Vrouw met Feeling: dit zijn de favorieten van Annelore Crollet

Ze hebben voeling met de wereld, met wie ze zijn en wat ze willen. Elke maand laten we een Feeling-vrouw aan het woord over precies dat. Deze keer: actrice Annelore Crollet, die de vrouwelijke hoofdrol vertolkt in oorlogsdrama Wil, dat zojuist in première ging.

Wat me nu bezighoudt: Op 27 september komt Wil uit, en dat is best spannend – mijn eerste hoofdrol in een film. Ik hoop vooral dat er veel volk naar gaat kijken. Omdat hij zo spannend is, zo prachtig in beeld gebracht, steengoed geregisseerd, met straffe bekende acteurs die haast onherkenbaar zijn. En ook al is het een oorlogsdrama dat zich afspeelt in 1942, de film neemt je zodanig mee dat hij je hoe dan ook aan het denken zet over je morele kompas in tijden van overleven.

Nieuws dat me heeft aangegrepen: Vluchtelingen in te kleine boten of die de woestijn in worden gestuurd. Maar even goed de straatbeelden van die zombieachtige tranq-verslaafden. 

Mooiste cadeau: De videocamera’s die ik voor mijn plechtige communie en 18de verjaardag heb gekregen. Ik had die vaak bij – het was het pre-smartphonetijdperk. We filmden elkaar op straat, speelden Jambers-­reportages en videoclips na, de dagboekkamer tijdens familie­vakanties. Of lifestyleprogramma’s, met mijn zus. 

Laatste film of serie die ik ­geweldig vond: F*** You Very, Very Much 2 is grappig én heeft me echt geraakt. De laatste film die mij ­omver heeft geblazen, was Mommy van ­Xavier Dolan, over een alleenstaande moeder die haar gewelddadige zoon weer in huis neemt. Keihard, maar zo mooi. Er wordt geweldig in gespeeld!

Favoriete acteur: Ik heb altijd een zwak gehad voor Natali Broods en Ariane van Vliet (die ook in Wil speelt, red.). Maar er zijn nog zo veel getalenteerde actrices, ook van mijn generatie, die nog onder de publieksradar zitten. Internationaal kies ik voor Julianne Moore in Magnolia en Laura Dern in Big Little Lies – niet toevallig twee rollen die ik zelf heel graag had gespeeld.

Onvergetelijke plek: Het huis waarin ik opgegroeid ben – het is intussen verkocht. Mijn ouders waren tuinbouwers; we hadden serres vol groenten, een grote tuin en daarrond velden. Als kind konden we er luid en groots spelen, de meest dramatische scenario’s eerst. (lacht)

Bron van humor: Mijn broer Kobe.  Bekende gasten op mijn droomdiner: Dat mag initieel een tête-à-tête zijn met Adrien Brody (The Pianist, red.). Bij het dessert mag ook Adam Driver (Marriage Story, red.) aanschuiven. En als het tijd is voor het ­digestief, mag Pepijn Lanen ­(Faberyayo van De Jeugd van Tegenwoordig, red.) erbij. En anders ga ik voor een héél lange privé­sessie met psychotherapeut Esther Perel. Maar ik zou ze allemaal skippen, mocht ik aan tafel kunnen met alle mensen van wie ik zo hou die er niet meer zijn.

Moeilijkste aan de liefde: Dat je elkaar heel hard kunt kwetsen zonder dat je dat bedoelt. De evenwichtsoefening tussen trouw blijven aan jezelf en daarbij je relatie gezond houden.

Beste opvoedingstip: Ik heb geen kinderen, maar als ik toneelles geef, vind ik het allerbelangrijkste om ­jongeren vertrouwen te geven in zichzelf. Hun duidelijk maken dat wat zij zijn of willen, meer dan genoeg is.

Favoriete modeontwerper: Naar aanleiding van de filmrelease ben ik bij Toos Franken langs geweest, prachtig. En ik heb een pak laten maken bij Café Costume, wat een beleving. 

Favoriete kledij: Vroeger ­noemden ze mij ‘De Kapstok’ omdat ik altijd extravagant gekleed was – mijn enige vorm van puberale rebellie. Van witte blinkende botjes tot het netje van de citroenen rond mijn dot. Nu ben ik sober gekleed, met stuks van COS of & Other Stories, vaak in het zwart. Voor speciale gelegenheden kies ik Belgische labels: Atelier Content, La Fille d’O, juwelen van Nina Pouillon, Koen Keersmaekers en Elisa Lee.

Stijlicoon: Charlotte Gainsbourg, schijnbaar simpel maar toch stijlvol. En de vrouwen in mijn leven: mijn zus, mijn moeder, mijn grootmoeders. De ene had de ziekte van Bechterew (een vorm van ontstekingsreuma, red.) en liep helemaal krom, maar toch zag ze er altijd áf uit: hakken, rode nagels en lippen, grote gouden oorbellen en perfect gekapt. Zo cool.

Hoe ik fit blijf: Ik heb in de aanloop naar de filmopnames getraind met een personal trainer. Dat was dus helemaal niet met high fives en motivational geschreeuw, een aangename verrassing! Sindsdien heb ik een schema dat ik twee keer per week probeer te ­volgen met een vriendin. 

Lievelingspodcast: De ultieme podcast is Bob van AudioCollectief SCHIK. De kunst van het verdwijnen, over de Antwerpse diamantwijk, vond ik héél goed. Stemmen uit een stad ook, waarbij Kirsten van den Hoorn en Hanne Machielsen in gesprek gaan met mensen die je niet vaak hoort. En Spek en Boonen, de wielerpodcast van mijn broer. Zelf hebben we er ook één gemaakt tijdens corona: Dochters van ondernemers (van ARSENAAL/­LAZARUS, over opgroeien in een ­familiebedrijf, red.).

Favoriet geluid: Linguine waar de saus wordt onder gemengd. Heerlijk.

Grootste vergissing: Iets dat niet goed uitdraait, hoeft daarom geen vergissing te zijn. Zich vergissen is ook maar gewoon leren, iets wat ik mezelf nog vaak genoeg moet inprenten.

Grootste angst: Stel, je ligt knus bij iemand waar je een ­innige band mee hebt. En dan plots ­verkleuren diens pupillen en blijkt dat er een geest in die persoon is gekropen, die slechte dingen met je wilt doen. Die angst heb ik sinds ik What Lies Beneath heb gezien (horrorfilm uit 2000, red.). (lacht) Dat, en alleen slapen in een huisje in de Ardennen. 

Favoriet restaurant: Gran Duca, Il Divino di Milano of Mario in ­Antwerpen; pure ­Italiaanse charme. Voor speciale ­gelegenheden ga ik het liefst naar De Schone van Boskoop in Boechout. En ik ga zoveel naar Ploy Pochana dat ze er mijn bestelling al vanbuiten kennen.

Boek dat mij is bijgebleven: Het wordt spectaculair. Beloofd van Zita Theunynck. Dat boek heeft me weer doen lezen, in drie dagen was het uit.

Meest romantische daad: Ik kan ontroerd raken als ik ziek in de zetel lig en iemand de gordijnen voor mij sluit. Ik hoop dat die persoon het even ­romantisch vindt dat ik voor die kook.

Gedroomd kunstwerk: Portrait of the Journalist Sylvia von Harden van Otto Dix, een werk dat ik ooit heb gezien toen ik jonger was en dat me altijd is bijgebleven. En ik bewonder ­Frederik Lizens werk. Het is humoristisch en maatschappijkritisch, een mix van tekst en beeld, en is nu ook te zien tegen de gevel van het M HKA.

Beste aankoop voor mijn huis: Alles in mijn huis is ofwel gekregen van mensen die het kwijt wilden ofwel bijeengezocht. Zo ook mijn bed. Uiteindelijk heeft de volwassen versie van mezelf me verplicht om er een nieuwe matras voor te kopen. Ik slaap nu op de ‘Golden Dream’. (lacht)

Wat ik doe voor de planeet: Ik heb geen auto. En ik neem bewust minder vaak een bad. In 2019 hebben we met de Koekelbergse Alliantie van Knutselaars een klimaatactivistische kleutervoorstelling gemaakt: Snøw, om hen in opstand te laten ­komen tegen de grote mensen die alles in de soep laten draaien. Daar reken ik mezelf ook bij: ik doe nog altijd te weinig voor de planeet.

Talent dat ik tip: De innemende Colette Goossens, een actrice-­theatermaker. Ze heeft een hele mooie voorstelling gemaakt: Mijn broer: the walrus en is nu ook met dingen bezig waar ik heel benieuwd naar ben.

Ultieme samenwerking: Met Wil heb ik al veel checkboxen kunnen afvinken. Tim Mielants is een steengoede regisseur. En dan al die onwaarschijnlijk goede spelers rond mij, dat was een fantastisch cadeau (gevestigde waarden als Dirk ­Roofthooft, Kevin Janssens, Els Dottermans, Koen De Bouw, Tine Van den Wyngaert, ­Sofie Decleir en Jan Decleir spelen mee, red.). Nu, mochten regisseurs Sofia ­Coppola, Paul ­Thomas Anderson, Noah Baumbach, Lars von Trier, Ruben Östlund of de ­gebroeders Dardenne bellen, dan zeg ik echt geen nee. (lacht)

Ultieme verwennerij: Volledig in het moment durven en kunnen zijn: het golden hour, voeten in het zand…

Alternatieve carrière: Die van museumgids. Mensen meenemen in een verhaal, het verschilt niet zo gek veel van acteren.

Hoe we de wereld kunnen ­verbeteren: Met meer empathie.

Wie is Annelore Crollet? (35)

• Groeide op Boechout.

• Is een Vlaamse actrice en ­theatermaker.

• Studeerde in 2012 af aan het RITCS.

• Was betrokken en te zien in voorstellingen van Koekelbergse Alliantie van Knutselaars (K.A.K.), ARSENAAL/LAZARUS, Renée Goethijn, Anouk Friedli, Tristero, FroeFroe...

• Was te zien in tv-series als ­Callboys, 13 geboden, Gent West, De luizenmoeder, Familie, De ­Ridder, Professor T en in de film Dode hoek.

• Speelt Yvette naast Stef Aerts en Matteo Simoni in Tim Mielants‘ oorlogsdrama Wil (naar de best­seller van Jeroen Olyslaegers). De film zal vanaf 27 september in de Belgische zalen te zien zijn.

Door Annelore De Donder. Beeld: Morgane Gielen.