen af te spreken. Een artikel lezen in Feeling was er al te veel aan, ik kon het gewoon niet opbrengen om een magazine te bekijken. En er waren ook lichamelijke kenmerken. De eerste angstaanval herinner ik me nog goed: het werd heel licht in mijn hoofd, ik kreeg spanningshoofdpijn, ging heel snel ademen en dacht zelfs dat ik doodging. Heel beangstigend allemaal.”
Ik heb de juiste begeleiding gezocht. Ik was ervoor wel al eens naar een psycholoog geweest, maar dat leek me niet te helpen. Pas toen ik het boek ‘Blijven ademen’ las, besefte ik wat er met mij aan de hand was. De uitleg over burn-outs was zo confronterend. Ik heb wenend naar Nerva gebeld, de praktijk waar Louis van Nieuland werkzaam was. Als auteur van het boek en ervaringsdeskundige die zelf een burn-out meemaakte, was hij nu begeleider van mensen met stressgerelateerde klachten. Ik kon bij hem terecht en dat heeft mijn leven veranderd.
“In het begin kon ik letterlijk niets, alles was vermoeiend. Een artikel in Feeling lezen ging niet, dat vroeg te veel energie”
“We keken onder andere naar mijn ademhaling. Al snel bleek dat ik veel te snel en oppervlakkig ademde. Een duidelijk signaal dat er iets mis was, stress heeft een enorme impact op onze ademhaling. Langzaamaan leerde ik dankzij de oefeningen om mijn ademhaling te verbeteren. Dat is een lang proces, en het blijft duren: ik doe nog steeds oefeningen.”
“Verder ging ik gesprekken aan. Ik leerde over mijn perfectionistische eigenschappen, grenzen bewaken en mezelf balanceren. Daarnaast volgde ik loopbaanbegeleiding. Zo ontdekte ik dat ik heel graag mensen help en zorgzaam ben, daarom paste de job van klantenadviseur beter bij me dan die van opleidingscoördinator. Daarnaast ben ik graag creatief bezig. Zo kwam ik terecht in een opleiding tot nagelstylist. Het idee zat al langer in mijn hoofd, maar toen ik in 2015 startte, gooide een nekhernia roet in het eten. Daarna heb ik het nooit meer opgenomen omdat er simpelweg geen tijd voor was.”
“Na een jaar thuis ben ik terug gestart op mijn job. Gelukkig was er veel begrip voor mijn situatie. Ik werk nu enkel nog als klantenadviseur en dat bevalt me prima. Ik werk van 9 tot 5 en baken daarna mijn grenzen af. Dat wil niet zeggen dat ik minder werk hoor, in tegendeel zelfs. ‘s Avonds geef ik als zelfstandige in bijberoep manicures en pedicures. Het is druk, maar het grote verschil is dat ik nu dingen doe die mij energie geven. Als mensen blij zijn met hun nagels en met een glimlach naar buiten gaan, dan voel ik me misschien wel moe, maar vooral heel voldaan. Dat is misschien wel het grote geheim: het gaat niet om hoeveel uren je klopt, maar wel om de juiste job zoeken die je energie geeft.”
“Ik werk niet minder. INtegendeel zelfs: maar ik combineer mijn vaste job nu met mijn werk als nagelstyliste. Ik doe meer uren, maar steek mijn tijd in zaken waar ik energie van krijg”
De grote ommekeer
“Toch is het niet enkel mijn job die ik heb veranderd. Eigenlijk heb ik heel mijn mindset omgegooid. Ik heb mijzelf zo lang verloochend, nu luister ik naar mijn eigen wensen. Ik was onzeker als kind en zette mijzelf nooit op de eerste plaats. Zelfliefde was er niet, en ik was steeds bang om mensen teleur te stellen. Dat vertaalde zich in mijn gedrag. Dankzij urenlange gesprekken leerde ik mezelf terug op de eerste plaats zetten.
Vroeger zou ik mij in bochten gewrongen hebben om naar een feestje te kunnen gaan, ook al paste het niet of was ik te moe. Nu ben ik uit die fase gegroeid, ik zeg gewoon nee. Natuurlijk krijg ik er weleens reacties op. Mensen zijn niet gemeen, maar ze zeggen wel dat ik veranderd ben. Niet verwonderlijk eigenlijk. Vroeger dacht iedereen: ‘Heidi doet het wel’, na al die jaren is het wennen dat dat niet meer het geval is. Ik heb ook grondig nagedacht over wie me nu eigenlijk veel energie bracht. Dat betekent ook dat ik een aantal vriendschappen heb verbroken. Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik mezelf graag zie en dat ik het verdien om mezelf op de eerste plaats te zetten.
“Mensen reageerden verrast en zeiden weleens dat ik veranderd was. Logisch: ik heb mijzelf al die jaren in bochten gewrongen. Ik heb zelfs bewust vriendschappen verbroken”
Pas op, het klinkt nu heel gemakkelijk, maar ik moet mezelf nog altijd behoeden hoor. Ik ben nu eenmaal een pleasend persoon. Ik zie daar trouwens ook de voordelen van in, van die karaktereigenschap. Ik zal mijn klanten altijd zo goed mogelijk proberen te helpen en in mijn praktijk ben ik nog steeds perfectionistisch: ik wil nagels met de grootste precisie verzorgen en wil dat geplaatste wimpers tot in de puntjes af zijn. Maar nu kies ik bewust om mijn perfectionisme en zorgzaamheid in te zetten voor mensen en taken die energie geven. Dat is het grote verschil.
Daarnaast probeer ik me minder aan te trekken van wat anderen denken en het vooral ook niet in te vullen voor een ander. Toen ik hoorde dat ik een burn-out had, durfde ik het initieel niet tegen goed tegen mensen te zeggen. Ik was bang voor negatieve reacties, maar dat bleek heel goed mee te vallen. En dan was er nog de onvoorwaardelijke liefde van mijn man, hij heeft geduld gehad én mede dankzij hem ben ik wie ik nu ben.
Ondertussen praat ik heel open over mijn burn-out, voor mij het is een deel van mijn herstel. Ik liet zelfs twee tatoeages zetten: eentje die zelfliefde demonstreert en een libelle die mijn nieuw leven voorstelt. Want hoe heftig het ook was: ik heb er nu een nieuw en beter leven aan overgehouden. Dus ik kan iedereen alleen maar aanraden: zoek naar de juiste hulp en leer jezelf écht kennen.”
