In de wolken: Liesbeth betrapte een koppeltje dat probeerde tot de Mile High Club toe te treden

In de succesvolle HBO-serie The Flight Attendant lijkt het alsof stewards en stewardessen vooral feesten, drinken en moorden oplossen. Tijd voor een reality check: deze steward en stewardessen vertellen hoe het er écht aan toegaat, zowel boven de grond als achter de schermen.

Conny neemt elke passagier onder haar vleugels

Enkele uren, meer ben ik niet in het leven van mijn passagiers en zij niet in het mijne. Maar soms heb je niet meer nodig om elkaar nooit meer te vergeten.

Een vrouw, bijvoorbeeld, die haar man onverwacht verloor op reis in Spanje. Ik was de eerste aan wie ze haar verhaal face to face kon doen, haar familie had ze enkel via de telefoon gehoord. Dat eerste verdriet, hoe vreemd het was dat zij in die stoel zat en haar man in het ruim beneden, haar oprechte ‘dank je’ toen ze afstapte. Ik ga haar nooit vergeten. Als stewardess heb ik het voorrecht om heel kort mee te vliegen met een levensverhaal. Loslaten is daarna niet altijd gemakkelijk. Hoe verloopt het met het koppel dat hun geadopteerde kindje ging ophalen? Hoe gaat het met het gezin dat uit een conflictgebied migreerde en met één plastic zakje vol bezittingen naar de Verenigde Staten vloog om een nieuw leven op te bouwen? Is alles oké met het schattige kindje dat voor een hartoperatie van Kenia naar Brussel reisde? Ik blijf het me afvragen.” 

25 jaar vliegen 

“Ik vlieg bijna 25 jaar en in die tijd is er veel veranderd. Mijn eerste piloot had bijvoorbeeld een klein hondje dat hij meenam, Captain Mac. Captain Mac volgde hem overal door het vliegtuig en sliep achter zijn stoel tijdens de vlucht. Nu kun je je dat niet meer inbeelden. Ook op vlak van veiligheid is het vandaag veel strenger. Vroeger kon ik al eens iemand met vliegangst meenemen naar de cockpit om te tonen hoe bekwaam de piloten zijn. Ik heb zelfs nog iemand de landing vanuit de cockpit laten meemaken. Sinds 9/11 en de crash van Germanwings kunnen zulke dingen niet meer. Ook onze outfits hebben een hele evolutie doorgemaakt. Van het groene pakje van Sabena, waar ze ons lachend ‘de kikkers’ om noemden, tot een donkerblauw met oranje pak van Olivier Strelli: ik heb ze allemaal gedragen. Vandaag ben ik heel blij met mijn rode jurk van Xandres.” 

Kordaat en vriendelijk 

“Als stewardess moet je kordaat kunnen zijn. Je hebt immers geen hulplijn in de lucht. Meestal kunnen we mensen snel tot rede brengen, maar ik heb ook al de luchtvaartpolitie moeten inschakelen. Iemand wilde geen mondmasker dragen op de vlucht en ik heb duidelijk uitgelegd dat hij bij landing opgepakt zou worden. Jammer, maar het is net dan heel belangrijk dat de andere passagiers horen dat zo’n gedrag niet door de beugel kan. Alcohol is vaak de boosdoener bij slecht gedrag. 2 pintjes in de lucht staan gelijk aan 4 pintjes op land: je wordt sneller dronken in het vliegtuig. Gelukkig gebeuren zulke situaties zelden. Mijn favoriete vlucht is de Tomorrowland-vlucht van de VS naar België. Een vliegtuig vol mensen die hun zuurverdiende centjes uitgaven aan een weekend naar ‘Boum’, zo spreken zij Boom uit: die sfeer is werkelijk uniek.” 

Jan neemt met plezier je vliegangst weg

De vliegtuigwereld is altijd behoorlijk gemengd geweest, maar vroeger focusten marketingcampagnes zich vooral op de knappe stewardessen. (lacht) De postercampagnes met de dames van Sabena zijn nog altijd heel bekend. Vandaag word ik soms nog aangesproken als piloot, maar vindt niemand het vreemd als ik de steward blijk te zijn. Anders is het als ze zien dat de pilote een vrouw is. ‘Amai zeg, we hebben een vrouw aan het stuur’, werd vroeger al weleens lachend gezegd, maar ook vandaag is die reactie fel verminderd. Bij Brussels Airlines is 10% van onze piloten vrouw, dus er zijn wel vaker vluchten met een all female crew.” 

Weg met vliegangst 

“Stevig knijpen in de armleuningen, klamme handjes en passagiers die een traantje wegpinken bij turbulentie: we zien het geregeld. Vliegangst kan mensen echt in de weg staan om die reis te maken waar ze al zo lang van dromen. Samen met enkele piloten en een team van psychologen organiseerde ik enkele jaren cursussen om vliegangst weg te nemen.

Stevig knijpen in de armleuningen, klamme handjes en passagiers die een traantje wegpinken: we zien het geregeld

Ooit hadden we een blinde man met vliegangst en naast de psychotherapeut zat dus ook zijn blindegeleidehond. Een grote Duitse herder, heel braaf, hijgend met zijn tong uit z’n bek. Die Duitse herder was zonder twijfel de meest bijzondere passagier die ik ooit aan boord had. Na die vlucht was de man van zijn angst verlost. Ook een oude man van 70 zal ik nooit meer vergeten: die dacht dat vliegen even gek was als met een raket naar de maan gaan. ‘Hoe, was het dit maar?’, reageerde hij op het einde van de vlucht. Die man was vertrokken voor nog heel wat reisjes, dat was duidelijk.” 

Groetjes uit… 

“Een vliegtuig kan overdonderend zijn. Zo veel geluiden die je niet kent, zo veel lichtjes – vaak rood, jammer genoeg – die voortdurend aan- en uitgaan. Als je weet dat er zelfs een rood licht aangaat als de piloot om water vraagt, kun je al die indrukken wat relativeren. Op een vlucht naar Lissabon werd een vrouw heel bang door turbulentie. Ze begon te huilen van angst. ‘Wat maakt je bang?’ is altijd mijn eerste vraag. Door haar alles stap voor stap uit te leggen, was de angst weer beheersbaar. Ook voor angstige kindjes zijn er trucjes. Bij een daling kunnen ze soms pijn in de oren krijgen. Vraag dan gerust aan het cabinepersoneel warme servetjes in een bekertje en leg die op de oren van je kind. Door het aangename gevoel kunnen ze hun aandacht verleggen en is het probleem zo opgelost. Niets zo dankbaar als ouders van jonge kinderen dan. (lacht) Het belangrijkste is dat mensen na het overwinnen van hun angst blijven vliegen. Ik vind het altijd geweldig als ik dan een kaartje krijg van op hun bestemmingen. Eén keer zag ik jaren later iemand terug. Ze had echt al veel gevlogen en veel van de wereld gezien. ‘Zonder jullie had ik dat nooit gedurfd’, zei ze. Ik was zo fier: op haar, en op ons team natuurlijk.” 

Liesbeth vliegt altijd richting romantiek

Ik vlieg op de typische huwelijksreisbestemmingen. Een bruid met kleine oogjes en een vuile bruidsjurk die moe maar voldaan naar haar droombestemming vertrekt: dat verveelt nooit. Eén koppeltje zie ik bijna elk jaar terug: zij vliegen al 10 jaar in dezelfde periode naar hetzelfde hotel. En ja, op onze vluchten heb ik al eens meegemaakt dat tortelduifjes het toilet opzochten om tot de fameuze Mile High Club toe te treden. Dat mag natuurlijk niet en we volgen de veiligheidsregels aan boord streng op. Maar diep vanbinnen kan ik erin komen dat ze een ‘onvergetelijke’ vlucht willen beleven als eerste romantische moment op hun honeymoon.

Ik heb al meegemaakt dat tortelduifjes het toilet opzoeken om tot de fameuze Mile High Club toe te treden

Dat het schaamrood op hun wangen kwam als ze zagen dat ik hen ‘betrapt’ had, vond ik eigenlijk heel grappig. Ik begrijp trouwens helemaal niet wat de aantrekking is van dat vliegtuigtoilet. Hoe verliefd ze ook zijn, het is en blijft toch een zeer beperkte, oncomfortabele ruimte om je met z’n tweeën in af te zonderen.” 

Goeie en kwade dagen 

“Mijn eerste vlucht zal ik nooit vergeten. We moesten een noodlanding maken. Dat klinkt erger dan het is, maar het was indrukwekkend hoe iedereen meteen wist wat-ie moest doen. De piloten verwittigden de passagiers, de cabin crew stelde iedereen gerust en we zijn veilig en zonder problemen geland op de dichtstbijzijnde luchthaven. In plaats van angstaanjagend vond ik die ervaring net geruststellend, omdat iedereen zo professioneel was. Als stewardess hebben wij ook een uitgebreide EHBO-opleiding gevolgd. Onlangs had iemand hete koffie gemorst en door een onderliggende huidaandoening was het meteen ernstig. Ik weet dan perfect wat ik moet doen. Ik kan zelfs reanimeren. De adrenaline die dan door je heen gaat: daar loop je nog enkele dagen mee rond. Gelukkig kunnen we goed bij elkaar terecht en worden we ook vanuit de luchtvaartmaatschappij ondersteund. Als het echt serieus is, vragen we natuurlijk of er een dokter op de vlucht is.” 

Privéconcert aan de gate 

“Ik heb honderden memorabele momenten. Na een reggaefestival in België vloog ik naar Jamaica. Er zaten heel wat artiesten op de vlucht en bij het inchecken begon iemand te neuriën. De andere passagiers pikten daarop in en plots zat ik in een geweldig melodisch moment, waarbij alles een instrument werd en iedereen meezong. Kippenvel! Het gekste was toen ik tijdens een vlucht een vrouw op haar buik zag liggen, achteraan in het vliegtuig. Toen ik haar vroeg of alles in orde was, vertelde ze me dat ze hoogtevrees had en dus op zoek was naar het laagste punt van het vliegtuig. ‘En aangezien de neus altijd omhooggaat, is de staart toch het laagste?’ Ik heb beaamd, maar moest er haar toch op wijzen dat ze voor haar eigen veiligheid opnieuw moest plaatsnemen in haar vliegtuigzetel. (lacht) Ook onze keuken heeft een gekke aantrekkingskracht op onze passagiers. Ze vragen ons of ze er mogen stretchen, hun yogaoefeningen doen of er gewoon even mogen komen op liggen. Maar wij moeten er wel werken natuurlijk. Oh, en zal ik een geheimpje vertellen? Het is een ongeschreven regel dat als je chocolaatjes meebrengt voor de cabin crew, we je extra in de watten leggen.”

The Flight Attendant is te zien op Streamz.

Lees ook

• 5 x de beste ziekenhuisseries op Netflix
• 5 x dit doen succesvolle mensen op vrijdagnamiddag
• Straffe getuigenis: (Over)leven met een narcist

Tekst: Lisa Gabriëls. Foto’s: Rebecca Fertinel.