An (36) overwon hormonale borstkanker: “Zal ik mijn dansende krullen verliezen door chemo?”

Feeling Redactie

27 okt 2021

Oktober is internationale borstkankermaand. Borstkanker is helaas nog steeds een van de meest voorkomende kankers bij vrouwen. Om collectief de strijd tegen de ziekte in te zetten, deelt Feeling deze maand samen Think Pink het verhaal van enkele lotgenoten. Vandaag het verhaal van An (36): An kreeg in augustus 2015 de diagnose van hormonale borstkanker. Haar lange blonde krullen waren altijd haar trots. Haar grootste angst was dat ze ook nog haar haren zou verliezen. Hoofdhuidkoeling
bleek voor haar een oplossing.

Een bittere pil: amputatie en een chemokuur

In augustus 2015 kreeg ik de diagnose, een cadeau voor mijn dertigste verjaardag. Ik had een kleine tumor, maar moest toch een dubbele mastectomie en een chemokuur
van twaalf weken ondergaan. Mijn lichaam was sterk, maar mijn leeftijd had een negatieve impact op de agressiviteit van de kanker. Daarnaast was het omliggende weefsel van de tumor ook niet gezond. Met de amputatie, de preventieve chemokuur en de vijf jaar lange antihormoontherapie zou mijn kans op genezing groot zijn. Er was geen
erfelijkheidsfactor, ik had gewoon brute pech.

Chemo = haarverlies

Ik zou dus chemo krijgen. Dat was even slikken. Ik zou niet alleen mijn beide borsten, maar ook nog eens mijn haren verliezen. Mijn chemococktail met Taxol® zou eventuele ‘ontsnapte’ kankercellen vatten vooraleer ze verder zouden gaan delen in mijn lichaam. Ik googlede onophoudelijk naar alle mogelijke bijwerkingen: bloedarmoede, maag-darmklachten, smaakstoornissen, haaruitval, kaalheid...

Kanker is chemo en chemo is haarverlies. Was ik oppervlakkig als ik alleen hieraan kon denken? Op momenten waarop mijn haren niet vielen zoals ik het wou of als stro
langs mijn gezicht hingen, vervloekte ik ze soms. Meestal dansten ze vrolijk op mijn schouders. ‘Hoe meer krullen, hoe ondeugender’, gekte mijn mama. Ze doorstonden de tand des tijds van bruin naar blond. Mijn lange krullen waren echt mijn trots.

Let’s go for it!

Ter voorbereiding van mijn chemokuur stapte ik moedig de thuiszorgwinkel binnen op zoek naar een chemomutsje. De lieve verkoopster hielp me een neutraal exemplaar uit te kiezen. Ze legde haar hand op mijn schouder toen ik mijn lokken onder het mutsje probeerde te verstoppen. De tranen rolden over mijn wangen, want nooit eerder had ik me zo kwetsbaar gevoeld. In de spiegel zag ik mijn gezicht: het gezicht van kanker.
Na wat speurwerk kwam ik uit bij een artikel over huidkoeling.

“Bij huidkoeling koelt met de hoofdhuid met een ijsmuts tijdens de chemotherapie: de bloedvaten worden kleiner en er komt zo minder chemo in je haarwortels terecht”

Hierbij koelt men de hoofdhuid met een ijsmuts tijdens de chemotherapie. De bloedvaten in je hoofdhuid vernauwen hierdoor en zo komt er minder chemo in je haarwortels. Hoofdhuidkoeling is niet bij alle kankerbehandelingen mogelijk. In mijn geval was het wel een optie. Mijn oncoloog in het borstcentrum van het Jessa Ziekenhuis stelde me voor om de ijsmuts te proberen. Gezien mijn volle haardos was er een reëel risico dat de kap niet mijn volledige hoofdhuid zou bevriezen en dat ik alsnog de meeste haren zou verliezen. Maar ik moest en zou alles proberen om mijn haren te beschermen en dacht: let’s go for it!

Bijten op een ijsblokje

En toen was het D-Day. Mijn eerste chemodag. Daar zat ik in een blauwe relaxzetel met nog zeven andere lotgenoten rondom mij. We hadden allemaal hetzelfde doel: dat vieze kankermonster klein krijgen. ‘Oei meisje, jij bent er ook vroeg bij’, was de reactie van een man naast mij. Enkele minuten later kwam de verpleegster naast mij staan. Ze had een box in haar handen. Daaruit haalde ze nog een tweede ijzeren doos waarin mijn ‘cocktail’ zat verstopt. Uiterst voorzichtig haalde ze de baxter uit de doos en hing deze aan de infuusstandaard: ‘Maar eerst gaan we jouw hoofd voorkoelen!’ Ik kreeg nog even uitstel vooraleer de chemo zich een weg door mijn lichaam zou banen om de eventueel ontsnapte slechte cellen, maar ook mijn goede cellen te vernietigen.

Voordat de verpleegster de muts op mijn hoofd zette, maakte ze mijn haar volledig nat. Hoe natter, hoe meer ijsvorming én hoe beter de hoofdhuidkoeling werkt. Toen het mutsje mijn haren volledig bedekte, begon de machine naast mij te ronken. Enkele seconden later voelde ik hoe het ijskoude water mijn hoofdhuid deed bevriezen via de binnenkant van de ijsmuts. Het eerste wat ik dacht, was: Jezus, hoe koud is dit? Het is net alsof je een gaatje in je tand hebt en op een ijsblokje bijt. Zo zou ik het eerste kwartier omschrijven. Mijn vriend en mama waren vaak bij mij: dat eerste kwartier moesten ze me echt met rust laten, dat was afzien.

Twee uur langer

Nog een kwartiertje later, toen mijn hoofdhuid voldoende was afgekoeld, werd de chemo aan mijn port-a-cath gekoppeld. Was ik aan het beven van de koude of van de angst toen die eerste chemodruppel mijn lichaam binnensijpelde? We waren vertrokken en ondertussen was ik de koude al wat gewoon. De verpleegsters waren zo lief en zorgzaam. Ik werd ingestopt met een dekentje en kreeg een warme maaltijd. Zelfs mijn koude handen werden gemasseerd. In die blauwe zetel leek de tijd even stil te staan.

“Ik snap dat het niet voor iedereen de moeite waard is, maar voor mij heeft hoofdhuidkoeling ervoor gezorgd dat ik me in de naarste periode van mijn leven wat minder ziek en ongelukkig voelde”

Na de chemo werd de kraan met ijswater toegedraaid en moest de ijskap nog zo’n anderhalf uur ontdooien, want mijn haren plakten diepgevroren tegen de binnenkant
van de ijsmuts. Door de hoofdhuidkoeling duurde mijn chemobeurt ongeveer twee uur langer.

De opluchting

Week na week was ik meer overtuigd van de werking van de ijskap. Overdag liep ik soms wel rond met een vettig kopke, want ik stelde mijn haarwasbeurten zo lang mogelijk uit. Telkens wanneer ik zeurde over mijn plakkerige lokken, spoorde mijn vriend me dan ook aan om nog net dat ene dagje langer te wachten. Eens het dan toch zover was, waste hij zorgvuldig mijn haren met een parabeenvrije shampoo en spoelde hij ze uit met ijskoud water.

Zelfs toen ik na twaalf weken mijn chemokuur mocht beëindigen, was het nog even bang afwachten of ik mijn haar al dan niet zou verliezen. Drie weken later mocht ik mijn handjes bijeen leggen: ik had mijn haren kunnen behouden! Onlangs ben ik na vijf jaar antihormoontherapie ‘genezen’ verklaard. Intussen ben ik, sneller dan verwacht, zwanger van mijn eerste kindje. Een enorme verrassing, maar het voelt goed: het wil zeggen dat mijn lijf weer gezond is.

Ik snap dat dit niet voor iedereen de moeite waard is, want het maakt de chemo wel zwaarder, maar voor mij heeft die hoofdhuidkoeling ervoor gezorgd dat ik me in de naarste periode van mijn leven wat minder ziek en ongelukkig voelde. Ik kon mijn job grotendeels blijven beoefenen zonder dat mijn klanten zagen dat ik ziek was. Ik stapte op goede momenten de winkel binnen zonder dat ook maar iemand wist welke zware strijd ik aan het voeren was. Voor mij heeft hoofdhuidkoeling echt het verschil gemaakt.

Nog meer authentieke en herkenbare verhalen van vrouwen met borstkanker lezen? Neem dan zeker een kijkje op de website van Think Pink of lees het nieuwe boek dat Think Pink dit jaar speciaal voor de Internationale maand tegen borstkanker op de markt bracht: ‘Alles over leven met en na borstkanker’. Voor € 24,95 te verkrijgen bij Borgerhoff & Lamberigts.